Το Πάσχα πέρασε. Ευτυχώς...

Το Πάσχα πέρασε ευτυχώς. Ποτέ δεν θυμάμαι να έχω φτάσει στα όρια του εμετού από την χυδαία κατανάλωση και τον ακόμη πιο χυδαίο ευδαιμονισμό των νεοελλήνων, οι οποίοι παραπονιούνται για την ακρίβεια καθημερινά. Κι όμως ήταν στο χέρι τους να ρίξουν την τιμή των αρνιών. Αλλά η μάσα προέχει. Το…έθιμο βλέπεις. Με άλλοθι το έθιμο, απλώς δεν επιθυμούμε να στριμωχτούμε έστω και για πολύ λίγο. Να δεις που θα βάλουν τα αρνιά οι παραγωγοί οι εισαγωγείς και οι χασάπηδες της Βαρβακείου. Αλλά ο νεοέλληνας δεν κάνει σκόντο στην καλοπέραση και στα έθιμα. Ο νεοέλληνας, μακριά από κάθε υποψία πνευματικότητας, μετέτρεψε το Πάσχα, σε γιορτή του σπληνάντερου και του κοκορετσιού. Η Ανάσταση είναι απλώς η αφορμή για να πλακώσουμε τη μαγειρίτσα και το κοκορέτσι. Σε κάθε εκκλησία, το 90% των «πιστών» κάθονταν 10 λεπτά και μετά έφευγαν για να μαρχαλιάσουν. Να πλακώσουν τα σπληνάντερα και τα κοντοσούβλια. Γιατί αυτό σημαίνει Πάσχα για τον νεοέλληνα. Κοντοσούβλι, κοκορέτσι, σούβλες, και χοληστερίνες. Εμείς είμαστε αυτοί. Δεν είναι άλλοι.

Είμαστε ακόμη εδώ...

Αργησα πολύ. Είχα βαρεθεί, είχα κουραστεί. Είναι δύσκολο να έχεις την επαφή με το μπλογκ, όταν δουλεύεις σα σκυλί, όταν το μυαλό σου φτερουγίζει σε άλλα πελάγη, όταν η ρουτίνα της ανασφάλειας σου καταργεί κάθε επιθυμία για τέτοιες πολυτέλειες. Δεν φταίει ο διαιτητής, αλλά εγώ. Με έπιασε και ολίγο τι μουργέλα είναι η αλήθεια. Φεύγω αύριο για ένα θλιβερό καθήκον. Πέρασε κι όλας ένας χρόνος από τότε που έφυγε από κοντά μας ο πατέρας. Η επικαιρότητα δεν πρόκειται να σταματήσει, και εμείς θα είμαστε εδώ, πολύ πιο επιμελείς πια, για να την σχολιάζουμε, να βγάζουμε τα εσώψυχά μας. Παιδιά να είστε όλοι καλά, venceremos

Ντοπαρισμένοι είμαστε όλοι...

Ας μιλήσουμε για το ντόπινγκ. Να πούμε όμως αλήθειες, και όχι τις μαλακίες που ακούμε στις τηλεοράσεις κάθε μέρα. Μας περνούν για ηλίθιους με την μεθόδευση του…κινέζικου λάθους! Όμως δεν φταίνε αυτοί. Ο Ιακώβου και ο Τζέκος ανάστησαν τον ελληνικό αθλητισμό, και τον έκαναν ανταγωνιστικό, με τον μόνο τρόπο που μπορούσε να αναστηθεί και να γίνει ανταγωνιστικός σήμερα. Όσο δεν μας έπιαναν ήταν όλα καλά. Όλοι ΗΞΕΡΑΝ. Πολίτες και ηγεσίες. Έκαναν πως δεν ήξεραν. Το σύστημα σε θέλει να κάνεις πουστιές, για να το υπηρετείς, αλλά όταν σε πιάσουν, το σύστημα σε φτύνει, σε ξερνάει, δεν σε ξέρει. Είσαι χαρταετός και κόβουν το σκοινί. Τόσο απλά. Μόνο αν έχει να χάσει πολλά θα σε καλύψει και ΜΕΤΑ θα σε πετάξει στο καλάθι. Είσαι άχρηστος πλέον. Ο Ιακώβου και ο Τζέκος ήταν θεοί. ΘΕΟΙ. Ο Κεντέρης η Θάνου και οι άλλοι, επίσης. Τώρα κανείς δεν θέλει να τους ξέρει, ενώ ΟΛΟΙ ΓΝΩΡΙΖΑΜΕ. Πιάστηκαν και τέλος. Τα υπόλοιπα είναι για Κάφρους. Δείτε τηλεόραση εάν θέλετε να αυτοϊκανοποιηθείτε, και να αισθανθείτε ότι σας αδικεί η Κενωνία και οι Ξένοι εχθροί. Τώρα ξέρετε πως έφεραν τα μετάλλια ο Δήμας ο Κάχιασβίλι και οι άλλοι. Υποψιάζεστε επίσης γιατί ο Καχιασβίλι έκανε άκυρες προσπάθειες το 2004, και ο Δήμας ήρθε μετα βίας τρίτος. Δεν φταίνε αυτοί όμως. Εμείς θέλαμε πάση θυσία μετάλλια για να ξεφύγουμε από το σύνδρομο της σφαλιάρας. Και κάτι τελευταίο. Όσοι είστε γονείς απαντήστε με το χέρι στην καρδιά. Θα αφήνατε το παιδί σας να ντοπαριστεί για να κερδίσει ότι κέρδισαν οι άλλοι; Η απάντηση που θα δώσει ο καθένας μας, θα κρίνει και την ανθρώπινη ποιότητά μας. Χαίρετε…

Το μήνυμα Καραμανλή

Αγρανάπαυση μερικές μέρες και νάμαστε πάλι. Μεσολάβησαν πολλά. Κυριώτερα αυτών το Σκοπιανό και η ντόπα της άρσης βαρών.
Ας μιλήσουμε πρώτα για το Σκοπιανό και στο επόμενο πόστ θα πούμε δυο λόγια για τη ντόπα. Ο Καραμανλής τα πήγε πολύ καλά, είναι γνωστό αυτό. Είναι ίσως η πρώτη διπλωματική νίκη της χώρας μας μετά την ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ. Όμως πέρα από αυτό, το μείζον είναι ότι φάνηκε λίγη αισιοδοξία στον ορίζοντα. Έφυγε έστω για λίγο η μαυρίλα και το γκρίζο που βιώνουμε από το καλοκαίρι του 2004. Είδα πρόσωπα χαμογελαστά, που τα πολιτικά τους φρονήματα απέχουν παρασάγγες από τον Καραμανλή. Είδα ανθρώπους που αισθάνθηκαν περήφανοι. Αυτό για μένα είναι η μεγάλη νίκη του Καραμανλή. Μπορούμε οι έλληνες να πιστέψουμε στις δυνάμεις μας. Αξίζουμε τον κόπο, κυρίως όσοι δεν έχουμε σχέση με το δημόσιο. Υπάρχει εκεί έξω, ένα δυναμικό αξιόλογο που μπορεί να φέρει την Ελλάδα ψηλότερα. Όλοι αυτοί ασφυκτιούν από την προς τα κάτω πίεση των μετρίων. Ο Καραμανλής έστειλε ένα μήνυμα σε όλους μας. Μπορούμε με δουλειά και πρόγραμμα, να αξιοποιήσουμε τις συγκυρίες, τις αντιθέσεις των άλλων, και την ρευστή πραγματικότητα, και να προωθήσουμε μια σταλίτσα τα δικά μας συμφέροντα. Μπορούμε να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα, μακριά από μίζερες αντιδράσεις τύπου ΠΑΣΟΚ…

Ο Νεοέλλην και το πέναλτι...

Πιστεύω ότι η κατάσταση που βιώνει ο έλληνας πολίτης, οφείλεται την αφασία του, στην παθητικότητά του, και στον «σταρχιδισμό» που τον διακρίνει, και που είναι γραμμένο στο DNA του. Ο έλληνας απεχθάνεται το προσωπικό κόστος. Θέλει το πρόβλημά του να το λύσουν άλλοι, και αυτός να μην μπει στον κόπο. Εάν οι πολίτες, ήταν πραγματικοί πολίτες, εάν πίστευαν στην πολιτική αυτενέργεια ως μέσο για την καλυτέρευση της ζωής τους, τότε θα έβαζαν στη θέση τους όλους αυτούς που πιστεύουν ότι οι νεοέλληνες καταναλωτές είναι ζώα ντυμένα, και δεν χαμπαριάζουν Χριστό, πληρώνοντας ότι τους ζητούν. Όμως θαύματα δεν γίνονται. Ο νεοέλληνας μπορεί να ρημάξει την Αθήνα επειδή δεν πήρε πέναλτι η ομάδα του, αλλά να είναι ραγιάς τις υπόλοιπες μέρες, να υπομένει σιωπηλά την εκμετάλλευση, ευελπιστώντας ότι μια μέρα θα βρεθεί στην θέση του…εκμεταλλευτή του!

ΟΙ γιατροί δεν κώλωσαν να δείξουν τον τσαρλατανισμό τους στον Αρχιεπίσκοπο. Σ' εμάς θα κολλήσουν;

Όταν ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος πέφτει θύμα κομπογιαννιτών τότε τι να περιμένουμε εμείς οι κοινοί θνητοί από τα ελληνικά νοσοκομεία; Όταν ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος γίνεται πειραματόζωο των γιατρών, τι να περιμένει ο ανυπεράσπιστος πολίτης; Αντί να απεργούν οι συνδικαλιστές επειδή χάνουν προνόμια αλλά και τη μπάλα από τα πόδια τους, ας βγάλουν τον κόσμο στους δρόμους για να διαμαρτυρηθεί για την μπουρδελοκατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία. Ας βγουν οι πολίτες στους δρόμους, κι ας τα σπάσουν, διαμαρτυρόμενοι για τον φασισμό που βιώνουν στα νοσοκομεία, αθύρματα εκβιαστών φακελάκηδων, αδίστακτων «επιστημόνων» που με διακύβευμα την ίδια τη ζωή του ασθενούς, εισπράττουν εκβιαστικά και αφειδώς τον ιδρώτα του. Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι θα πουν ότι δεν είναι όλοι έτσι. Σωστά. Δεν είναι. Όμως είμαι επίσης σίγουρος ότι δεν υπάρχει ένας έλληνας που δεν έχει να διηγηθεί μια πραγματική ιστορία ταλαιπωρίας στα νοσοκομεία. Δεν είναι όλοι σάπιοι. Είναι όμως η συντριπτική πλειοψηφία τους. Σαπισμένοι, χαλασμένοι άνθρωποι, τελειωμένοι. Άνθρωποι που εάν υπήρχε Θεός, δεν θα έλιωναν ποτέ, από τις κατάρες που έχουν φάει από άτυχους ανθρώπους -θύματά τους. Όχι δεν είναι όλοι έτσι. Όμως προσωπικά είμαι σίγουρος, ότι σχεδόν όλοι θα ήθελαν να είναι έτσι. Η γκλαμουριά, και η κονόμα, δεν γνωρίζει ηθικούς φραγμούς. Φοβάμαι ότι είναι έτσι…

Η πραγματικότητα εκδικείται

Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη και ενίοτε εκδικείται. Η πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο Γιώργος Παπανδρέου κατά της κυβέρνησης, ήταν ένα ανέλπιστο δώρο για τον πρωθυπουργό, ο οποίος σε άλλη περίπτωση θα βρισκόταν αντιμέτωπος με το αίτημα του Αλαβάνου για δημοψήφισμα σχετικά με το Ασφαλιστικό. Επί της ουσίας θα βρισκόταν αντιμέτωπος με την δική του αντιπολιτευτική τακτική, και θα έπρεπε να εξηγήσει με πειστικά επιχειρήματα, γιατί αρνείται στον Αλαβάνο αυτό που ζητούσε ο ίδιος με την υπογραφή του μάλιστα, για τις ταυτότητες. Εμείς χαρακτηρίσαμε ανοησία και γελοιότητα το αίτημα Αλαβάνου για δημοψήφισμα προκειμένου να εγκριθεί μια…νομοθετική πρωτοβουλία της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης. Εξίσου ανόητη όμως ήταν και η στάση της Νέας Δημοκρατίας ως αντιπολίτευσης, στο θέμα των ταυτοτήτων, το οποίο μάλιστα ορθώς –κατά την ταπεινή μου άποψη- ετέθη όπως ετέθη από τον Σημίτη. Η μετέπειτα συμπεριφορά του Κώστα Καραμανλή ως πρωθυπουργού, έδειξε ότι κατάλαβε το σφάλμα του. Όμως το παρελθόν εκδικείται. Και το αίτημα για δημοψήφισμα, σε επίπεδο εντυπώσεων, αποδυναμώνεται εντελώς, μετά την ψήφο εμπιστοσύνης που θα λάβει η κυβέρνηση. Ο Καραμανλής ακόμη και εάν δεν είχε απέναντί του τον Γιώργο, θα έπρεπε να τον εφεύρει!

Να ανάψει λαμπάδα στον Γιώργο...

Η πρόταση δυσπιστίας που κατέθεσε ο Γιώργος Παπανδρέου κατά της κυβέρνησης, ήταν ένα σωσίβιο για τον ίδιο και την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ. Όμως παράλληλα δεν θα μπορούσε να κάνει καλύτερο δώρο στον Κώστα Καραμανλή. Για να καλύψει το πολιτικό και ιδεολογικό έλλειμμά του το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να μιμηθεί τον ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος είναι κόμμα διαμαρτυρίας, χωρίς πολιτική ατζέντα, χωρίς πολιτική πρόταση, και στηρίζει την παρουσία του σε τσιτάτα και λαϊκίστικες προσεγγίσεις, καθώς και σε πρωτότυπες δυναμικές διαμαρτυρίες. Καλά όλα αυτά, αλλά για τσίρκο όχι για την πολιτική. Το ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να αντικαταστήσει τον Συνασπισμό επειδή φοβάται ότι θα έχει απώλειες προς αυτόν, και πλειοδοτεί σε κινήσεις εντυπωσιασμού χωρίς ουσία. Ο Καραμανλής πρέπει να ανάψει λαμπάδα στον Γιώργο. Ο Θεός είναι πολύ γενναιόδωρος με τον Καραμανλή, αφού του έκανε δώρο τους αντιπάλους του. Με κάτι τέτοια θα πορευτεί ατάραχος και στην επόμενη τετραετία, εκτός κι αν πάρουν…φωτιά ότι απέμειναν από δάση, ή φέρουν τα πάνω κάτω, οι…ατυχείς συγκυρίες, ανάλογες με αυτές του περασμένου καλοκαιριού. Λαμπάδα στον Γιώργο, δίμετρη, τώρα…

Η Πρόταση του ΣΥΝ για το Ασφαλιστικό και η Υποκρισία τους.

Με αφορμή την –κατά την ταπεινή μου άποψη- τελείως υποκριτική στάση του Συνασπισμού στο Ασφαλιστικό, και την ερασιτεχνική προσπάθεια να εμπλακεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην προσπάθεια του ΣΥΝ να αποδομήσει την κοινωνία (ουσιαστικά περί αυτού πρόκειται και ας αφήσουμε τους καθωσπρεπισμούς) θέλω να καταθέσω μια άποψη. Ο Συνασπισμός κατέθεσε τις προτάσεις του για το Ασφαλιστικό αλλά ουδείς ασχολήθηκε από τους κατά τα άλλα αντικειμενικούς σχολιαστές. Η πρόταση που έκαναν οι Αλαβάνος-Τσίπρας για το Ασφαλιστικό είναι η ενοποίηση των ταμείων με στόχο συνολικά τα τρία ταμεία. Επαναλαμβάνω τα ΤΡΙΑ (3) Ταμεία. Ένα μισθωτών, ένα αυτοαπασχολούμενων και ένα αγροτών. Να χαρώ τα φιλαράκια μου. Αυτοί βγήκαν από δεξιά στον Καραμανλή αλλά κανείς δεν το πήρε είδηση. Χωρίς αιδώ οι διάφοροι Στρατούληδες επιτίθενται επί δικαίων και αδίκων και ζητούν να αποσυρθεί το νομοσχέδιο, ή να τεθεί σε δημοψήφισμα. Και με τις προτάσεις τους τι θα κάνουν; Εμείς συμφωνούμε με αυτές. Οι απεργοί της ΔΕΗ συμφωνούν; Οι δικηγόροι; Οι μηχανικοί; Οι δημοσιογράφοι και όσοι άλλοι συμφωνούν; Όταν συμπαραστέκονται στον αγώνα τους ο Αλαβάνος και ο Τσίπρας τι τους λένε; Οτι η Ν.Δ. τα κάνει 13 και εμείς θα τα κάνουμε 3; Τολμούν να το πούν; Όχι. Γιαυτό η υποκρισία τους ξεχειλίζει, και γιαυτό έιμαστε όλοι μας άξιοι της μοίρας μας, που τους παίρνουμε στα σοβαρά.

Γρυλλίζουν

Βλέπω κάτι φάτσες δημοσιογραφικές στην τηλεόραση και μου έρχεται να κάνω εμετό. Οι άνθρωποι και ειδικά οι κυρίες, κράζουν απο μακριά. "Έχασα τις αργομισθίες μου παλιοδεξιοί φύγετε να έρθει το άγιο ΠΑΣΟΚ να δούμε κάνα φράγκο (αφορολόγητο) στην τσέπη μας. Να δούμε ξανά τα τριχίλιαρα και πεντοχίλιαρα απο Ταμεία σκοτεινά και μυστικά, απο διάφορα υπουργεία και κάτι απίστευτους οργανισμούς του δημοσίου. Φύγε παλιοΚαραμανλή για να ξανάρθουμε στα πράγματα, να ξαναπηγαίνουμε στη Ράτκα και να πληρώνει ο μαλάκας ο έλληνας τα τραπεζώματά μας. Να πηγαίνουμε σε δεξιώσεις και να γουστάρουμε τη ντόλτσε βίτα στην οποία καλομάθαμε τόσα χρόνια". Κάτι τέτοια πρέπει να σκέφτεται και η Κάτια που γρυλλίζει όποτε βγαίνει στο κανάλι της. Έχασε πολλά το κορίτσι...

Νεοέλληνες και στην Ορεινή Αρκαδία...

Ωραία αυτά τα τριήμερα, ή τετραήμερα ανάλογα με την πατέντα του καθενός. Άγια και ιερά. Οι νεοέλληνες έχουν βρει απίστευτες πατέντες για να μετατρέπουν μια αργία σε τετραήμερο. Χαλάλι τους όμως. Επίκειται αγώνας για τον επιούσιο και δικαιολογείται η λούφα. Άλλωστε η Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών χτίστηκε επάνω στα θεμέλια που δημιούργησε η νοοτροπία της λούφας στο δημόσιο τομέα. Ο κατά Ανδρέα Παπανδρέου «κυρίαρχος λαός» που είναι και ο «μοναδικός θεσμός» γαλουχήθηκε στα νάματα της λούφας, της ήσσονος προσπάθειας και συνάμα της απαίτησης για βέλτιστο αποτέλεσμα…από το κράτος φυσικά! Βρέθηκα στη Στεμνίτσα για μια ημέρα. Απίστευτη διαδρομή, απίστευτη ομορφιά, για έναν που πηγαίνει για πρώτη φορά όπως εγώ. Όμως κάτι χάλαγε το τοπίο. Οι Νεοέλληνες! Αυτοί ήταν το στίγμα στη φωτογραφία. Τζιπάτοι, μουράτοι, χλιδάτοι, και γεμάτοι αυτοπεποίθηση και τάση επίδειξης, ξεχώριζαν από το άδειο βλέμμα τους, από το ύφος «σας έχω γραμμένους όλους» και το μότο που ήταν γραμμένο στο μέτωπο ανεξαιρέτως όλων «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;».
Κρίμα γιατί αυτές οι σκατόφατσες, είτε νέα παιδιά, είτε μεσήλικες είτε μεγάλοι, είχαν τον ίδιο παρονομαστή. Την πεποίθηση ότι είναι «κάποιοι» επειδή οδηγούν τζιπ μεγάλου κυβισμού, και φορούν ρολόγια εκατομμυρίων. Τους έβλεπα και μου ερχόταν να ξεράσω. Κυρίως για την αίσθηση που εξέπεμπαν. Αυτή είναι η Ελλάδα στην πλειοψηφία της πιστεύω. Οι χθεσινοί πιατάδες σημερινοί γιάπιδες, που δεν ξέρουν να διαχειριστούν την κοινωνική και οικονομική τους ανέλιξη. Και τους βγαίνει ο «μανταμσουσουδισμός» αβίαστα. Πάντως παιδιά η ορεινή Αρκαδία είναι υπέροχη, και σας το λέει κάποιος που την ανακάλυψε τώρα.

Τι θα απαντούσαν άραγε;

Ή πρόταση Αλαβάνου σχολιάστηκε στην προηγούμενη ανάρτηση. Όμως τα δημοψηφίσματα είναι μια δημοκρατική διαδικασία, μου είπε πριν λίγο συνάδελφος στην εφημερίδα. Όντως. Άρα λοιπόν εάν εγώ προτείνω να γίνει δημοψήφισμα για το εάν πρέπει να αρθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων ή όχι, θα είμαι εντός δημοκρατικού πλαισίου έτσι δεν είναι; Τι θα απαντήσουν σε μια τέτοια πρόταση οι καρεκλοκένταυροι του Δημοσίου και υποψιάζομαι, ακραιφνείς οπαδοί της πρότασης Αλαβάνου;

Δημοψήφισμα θέλει ο Αλαβάνος. Λαϊκιστές είναι οι άνθρωποι, όχι ΜΑΛΑΚΕΣ...

Ο Αλαβάνος ζήτησε δημοψήφισμα για το Ασφαλιστικό, μπαίνοντας με το σπαθί του στη χωρία των Φύρερ του Λαϊκισμού. Και η δυστυχία είναι πως κανείς δεν βρέθηκε να του απαντήσει καταλλήλως. Εάν κυβερνούσε έστω και μια εβδομάδα ο Συνασπισμός, πιστεύω ότι η χώρα θα γυρνούσε στην Πλειστόκαινο περίοδο, και η Αλβανία θα φάνταζε Ντουμπάϊ μπροστά μας.
Η ξεφτίλα δεν έχει όρια, και ο Αλαβάνος απέδειξε για μια ακόμη φορά, πως είναι εύκολο να επιχειρείς να ισοπεδώσεις τα πάντα, αλλά πολύ δύσκολο να δημιουργήσεις. Η Ελλάδα εάν πληγώνεται από κάποιους αυτοί οι κάποιοι είναι οι Μαυρογιαλούροι τύπου Αλαβάνου, που με τα λόγια χτίζουν ανώγεια και κατώγια, αλλά στο δια ταύτα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Ο Αλαβάνος δεν ενδιαφέρεται να είναι χρήσιμος, αλλά ευχάριστος. Έτσι κι αλλιώς θυμίζει πολύ τους παπάδες, οι οποίοι από την στιγμή που δεν χρειάζεται να αποδείξουν ότι υπάρχει Παράδεισος, μπορούν να τάζουν ότι θέλουν, και να σπεκουλάρουν με το αίσθημα φόβου και ανασφάλειας των ανθρώπων.Εάν αγαπητοί μου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε δημοψήφισμα για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, το «όχι» θα έπαιρνε 65% και πάνω. Θα ήταν σωστό; Θα βοηθούσε τον τόπο; Θα δημιουργούνταν στρατιές νεόπλουτων που μετακόμισαν από τα Κάτω Πετράλωνα στη Φιλοθέη; Με λίγα λόγια σήμερα η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα εάν ήταν εκτός ΕΟΚ; Αυτό ας απαντήσουν οι λαϊκιστές. Αλλά δεν θα απαντήσουν. Γιατί μπορεί να είναι λαϊκιστές, και να κοροϊδεύουν τον κόσμο αλλά δεν είναι και ΜΑΛΑΚΕΣ

Εάν τολμήσει...

Εάν ο Καραμανλής τολμήσει να άρει το καθεστώς μονιμότητας στο Δημόσιο, θα βαρεθεί να είναι πρωθυπουργός. Εάν επιχειρήσει να ξεριζώσει το καρκίνωμα της μονιμότητας, τότε ο λαός που εργάζεται σκληρά για το μεροκάματό του, αγωνιώντας, και συναντά την περιφρόνηση την ταλαιπωρία, και την αλαζονεία στα γκισέ του δημοσίου, θα του το ανταποδώσει. Όμως το πολιτικό σύστημα είναι όμηρος των συντεχνιών, και από την στιγμή που κρατάν στα χέρια τους την διαχείριση των δημοσίων αγαθών, και του εθνικού μας πλούτου, τα πράγματα σκουραίνουν. Ένας νέος εμφύλιος είναι περιττός. Γιαυτό θα είμαστε για δεκαετίες ακόμη όμηροι του Παναγόπουλου, των ΑΔΕΔΥΔΩΝ και των ΓΣΕΕδων.

Αγανάκτηση και υποκρισία. Η αφασία στην υπηρεσία των "πουλημένων".

Ο προπηλακισμός του Πάνου Σόμπολου και η ιαχή «πουλημένοι-πουλημένοι» όταν αυτός αποπειράθηκε να μιλήσει στους απεργούς, για κάποιους σημαίνει το προφανές. Πως ο κόσμος σιχάθηκε τους δημοσιογράφους, και το δείχνει ανοιχτά. Για κάποιους άλλους όμως, είναι η κορυφαία πράξη της υποκρισίας μιας κοινωνίας που έμαθε να κανακεύεται, και να αντιδρά όταν οι άλλοι δεν συμφωνούν μαζί της.
Να εξηγούμαστε. Ορθώς αντέδρασαν όπως αντέδρασαν οι απεργοί του Δημοσίου.
Αυτά προχθές. Γιατί από αύριο όλοι θα σπεύσουν στα κανάλια να αποθεώσουν τα «δελτία των 8», θα γίνουν οι ίδιοι δείγματα της AGB, και θα φωνάζουν φτύνοντας «αφήστε με να ολοκληρώσω».
Την Κυριακή επίσης, θα τρέξουν από το χάραμα στο περίπτερο, να αγοράσουν τις εφημερίδες που γράφουν όλοι αυτοί οι «πουλημένοι», και θα προσφέρουν κυκλοφορία ώστε οι «πουλημένοι» να γίνουν ακόμα πιο δυνατοί.
Βέβαια το DVD αγοράζουν, και όχι την εφημερίδα, λένε. Μόνο που τους «πουλημένους» τους ενδιαφέρει το νούμερο που θα δώσει το πρακτορείο, και θα πιστοποιήσει την παρεμβατική τους δυνατότητα.
Οι «αγανακτισμένοι» για ένα φτηνό DVD δεν διστάζουν να δώσουν δύναμη στους «πουλημένους». Ένα φτηνό εργάκι είναι το αντίτιμο της κυριακάτικης επίκυψης στους «πουλημένους» από την κατά τα άλλα, έντιμη κοινωνία των εργατοπατέρων και όλων των…δημοκρατικών δυνάμεων.
Το παραμύθι τους καλό, αλλά δεν έχει δράκο…

Η πορεία του...Δημοσίου! Οι επαναστάτες της πορδής με την κάλυψη της μονιμότητας.

Πήγα στην πορεία. Για να δώσω ένα παρόν μαζί με συναδέλφους, και απογοητεύτηκα πλήρως. Ο κόσμος ήταν πολύς, αλλά σχεδον στο σύνολό του προέρχονταν απο το Δημόσιο. Εάν εξαιρούσες τους δημοσιογράφους-μιλάμε για τους εργάτες του Τύπου και όχι τους ιλουστρασιόν φλώρους- και μερικούς άλλους, οι υπόλοιποι -ένα 98%- ήταν Δημόσιο. ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΤΑ, Λιμάνια, εργαζόμενοι στα Ταμεία, Ολυμπιακή, Τράπεζες κρατικές, Δήμοι, υπουργεία, και...Νεολαία ΠΑΣΟΚ! Κρατίλα βρωμούσε απο μακριά. Ο ιδιωτικός τομέας πουθενά. Πουθενά; Όχι ακριβώς. Στις δουλειές τους όλοι. Για να μην χάσουν το μεροκάματο, για να μην ρισκάρουν το ψωμί των παιδιών τους. Η εκ του ασφαλούς επανάσταση, αφορά το Δημόσιο. Τους προνομιούχους τζαμπα μάγκες της νεώτερης Ελλάδος. Ας τους δοξάσουμε...

Η πτώση του Χιούϊ και η πραγματικότητα στο Στρατό

Η πτώση του ελικοπτέρου Χιούϊ και ο χαμός των τριών παλικαριών, γέμισε θλίψη τη χώρα. Αυτό που γίνεται με τον ελληνικό στρατό κάποια στιγμή πρέπει να τεθεί επί τάπητος, και χωρίς προκαταλήψεις να ληφθούν αποφάσεις ριζοσπαστικές. Τα συγκεκριμένα ελικόπτερα για τους γνωρίζοντες είναι ιπτάμενα φέρετρα, παμπάλαια, και η αλήθεια είναι πως από τα 100 και πλέον Χιούϊ που έχουμε, ζήτημα είναι εάν βρίσκονται σε επιχειρησιακή ετοιμότητα 30 ή 40.
Υπηρέτησα 19 μήνες στο Σουφλί ως αξιωματικός, και αυτά που έζησα εκεί, είναι από αυτά που δεν γράφονται και δεν λέγονται. Όσοι πιστεύουν ότι τα πράγματα στον ελληνικό στρατό είναι όπως τα εμφανίζουν πλανώνται πλάνην οικτρά. Αυτό μόνο. Ζήτημα αποφάσεων είναι ο εκσυγχρονισμός και η πραγματική αναβάθμιση των αμυντικών μέσων του στρατού μας. Όμως, επειδή οι έλληνες είναι οι λιγότερο πατριώτες ευρωπαίοι από τους 27, (αλλά στην τζάμπα μαγκιά δεν μας ξεπερνά κανείς)κάθε φορά που αποφασίζουν εξοπλισμούς, βάζουν μπροστά κριτήρια που κάθε άλλο παρά έχουν σχέση με το καλό των Ε.Δ. Δεν είμαι στρατόγκαβλος, κάθε άλλο. Πέρασα πολύ δύσκολα στο στρατό την περίοδο 1991-93, με χειρότερη την περίοδο στη σχολή αξιωματικών στη Λαμία. (Μπρρρρρ!)
Στρατιωτικοί ευθυνόφοβοι, χωρίς άποψη, ή στρατιωτικοί που μετά την αποστρατεία τους συνεργάζονται με…εταιρείες όπλων, δεν μπορούν να πείσουν κανέναν ότι εργάζονται με γνώμονα το καλό των Ε.Δ.
Πολιτικοί οι οποίοι βλέπουν τους εξοπλισμούς, μόνο ως ευκαιρία για χοντρά λεφτά, (α ρε Σμπώκο που είσαι να τους μάθεις πως γίνεται η δουλειά) δεν μπορούν να βοηθήσουν.
Θα ακούσουμε πάλι τους συνηθισμένους εθνικοπατριωτικούς δεκάρικους για την αυτοθυσία των παιδιών που χάθηκαν, υποσχέσεις χωρίς περιεχόμενο, και επιτηδευμένα λόγια παρηγοριάς, και μετά η λήθη. Θα γυρίσουμε στα «χακί άπλυτά μας στα εγερτήριά μας» ο καθένας.
Και οι οικογένειες που ακρωτηριάστηκαν έχοντας χάσει τα στηρίγματά τους, σημαδεμένες από την συμφορά, θα μένουν μόνες, μέσα σε αιώνια θλίψη, να θυμούνται. Μόνες κι αβοήθητες, όπως συμβαίνει πάντα στην αφρικανική δημοκρατία της Ελλάδος! Επειδή κάποιοι μπινέδες δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους…

Τσάκα την τσαπού Γεωργιάδη...

Βλέπω Τριανταφυλλοπουλο και έχω αηδιάσει. Θέλω να ξεράσω. Δείχνει τον μαλακάκο τον πρώην βουλευτή Κέρκυρας της ΝΔ Νίκο Γεωργιάδη να προμοτάρει επιχειρηματία, να σμπρώχνει διαγωνισμούς, να παρακαλάει για ένα ψίχουλο στήριξης, να κάνει εμετική επείδειξη ραγιαδισμού στους αμερικανούς, και τέλος να υποκρίνεται τον εξοργισμένο όταν του θέτουν υπόψην την ιστορία, χωρίς να του πουν ότι αφορά...αυτόν. Όταν του το είπαν τόριξε στα...προσωπικά δεδομένα. Το υλικό προϊόν υποκλοπής. Φως φανάρι. Όμως άξιζε τον κόπο να το βγάλει ο Μακουρας, ο...αντιεξουσιαστής με τις βίλες τα Καγιέν και τα εκατομμύρια στην άκρη. Δεν θυμάμαι να ένοιωσα περισσότερη ντροπή τον τελευταίο καιρό, βλέποντας που μπορεί να φτάσει η κατρακύλα ενός νέου ανθρώπου που υποσχονταν πολλά όπως ο Γεωργιάδης. Τον θεωρούσα έναν απίστευτο φλώρο που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, αλλά πίστευα ότι χρειάζονται φωνές που πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα. Όμως ο ο κυνισμός του η αλαζονεία του και η αμετροέπειά του, τον κατέστησαν άκρως αντιπαθή, και τώρα φαίνεται ότι δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά ντήλερ συμφερόντων. Στο λάκο με τα κωλοδάχτυλα πούστη. Και το χειρότερο είναι πως η ξεφτίλα του Γεωργιάδη έκανε να φαίνονται σοβαροί άνθρωποι τα σούργελα που καλεί ο Μάκης στην εκπομπή του. Η Αυλωνίτου και όλο το συνάφι των γραφικών που έχει κατασκηνώσει επί χρόνια στου Μάκη την ποδιά. Γεωργιάδη τώρα τσάκα την τσαπού που θάλεγε κι ο Χάρυ Κλίν.

Το Μπουρδέλο δεν θίγεται...

Η κατάληψη του δημαρχιακού μεγάρου απο τους υπαλλήλους των ΟΤΑ δεν με εξέπληξε. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα δεν θα εκπλαγώ εάν καταλάβουν το μέγαρο Μαξίμου, τη Βουλή, την Χαριλάου Τρικούπη (...λέμε), ή το Προεδρικό Μέγαρο.Μετά οι καταληψίες θα κάνουν ότι έκαναν τόσες δεκαετίες οι τζάμπα μάγκες αυτού του τόπου, ανεξαρτήτου χρώματος. Θα εκβιάσουν την ατιμωρησία τους, και η πολιτεία για να αποδείξει ότι δεν την θεωρούμε αδίκως μπουρδέλο, θα κάνει ότι δεν είδε τίποτε, και το θέμα θα το ξεχάσουμε. Σαν να μην έγινε ποτέ. Και θα είμαστε πάλι μια ωραία ατμόσφαιρα. Ω ρε αθάνατε Ηλιόπουλε...

Αλήθειες απ τον ...Λούα Λούα

Γίγαντας αυτός ο Λούα Λούα κλπ. του Ολυμπιακού. Ο άνθρωπος τα είπε όλα σε δυο φράσεις. Έγραψε στο προσωπικό του διαδικτυακό ημερολόγιο, ότι του αρέσει πολύ η Αθήνα, επειδή είναι ότι πλησιέστερο στο...Κογκό την πατρίδα του! Πόσα μπορείς να πεις με δυο φράσεις ε;

Ξεφύγαμε εντελώς...

Πέρα από εμάς, υπάρχουν και οι απεργοί. Οι οποίοι παρά τις εκκλήσεις όλων, δεν βρήκαν άλλο τρόπο διεκδίκησης των αιτημάτων τους, παρά μόνο τη βύθιση της χώρας στη σκουπιδομάζα.
Έχουμε ξεφύγει. Γιατί όμως; Υπάρχουν ορισμένες άλλες απεργίες, όπως αυτή της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, για παράδειγμα, που αποτυπώνουν την αντίληψη των συνδικαλιστών του ευρύτερου δημόσιου τομέα – αυτών που κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκαλούσε «ρετιρέ», και κάτι ήξερε για το πώς είχαν εκτοξευθεί εκεί από το ισόγειο…
Αυτός άλλωστε τους εκτόξευσε υποχωρώντας στους αλλεπάλληλους εκβιασμούς τους.
Επειδή είναι φανερό πια, πως γύρω από το ασφαλιστικό οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ, δεν δίνουν μόνον μια μάχη κατοχύρωσης έστω κεκτημένων δικαιωμάτων για εκείνους που εκπροσωπούν. Δίνουν μια μάχη διατήρησης του κατοχυρωμένου για τους ίδιους μέσα από δεκαετίες στρέβλωσης και πολιτικής ανοχής για συνδιοίκηση της ΔΕΗ. Αυτό είναι το θέμα και παίζεται στην πλάτη μιας κοινωνίας συνένοχης στην όλη ιστορία. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους…

Σκουπιδαριό η ζωή μας...

Μετά από λίγες μέρες σιγής ασυρμάτου ξαναβρισκόμαστε. Μέσα σε τόνους σκουπίδια, σε ένα κλίμα που παραπέμπει σε αφρικανική…δημοκρατία, και απ’ ότι διαπιστώνω καθημερινά έχουμε εντελώς ξεφύγει. Παντού σε πλημμυρίζει η μπόχα και η δυσωδία των σκουπιδιών, η απαισιοδοξία, το γκρίζο, ο φόβος. Σαφώς και δεν ζητάει κανείς να γίνονται στην Ελλάδα γιαπωνέζικες απεργίες με περιβραχιόνια και εντατική εργασία.
Δύσκολο να γίνουν απεργίες χωρίς επίπτωση στο κοινωνικό σύνολο. Άλλωστε, αναμφίβολα οι κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό αντιμετωπίζονται με συμπάθεια (ακόμη), από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Όμως άλλο αυτό και άλλο η παντελής έλλειψη κοινωνικής ευθύνης από τους εργαζομένους που δουλειά τους είναι η εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι σκουπίδια. Σκουπίδια μεταφορικά και κυριολεκτικά. Τα πρώτα τα αντέχουμε τα συνηθίσαμε. Τα δεύτερα με τίποτε. Πρόκειται για μια αξιοθρήνητη εικόνα της πόλης, για μια αξιοθρήνητη εικονογράφηση της ζωής μας και της κοινωνικής μας οργάνωσης.
Δύσκολο να ζητήσεις από τον νεοέλληνα να σκεφτεί το κοινωνικό σύνολο όταν εδώ και τρεις δεκαετίες μεγαλώνει τα παιδιά του, με το ιδανικό της «πάρτης του». Το μπαλκόνι μου έχει γεμίσει σκουπίδια και αρνούμαι ακόμη να τα κατεβάσω. Άλλωστε…δεν έχει και ασανσέρ όποτε το σκέφτομαι, λόγω της…ΔΕΗ! Όμως οι περισσότεροι στη γειτονιά έχουν ασανσέρ. Αυτό που δεν έχουν είναι ο στοιχειώδης πολιτισμός που θα τους υπαγόρευε την προστασία του συνόλου, το συμφέρον την κοινότητας, και όχι του ιδιώτη.

Εδώ τα καλά DVD...

Με πιάνει ασταμάτητο γέλιο όταν ακούω να μιλούν για κυκλοφορίες κυριακάτικων εφημερίδων, και μάλιστα κάποιοι συνάδελφοι να επαίρονται ότι εργάζονται σε «μεγάλες» εφημερίδες. Οι εφημερίδες ανταγωνίζονται σε ένα πράγμα. Στο DVD που θα περιλάβει στην έκδοση. Η ποιότητα του έργου, θα καθορίσει τις πωλήσεις. Εάν το έργο είναι φόλα, τότε η εφημερίδα θα πέσει κατακόρυφα. Δεν πα να γράφει μέσα ο Αϊνστάϊν με τον Ντοστογιέφσκι και τον Όσκαρ Ουάϊλντ. Εάν είναι καλό τότε θα ανέβει. Τσοντούλα …κατά προτίμηση, ή ακριβή παραγωγή. Απλά πράγματα. Ούτε τα θέματα, ούτε οι απόψεις ή οι αναλύσεις μετρούν πια. Έχεις εργάκι καλό; Πουλάς. Αν όχι, πήγαινε στο καλό. Όλα τα άλλα, είναι για να τονώνουν την ματαιοδοξία των δημοσιογράφων, που νομίζουν ότι ο κόσμος ενδιαφέρεται για τις απόψεις τους. Ναι, τόσο…καλά!

Αξιοθρήνητοι γενικώς...

Οι δρόμοι είναι γεμάτοι σκουπίδια. Μια πραγματική εικόνα της πόλης, μια αξιοθρήνητη εικονογράφηση της ζωής μας, αλλά και της κοινωνικής μας οργάνωσης. Πολίτες και συνδικαλιστές συνένοχοι στην μετατροπή των πόλεων σε χωματερές. Εμείς, που παρά τις εκκλήσεις κατεβάζουμε τα σκουπίδια στο δρόμο, και οι απεργοί που παρά τις εκκλήσεις, δεν βρήκαν άλλο τρόπο διεκδίκησης των αιτημάτων τους, παρά μόνο τη μετατροπή της πόλης σε σκουπιδότοπο.
Θα επανέλθω στην διαχρονικά επαληθευμένη ρήση του Τσαρούχη, πως οτιδήποτε θες να εξευτελίσεις φέρτο στην Ελλάδα.
Η απεργία είναι το έσχατο μέσο διεκδίκησης αιτημάτων. Η ορθότητά τους κρίνεται από την αντοχή τους στη σύγκρουση. Χρωστάμε πολλά στο συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο εάν δεν υπήρχε θα ήμασταν σήμερα εργασιακός μεσαίωνας.
Όμως τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Στο δημόσιο τομέα και ειδικά στις ΔΕΚΟ. οι απεργίες, αποτυπώνουν την αντίληψη των συνδικαλιστών, που κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκαλούσε «ρετιρέ». Ο Ανδρέας ήξερε, γιατί αυτός συνέβαλλε τα μέγιστα για να μετατραπούν σε ρετιρέ…
Οι εκβιασμοί που υπέστη, (βλέπε Ολυμπιακή, ΔΕΗ, κλπ) σε συνδυασμό με την ροπή του στο λαϊκισμό, μετέτρεψαν το δημόσιο τομέα, σε λημέρι των συνδικαλιστών, και τους ίδιους σε κάτι λιγότερο από Νταβέληδες, που σκορπούν τον τρόμο όταν αποφασίζουν «να κατέβουν στην πόλη». Έτσι κέρδισαν ότι κέρδισαν. Με ομήρους εμάς κατά τεκμήριο. Για να φτάσει σήμερα ο γραμματέας της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ να δηλώνει ότι «πρώτα θα κοπεί το 50% του φορτίου που πηγαίνει στις βιομηχανίες και μετά θα γίνουν διακοπές στην οικιακή κατανάλωση». Δικό του θεωρεί το ρεύμα, ό,τι θέλει το κάνει. Εμείς ως γνήσιοι απόγονοι ραγιάδων, κοιτάζουμε απαθείς. Παρακαλώντας από μέσα μας, να συμβεί κάτι και να σπάσει το απόστημα της συνδικαλιστικής τρομοκράτησης της κοινωνίας, και να πάψει πια η συνδιοίκηση του εθνικού πλούτου της χώρας, από όλους αυτούς που εάν δεν υπήρχε ο «μπάρμπας τους από την Κορώνη», θα είχαν πεθάνει της πείνας…

Η συζήτηση που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ...

Το Ασφαλιστικό όπως κάθε τι πραγματικά σοβαρό και ουσιώδες, στο μπορντέλο που λέγεται Ιδιωτική Τηλεόραση, δεν έχει συζητηθεί καθόλου επί της ουσίας. Κραυγές, εντυπώσεις, υστερία, σκοπιμότητα. Χρειάζεται ή όχι μεταρρύθμιση; Η απάντηση είναι ναι. Κάποιοι θα θιγούν. Αυτονόητο είναι. Και ποιοι πρέπει να είναι αυτοί; Όσοι έχουν τα περισσότερα προνόμια λέει η κοινή λογική. Και ποιοι είναι αυτοί; Η κοινή λογική αλλά και η εμπειρία του παρελθόντος λέει ότι είναι αυτοί που μπορούσαν να εκβιάσουν πιο αποτελεσματικά τις κυβερνήσεις, έχοντας ως ομήρους όλους εμάς. Και φυσικά αυτοί δεν ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα. Και έτσι εκβιαστικά απέκτησαν προνόμια που εάν ποτέ γίνουν γνωστά σε όλο τους το εύρος, όσοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, θα τους πάρουν με τις πέτρες. Η συζήτηση πρέπει να γίνει λαμβάνοντας υπόψη την πραγματικότητα που ισχύει στην Ευρώπη, αλλά και στη χώρα μας. Στην Αφρικανική Δημοκρατία της Ελλάδος όμως, όπου ο μόνος θεσμός είναι ο λαός σύμφωνα με έναν πρώην πρωθυπουργό, συζητήσεις που ανατρέπουν στερεότυπα και παγιωμένες αντιλήψεις στις μάζες, είναι κίνδυνος θάνατος. Και φυσικά όλοι αυτοί που ευνοούνται σε όλα τα επίπεδα (πολιτικά εργασιακά κλπ), δεν είναι ηλίθιοι για να επιτρέψουν να γίνει αυτή η συζήτηση.

Τα ιερά και όσια...Τριήμερα!

Σύντροφοι και συντρόφισσες. Συμμαχητές και συμμαχήτριες. Ο νεοέλληνας είναι πρώτος στον αγώνα όταν διακυβεύεται το προνόμιό του να περνά καλά με λεφτά άλλων, αλλά υπάρχουν ακόμη ιερά και όσια σε αυτόν τον τόπο. Και το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας είναι ένα απο τα όσια και ιερά που δεν μπορεί κανείς να προσβάλλει. Του έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει ως γνωστόν. Η ιερή τοποθεσία του νεοέλληνα δεν είναι οι Θερμοπύλες, και ο Μαραθώνας. Είναι η Αράχωβα σήμερα. Εκεί που τα Καγιέν το τριήμερο θα παρκάρουν κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο, εκεί που θα μεταφερθεί το Κολονάκι, και άπαντες θα βλέπουν αυτούς που βλέπουν κάθε μέρα στα καφέ της πλατείας. Εκεί που θα στριμώχονται στα καφέ και στις ταβέρνες και θα πληρώνουν δέκα φορές επάνω ένα κομμάτι κρέας που θα το βαφτίσει ο σεφ, όπως του καπνίσει. Στερήστε μας το ρεύμα το αντέχουμε. Την περίθαλψη, το αντέχουμε. Τις συγκοινωνίες ναι. Μπορούμε να ζήσουμε μέσα σε ζούγκλα σκουπιδιών. Το έχουμε αποδείξει. Όμως όποιος επιχειρήσει να μας στερήσει το ιερό τριήμερο, θα τον πάρει ο διάολος και θα τον σηκώσει. Ο αθάνατος κυρίαρχος ελληνικός λαός, δεν σηκώνει μαγκιές, και κυρίως δεν σηκώνει αμφισβήτηση των κεκτημένων του. Και τα τριήμερα δεν είναι απλώς κεκτημένο. Είναι θεσμός...
Γειά σας. Με περιμένει η ...Αράχωβα. (Για την ακρίβεια ένας οικισμός μερικές δεκάδες χιλιόμετρα πιο δίπλα, αλλά είναι δίπλα στο δάσος. Και η Αράχωβα έχει ζήσει αιώνες χωρίς εμάς. Θα το...συνηθίσει. Καλό τριήμερο αδέλφια)

Επάγγελμα Πατριώτης. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη...

Ο πατριωτισμός ήταν πάντοτε ένα προσοδοφόρο επάγγελμα στην Ελλάδα αλλά και σε όλες τις χώρες όπου άνθισαν κατά καιρούς εθνικισμοί,΄μεγάλες ιδέες και τέτοια. Άλλοτε λειτούργησε θετικά για τον τόπο, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν καταστροφική. Όμως "έφτιαξε" καριέρες. Πολιτικές και μη. Το 1897 είναι μια κλασσική περίπτωση απατεώνων που πούλησαν πατριωτισμό, και στη συνέχεια επιδίωξαν εκβιαστικά την ατιμωρησία τους. Η Εθνική Εταιρεία, είναι η ντροπή της ιστορίας μας, γιαυτό και είναι καταχωνιασμένη. Γιαυτό εκείνος ο πόλεμος ονομάστηκε "ατυχής". Βλέπετε είχαμε ...ατυχία. Όλο στο...δοκάρι χτύπαγε η μπάλα, δεν μας έδωσε στο 5-0 πέναλτι ο διαιτητής, ε τι μπάλα να παίξεις μετά; Απο την πολύ ατυχία η τούρκοι έφτασαν έξω απο την Αθήνα σε χρόνο μηδέν, και ευτυχώς οι ξένοι παρενέβησαν και μας έσωσαν. Όπως με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, όπου εάν δεν συνέβαινε αυτό ο Ιμπραήμ θα συνέχιζε το πάρτι στην Πελοπόννησο, με ότι μπορεί να σήμαινε αυτό για την επανάσταση του 1821.
Μεταπολεμικά ο πατριωτισμός έγινε ένα εμπόρευμα που πότέ δεν έμεινε στο ράφι. Αγοραστές πάντοτε υπήρχαν υπάρχουν και θα υπάρχουν. Όσο δεν υπάρχουν πειστικές απαντήσεις για τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τις μάζες, όσο η κοινωνική δικαιοσύνη είναι ζητούμενο και όχι αυτονόητο, όσο οι πολίτες ζουν μέσα στην αφασία και τον ευδαιμονισμό σε βάρος των επόμενων γενεών, όσο οι ψηφοφόροι αγοράζουν ψεύτικες ελπίδες για να μην αναγκαστούν να βρουν οι ίδιοι τρόπους να βελτιώσουν τη θέση τους, όσο οι υποψήφιοι βουλευτές είναι εγκλωβισμένοι στις επιθυμίες του "κυρίαρχου λαού" και όσο μεταξύ αυτών υπάρχουν κραγμένοι άθλιοι απατεώνες που συνειδητά πωλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ο εθνικισμός θα είναι ένα καταφύγιο. Ευτυχώς για ολοένα και λιγότερους σήμερα. Αύριο ποιος ξέρει; Τύποι σαν αυτούς που μίλαγαν χθες στη Θεσσαλονίκη, είναι άκρως επικίνδυνοι για όλους μας. Γιατί ξέρουν ότι λένε ψέματα, ξέρουν ότι η αλήθεια δεν είναι μονοδιάστατη αλλά ένας μέσος όρος αληθειών, των "δικών μας" και των "δικών" τους αληθειών, αλλά επιλέγουν να κερδίσουν σταυρουδάκια, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Φυσικά και η "δική μου" αλήθεια τίθεται υπό αίρεση, αλλά αυτό πιστεύω. Και δεν το πιστεύω για πολιτικούς ή κομματικούς λόγους, αλλά έχοντας διαβάσει και την "άλλη" ιστορία, αυτή που ποτέ δεν έμαθα στο σχολείο.
Υ.Γ.
Φίλε sakoulakis, όταν λές στην προηγούμενη σελίδα...τι εννοείς; Αν εννοείς το σχόλιό σου για την διεύθυνση που θα βρω το ρολόϊ, πράγματι το διάβασα, δοκίμασα να κάνω ότι είπες, αλλά...φαντάζεσαι την συνέχεια! ΄Τι να κάνουμε; που θάλεγε κι ο Λένιν! Κάποια στιγμή θα προσαρμοστώ στην πραγματικότητα...

Θλιβερές Καρικατούρες

Είδα αποσπάσματα απο τα συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη, και έφριξα. Θλιβερές καρικατούρες του παρελθοντος, γραφικές φιγούρες, που σε μελαγχολούν ξέροντας οτι αυτές οι φάτσες μπορεί να επηρεάσουν έστω και ελάχιστα τη ζωή σου. Κι εκείνος ο Ζουράρις, ζωντανή απόδειξη πως το βαρέλι της ξεφτίλας της ανυποληψίας και της υστερικής διάθεσης για δημοσιότητα, δεν έχει πάτο. Όμως ήταν και ευχής έργο. Για να ξέρουμε τουλάχιστον σαν τι δεν μοιάζουμε. Επαγγελματίες πατριώτες, εκ του ασφαλούς εθνικόφρονες. Γιατί ξέρουν ότι άλλοι θα τρέξουν να καθαρίσουν τις δικές τους παλικαριές. Μια ζωή τα ίδια. Τους έχω δει χιλιάδες φορές, όλους αυτούς που πουλάνε πατριδοφροσύνη αλλά ξέρω ότι είναι πατριδοκάπηλοι του κερατά. Δημαγωγοί που θέλουν να κλέψουν ψήφους απο τους αφελείς εραστές τς ιδέας της πατρίδας. Είκοσι μήνες στο Σουφλί φανταρικό την περίοδο 1990-93, ήταν αρκετοί για να καταλάβω ποιοι είναι οι πατριώτες και ποιοι οι τζάμπα μάγκες που πουλάνε τσαμπουκά, αρκεί να μην κινδυνεύουν να τους πάρουν στα σοβαρά...

Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι;

Κάποτε πριν από 22 χρόνια στη Θεσσαλονίκη έπεσε στα χέρια μου ο «Φίλαθλος». Η εφημερίδα ζητούσε ανταποκριτές στη συμπρωτεύουσα για να καλύπτουν τις ομάδες της Γ Εθνικής. Τότε η ομάδα της γειτονιάς μου η Αναγέννηση Νεάπολης έπαιζε στη Γ’. Κάπως έτσι ξεκίνησε η περιπέτειά μου στη δημοσιογραφία, παράλληλα με τις σπουδές μου στο Φυσικό του ΑΠΘ, αλλά έπρεπε να κατέβω στην Αθήνα για να αισθανθώ επαγγελματίας. Το όνειρο εκείνης της εποχής, έγινε πραγματικότητα, αλλά ποτέ δεν πίστευα πως θα έφτανε η ώρα να ντρέπομαι να δηλώσω την δουλειά μου. Δεν πάνε χρόνια που ένας συνάδελφος ο αείμνηστος Κώστας Διαβολίτσης που «έφυγε» πολύ νωρίς, προέβλεψε ότι «θα μας παίρνουν με τις ντομάτες και δεν θα ξέρουμε που θα κρυφτούμε».
Έχει επαληθευθεί ο Κωστής, και κρίμα που δεν είναι μαζί μας για να το δει. Πρέπει να πω με όση δύναμη διαθέτω, ότι αυτοί που βρωμίζουν τη δουλειά μας, δεν είναι πάνω από μερικές δεκάδες. Είναι οι ιλουστρασιόν, τα ψώνια που πιστεύουν ότι έχουν δύναμη, που κρίνουν με τα δικά τους μέτρα τους πάντες, και την ίδια στιγμή κάνουν τούμπες μπροστά στα αφεντικά τους. Τους βλέπετε κάθε βράδυ, να ξεχειλίζουν από αυτοπεποίθηση, αλλά εάν τους δείτε δίπλα στα αφεντικά θα καταλάβετε τι εννοώ…
Έχουν να χάσουν πολλά, γιαυτό οι τούμπες είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν. Υπάρχουν πολλές εκατοντάδες δημοσιογράφοι που εργάζονται για έναν, άντε για δυο μισθούς. Βγάζουν τα λεφτά τους με ιδρώτα γιατί ο ιδιωτικός τομέας δεν πληρώνει ούτε τσακιστή δεκάρα τζάμπα.
Ταπεινοί εργάτες του Τύπου, με άποψη, άρα με αντιστάσεις, που χαίρονται τη δουλειά τους, που είναι περήφανοι, και που μεγαλώνουν με αρχές και αξίες τα παιδιά τους. Κανείς δεν τους ξέρει αυτούς. Ο κόσμος βυθισμένος στην άγνοιά του, ναρκωμένος από τα μονοθεματικά άθλια δελτία των 8, που όμως τα απολαμβάνει, πιστεύει ότι η δημοσιογραφία είναι διασημότητα, δύναμη, ισχύς, πουστιά, λαμογιά, πωλήσεις όπλων, Θέμιστοκλήδες και Μάκηδες, και μια ζωή μέγκλα. Με δεξιώσεις, ακριβά ρούχα τριζάτες γκόμενες, και πανάκριβα αυτοκίνητα.
Αυτό ισχύει για τους ιλουστρασιόν. Τις μερικές δεκάδες. Για την συντριπτική πλειοψηφία ισχύει ο φόβος του προϊσταμένου, το ρουφιανιλίκι του υπερφιλόδοξου στο παραδίπλα γραφείο, η ανασφάλεια για το αύριο, η απώλεια της είδησης, το λάθος των μερικών δευτερολέπτων που μπορεί να στοιχίσει μια δουλειά., το μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, το ξενύχτι της βάρδιας, το τρέξιμο του ρεπορτάζ, ο φόβος του τηλεφώνου από κάποιον ισχυρό στον εργοδότη. Αυτά για την ώρα, και θα επανέλθουμε χωρίς σεντόνι ελπίζω…

Φωτιά στους σεισμολάγνους

Επιτέλους ένας άνθρωπος αντέδρασε. Ο νομάρχης Αχαϊας Κατσικόπουλος, υπέβαλλε μήνυση κατά παντός υπευθύνου για την σεισμολαγνεία και την κατατρομοκράτηση του κόσμου. Αντέδρασε ο…Τσελέντης, αυτός ο τύπος που λες και γεννήθηκε θυμωμένος, αγέλαστος και φαινομενικά αδέκαστος. Ο Κατσικόπουλος το είπε ωμά. Για τα λεφτά γίνεται ο καυγάς. Κάποιος έπρεπε να αντιδράσει. Και ο Κατσικόπουλος έδειξε ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί να είναι βουτηγμένη στα διαφθορά και την ανυποληψία αλλά όταν θέλει έχει υγιή αντανακλαστικά.

Φταίνε οι διαιτητές για τις εφτάρες που τρώμε...

Θυμάμαι κάποτε πριν πολλά χρόνια μια ιστορία. Η Ελπίδα Κρυονερίου (Καβάλας) η ομάδα του χωριού μου, έπαιζε μπάλα στη Θάσο με τον Θεαγένη. Εγώ πιτσιρίκος, ήμουν δεν ήμουν 6 χρονών έμεινα στο χωριό. Η αγωνία μου δεν περιγράφεται. Ήρθε επιτέλους το βράδυ ο θείος, βασικό μέλος της ομάδος, και η γιαγιά ( η μητέρα του) τον ρώτησε: Πως πήγατε Σταύρο; Τι κάνατε;

-Χάσαμε

-Πόσο;

-Ε, να…7-0!

-Μα καλά πως; Ρώτησε γιαγιά κι εγώ μ’ένα στόμα.

-Μας…αδίκησε η διαιτησία, ήταν ατάκα η απάντηση του θείου.

Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα να με αδικούν. Από τότε είδα πολλές φορές μπροστά μου, αυτή την ιστορία, με άλλους πρωταγωνιστές αλλά με την ίδια ουσία. Έμαθα, ότι για τα στραβά φταίνε πάντοτε οι διαιτητές, και όχι εμείς. Το είδα στο σχολείο, όπου έμαθα ότι η χώρα μου είναι η καλύτερη της Γης, με θριάμβους και νίκες. Αλλά και με…στημένες διαιτησίες σε βάρος της. Το έμαθα στην Ιστορία, όπου η Ελλάς κατήγαγε περήφανες νίκες με την αθάνατη ελληνική ψυχή να χαλυβδώνει τα όπλα της, αλλά να υφίσταται ντροπιαστικές ήττες επειδή την αδίκησαν οι διαιτητές. Έμαθα ότι ο έλληνας ποτέ δεν χάνει, αλλά ηττάται μόνο με δόλιο τρόπο. Το είδα αργότερα στο πανεπιστήμιο, μεγάλωνα με την αδικία στο μυαλό μου. Η Ελπίδα Κρυονερίου με στοίχειωνε. Πάντα υπήρχε ένας διαιτητής να του φορτώσουμε τις ήττες μας. Τις προσωπικές και τις επαγγελματικές. Κι όταν δεν υπήρχε τον αναζητούσαμε εναγωνίως. Μας βόλευε αυτό. Ο εγωισμός μας παρέμενε άθικτος, ο ναρκισσισμός μας επίσης. Μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω ότι εμείς φταίμε για τις ήττες, και όχι ο διαιτητής. Κατάλαβα ότι για την επτάρα της Ελπίδας στη Θάσο έφταιγε το ότι οι μαλάκες οι συγχωριανοί μου πήγαν για…φαγητό λιγο πριν το ματς, κερασμένο από τους Θασίτες. Και μετά…κατέβηκαν να παίξουν τα νούμερα! (Πράγματι έτσι έγινε, αλλά…το έμαθα πολύ μετά). Σήμερα όσους τους φταίνε οι διαιτητές, τους τρέμει η ψυχή μου. Γιατί σήμερα ξέρω…

φασισμός της ταμπέλας (για να μην σας πιάσουνε μαλάκες!)

Άκουγα το πρωί σε ραδιόφωνο, έναν νεόκοπο πολιτικό του ΠΑΣΟΚ να μιλά με μένος για τους «συντηρητικούς δεξιούς» τονίζοντας ότι ο λαός αναμένει λύσεις «από εμάς τους προοδευτικούς». Έτσι δήλωσε το παλικάρι, άρα είναι ότι δηλώνει. Προοδευτικός; Ναι προοδευτικός. Μπορούσε να δηλώσει Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Τσέλσι. Αυτός δήλωσε προοδευτικός. Ο φασισμός της ταμπέλας, γίνεται ολοένα και πιο ανυπόφορος. Η μεγάλη ήττα της κεντροδεξιάς, είναι η εκ προοιμίου ταύτισή της με τον συντηρητισμό. Αυτομάτως οι κεντροαριστεροί αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί, και φυσικά το «προοδευτικός» ηχεί πολύ καλύτερα από το κακόηχο «συντηρητικός». Ειδικά στα αυτιά της νεολαίας. Κανείς δεν θέλει να είναι συντηρητικός. Θυμίζει παππούδες, και αράχνες. Ποιος ξεχνάει εκείνο το «ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» του 1982 όταν η ΕΡΤ μετέδιδε αποτελέσματα δημοτικών εκλογών; Είναι προοδευτικό να χρεώνεις τον τόπο για να μοιράζεις συντάξεις σε όποιον δηλώνει αντιστασιακός (αυτό πραγματικά έγινε, και δεν μιλάμε για τους αποδεδειγμένα αγωνιστές της Αντίστασης και κατά της Χούντας) αλλά συντηρητικό να βάζεις την Ελλάδα στην ΕΟΚ. Είναι προοδευτικό να υπογράφεις «συμφωνία…απομάκρυνσης των βάσεων» και να την λανσάρεις ως μεγάλη επιτυχία, ενώ συντηρητικό, το να επιμένεις ότι η χώρα πρέπει να είναι στραμμένη στη Δύση. Είναι προοδευτικό το να διαμορφώνεις ένα νέο πρότυπο έλληνα, αυτό του μάγκα και πολλά βαρύ που γίνεται πλούσιος σε μια νύχτα αρπάζοντάς τα από δεξιά κι αριστερά, που βγάζει χρήμα με τη σέσουλα άκοπα. Προφανώς συντηρητισμός είναι το αντίθετο. Είναι πρόοδος, το να παραδώσεις τη χώρα σε μια δράκα ολιγάρχες με αντάλλαγμα στήριξη στα ΜΜΕ, και αποδόμηση των αντιπάλων σου. Συντηρητισμός είναι ο βασικός μέτοχος προφανώς. Τέλος πάντων, η ΝΔ την πάτησε και τώρα τρέχει και δεν φτάνει, ευελπιστώντας να διατηρηθεί η κρίση στο ΠΑΣΟΚ, και να αποκαλυφθεί η πλήρης κοινωνική και πολιτική χρεοκοπία των ΜΜΕ και των νταβατζήδων. Με λίγα λόγια δεν υπάρχει κόπυράϊτ προόδου ή συντήρησης. Ο καθένας κρίνεται από την προσωπική του στάση, και τα έργα του, και όχι από τα λόγια ή από το κόμμα που ανήκει. Όλα τα άλλα…

Η Τριανδρία της Θεσσαλονίκης Για γέλια και για κλάματα

Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος είναι ίσως ο καταλληλότερος άνθρωπος για να «δέσει» η τρίλιζα με τους Ψωμιάδη και Παπαγεωργόπουλο. Μακράν ο πιο γραφικός στη χώρα αυτή την εποχή, μας μελαγχολεί, και αποδεικνύει γιατί στη Θεσσαλονίκη δεν μπορεί να ανθίσει κανένα λουλούδι. Αποδεικνύει ότι όσο και αν υπάρχουν ταλαντούχοι άνθρωποι εκεί πάνω, άνθρωποι που αξίζουν τον κόπο, πάντοτε θα υπάρχουν Ψωμιάδηδες, Άνθιμοι και Παπαγεωργόπουλοι που θα τους φρενάρουν γιατί ξεπερνούν τα δικά τους μέτρα. Και το κακό είναι πως οι Θεσσαλονικείς αποδέχονται αυτή την πραγματικότητα την οποία έχουν διαμορφώσει οι ίδιοι. Η τριανδρία, έχει προσαρμόσει τα πάντα στα μέτρα της, και γιαυτό για να αναπτυχθεί ένα ταλέντο πρέπει δυστυχώς να έρθει στην Αθήνα. Δυστυχώς

Καραγκιοζιλίκια Σεισμολόγων...

Αυτό το καραγκιοζιλίκι με τις προβλέψεις των σεισμών, και τις διαρροές κάθε λίγο, επιτέλους μας κούρασε. Ο κόσμος ανησυχεί, και δικαίως. Οι σεισμολόγοι εξευτελίζουν τον εαυτό τους, με τέτοιες διαρροές και χάνουν το όποιο δίκιο τους. Θυμάμαι τον Παπαζάχο στο πανεπιστήμιο να μας διδάσκει Σεισμολογία, και να μας λέει με τεκμηριωμένα επιχειρήματα (τότε τουλάχιστον) γιατί το περιβόητο ΒΑΝ είναι απάτη. Σήμερα είδε το φως το αληθινόν, και άλλαξε ρότα. Λέει ακριβώς τα αντίθετα, πιστεύοντας ακράδαντα στην ασφαλή πρόβλεψη των σεισμών. Τα καραγκιοζιλίκια μεταξύ των σεισμολόγων, ορίζουν το μέτρο του επιστημονικού διαλόγου στην Ελλάδα. Έτσι ήταν από την δεκαετία του 80 αλλά μετά την ιδιωτική τηλεόραση χάθηκε η μπάλα. Όπως πάντα, ότι θέλεις να εξευτελίσεις φέρτο στην Ελλάδα που έλεγε κι ο Τσαρούχης.

Γιατί έγινα μπλόγκερ (Σιγά...μη σας ενδιαφέρει!)

Χρωστώ μια εξήγηση στον εαυτό μου και σε όσους παρακολουθούν τον προβληματισμό που εκφράζεται στο συγκεκριμένο «πειρατικό» ιστολόγιο. Ξεκίνησα την περασμένη Δευτέρα όντας ψηφιακά περίπου αναλφάβητος, αλλά με μεγάλη εμπειρία στο σερφάρισμα και την ιδεολογική-πολιτική και κοινωνική ζύμωση που συντελείται στον κυβερνοχώρο. Θύμωσα με τις εξελίξεις στο press.gr, εκνευρίστηκα από τη κατάχρηση του δικαιώματος στην ανωνυμία, και σκέφτηκα πως μπορώ να εκδώσω τον εαυτό μου, να αναλώνομαι παραγωγικά χωρίς φραγμούς πέρα από αυτούς που ορίζει η συνείδηση και οι αρχές μου, και να επικοινωνήσω με τον κόσμο. Οι απόψεις μου ενδιαφέρουν ισως μόνο εμένα. Για να είμαι ειλικρινής, αν και δημοσιογράφος με υπερ15ετή παρουσία σε ΜΜΕ εφημερίδες ραδιόφωνα κλπ, δεν παίρνω στα σοβαρά τον εαυτό μου. Γιαυτό δεν αγχώνομαι εάν έχω ή όχι επισκέπτες, εάν υπάρχουν ή όχι σχόλια, εάν γίνομαι ή όχι αποδεκτός. Χέστηκα μετά συγχωρήσεως. Οι δεκάδες χιλιάδες των μπλόγκερς στη χώρα μας αποτελούν μια ξεχωριστή κοινότητα που κάπο9ια στιγμή θα κάνει αισθητή την παρουσία της. Υπόγεια ρεύματα συγκροτούνται τούτη την ώρα, που τρομάζουν κάθε κατεστημένη νοοτροπία η οποία έμαθε να ελέγχει τα πάντα, γιαυτό και είναι τόσο ανασφαλής. Πιστέψτε με. Ότι δεν ελέγχεται είναι τρομερό. Όσο ηλίθιο και σκουπιδαριό κι αν είναι. Η προσπάθεια διαλόγου στον κυβερνοχώρο, είναι η μόνη ασφαλής επιλογή για κάτι παραγωγικό. Χωρίς «αφήστε με να ολοκληρώσω» από ημιμαθή και υπερφιλόδοξα ψώνια, από τραμπούκους βελόπουλους, υστερικούς γεωργιάδηδες, αγράμματες και παντελώς αστοιχείωτες πολιτικά αλλά πεντάμορφες Καϊλήδες, και καθωσπρεπιστές βουλευτές των δυο μεγάλων κομμάτων, ή εξωφρενικούς της «μαϊμού» αριστεράς ή της εξωπραγματικής αριστεράς. Ευχαριστώ τον sakoulakis για την πολύτιμη βοήθειά του να ξεστραβωθώ, και ελπίζω ο επτάχρονος γιός μου να είναι σε θέση να …βοηθήσει σε λίγα χρόνια! Αυτά…

Ανύπαρκτη η Δεξιά στο Διαδικτυο. Και θα το πληρώσει κάποια στιγμή

Διάβαζα νωρίτερα τον Πιτσιρίκο (http://pitsirikos.blogspot.com) ο οποίος έγραφε ότι η δεξιά δεν έχει ούτε έναν μπλόγκερ να την υποστηρίζει. Πράγματι, έκανα ένα σερφάρισμα στα μπλογκς γνώμης και άποψης, και διαπίστωσα την ορθότητα της επισήμανσης του Πιτσιρίκου. Η παράταξη αυτή δεν έχει ούτε έναν σοβαρό άνθρωπο που να ασχολείται με blog. Ούτε έναν. Η παράταξη που πήρε τις σοβαρότερες αποφάσεις για την πορεία της χώρας, που δέχθηκε απίστευτη κριτική και πόλεμο για επιλογές που στη συνέχεια θα ακολουθούσαν πιστά ακόμη και οι πιο φανατικοί πολέμιοί της, η παράταξη που συγκέντρωνε κάποτε της αφρόκρεμα της διανόησης και του πνευματικού κόσμου, σήμερα εκπροσωπείται από τον Γιακουμάτο τον Δαϊλάκη και τον Φωτιάδη. Στο διαδίκτυο είναι ανύπαρκτη. Αλλά κι αν το επιχειρήσει θα το κάνει χοντροκομμένα. Γιατί δεν έχει ανθρώπους που να έχουν ζυμωθεί στην παραγωγή πολιτικής, αλλά ανθρώπους που ξέρουν μόνο από διαχείριση εξουσίας. Βλέπουν την πολιτική μόνο ως μοχλό για την κατάκτηση της εξουσίας, χωρίς να τους ενδιαφέρει το περιεχόμενό της, το οποίο γεννά ιδέες, παράγει σκέψεις και διαμορφώνει πολιτική πρόταση, πριν ακόμη γίνει πρόταση εξουσίας. Η αριστερά, δεν είναι τυχαίο ότι αποτελεί το φυτώριο για το ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως για την δημοσιογραφία και την επικοινωνία, όπου δηλαδή απαιτείται πολιτική σκέψη, ίντριγκα, επινόηση, και κυρίως ανάλυση και σύνθεση. Είχα πει σε κορυφαίο σήμερα υπουργό, ότι οι επόμενες εκλογές θα κριθούν και στο διαδίκτυο. Τώρα ειδικά, που το blogging έγινε μόδα, είμαι απόλυτα σίγουρος γιαυτό. Η Φιλελεύθερη Δεξιά, και το ΠΑΣΟΚ, αποτελούν την ραχοκοκαλιά της πολιτικής ζωής, και με αδύναμες αυτές τις δυο παρατάξεις μένει μια εξωπραγματική αριστερά κατακερματισμένη δημαγωγική και λαϊκίστικη, και μια ακροδεξιά απόφυση, που έχει ημερομηνία λήξης. Όσο πιο νωρίς φέρει η κυβέρνηση με πρωτοβουλία της τον πολιτικό διάλογο στο διαδίκτυο, τόσο το καλύτερο γιαυτή…

Ποίημα του Ροναλντίνιο

Ο Ροναλντίνιο μόλις έβαλε ένα καταπληκτικό γκολ. Ένα ποίημα. Ανάποδο ψαλίδι μέσα στην περιοχή. Τέλειο. Το μέτρο που καθορίζει την τελειότητα. Αν υπάρχει λόγος να ζεις είναι για να χαίρεσαι την ομορφιά της ζωής. Και το ψαλιδάκι του Ροναλντίνιο είναι ένα μέρος της ομορφιάς αυτής. Νωρίτερα έβλεπα τον αγώνα Εργοτέλης-ΠΑΟΚ και κοντεψα να σπάσω την τηλεόραση με το επίπεδο του θεάματος που παρακολούθησα. Το βαρέλι δεν έχει πάτο και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μπαρτσα ΟΛΕ...

Απο Δευτέρα τα σπουδαία-Βέτο και βλέπουμε

Επιτέλους η πολιτική επανήλθε στο προσκήνιο. Το γκρίζο, η μιζέρια και η μαυρίλα της κλειδαρότρυπας των εκβιασμών και της λαμογιάς υποχώρησε. Δεν τρέφω αυταπάτες. Η υποχώρηση είναι προσωρινή. Όμως κάτι είναι και τούτο. Το Σκοπιανό βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, και οι μύστες του ρεπορτάζ ξέρουν ότι η σημαντικότερη συνάντηση του Καραμανλή για το θέμα, θα είναι την Δευτέρα με τον γραμματέα του ΝΑΤΟ τον Σέφερ. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Σέφερ που μεταφέρει μήνυμα του Μπους, θα εκβιάσει βελούδινα –όχι σαν κάτι άλλους εγχώριους εκβιαστές- αλλά τα πράγματα έτσι όπως έχουν έρθει, επιβάλλουν το βέτο. Υπό τις παρούσες συνθήκες και την στάση των σκοπιανών, δεν υπάρχει επιλογή πλην του βέτο για τη χώρα μας και τον Καραμανλή. Νομίζω ότι τα δύσκολα θα έρθουν μετά το βέτο εάν αυτό τελικά υπάρξει. Το σύστημα Μπους, αυτό το ακροδεξιό θρησκόληπτο, φανατικό και τραμπούκικο αληταριό που κυβερνά τον κόσμο τα τελευταία χρόνια με ανυπολόγιστες συνέπειες σε ζωές και οικονομίες εις βάρος όλων των πολιτών όπου γης, αποχωρεί, και πιστεύω ότι είναι πιο επικίνδυνο από ποτέ. Γιατί πια δεν έχει να χάσει τίποτε. Εμείς είμαστε αυτοί που έχουμε να χάσουμε, ή να μην χάσουμε (γιατί για να κερδίσουμε δεν υπάρχει περίπτωση) και με δεδομένο το μάθημα από τα χαστούκια άλλων εποχών, μάλλον καλά το πάει ο Καραμανλής μέχρι τώρα. Τουλάχιστον αυτός δεν θα πει μετά από χρόνια, «έχασα ευκαιρία»…

Πακέτο Πινέϊρο και Σχέδιο Άτσεσον. Γιατί είμαστε τόσο ΜΑΛΑΚΕΣ;

Συγγνώμη για το σεντόνι αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
Πάντα ήθελα να θέσω μερικά ερωτήματα για τα οποία οι απαντήσεις μάλλον πρέπει να είναι επώδυνες. Όπως για παράδειγμα γιατί στην Ελλάδα λειτουργούν όλα με μια διαφορά φάσης μερικών ετών ή δεκαετιών ανάλογα; Το κάθε πέρσι και καλύτερα στη χώρα μας έχει ουσιαστικό αντίκρισμα, γιατί αφορά την πραγματικότητα. Και κάθε φορά λέμε πως εάν είχαμε αποδεχθεί τότε εκείνο σήμερα θα ήταν όλα καλύτερα…
Ας πάρουμε το Σκοπιανό. Το 1992 (1 Απριλίου), βρήκαμε μπροστά μας το περίφημο «πακέτο Πινέϊρο» που περιλάμβανε μεταξύ άλλων την ονομασία Nova Macedonia. Απορρίφθηκε μετά πολλών επαίνων από το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις 13 Απριλίου 1992, υπό την πίεση αλλά και την επιδοκιμασία σχεδόν όλων των ελλήνων. Πλην ΚΚΕ για να είμαστε ακριβείς. Σήμερα εάν μας το έδιναν θα κάναμε πάρτι.
Δεύτερον το Σχέδιο Άτσεσον για το Κυπριακό.
Πρόκειται για τις αμερικανικές προτάσεις του 1964 οι οποίες, όπως προκύπτει, όχι μόνο δεν περιέκλειαν απειλή για το μέλλον της Κύπρου και για την Ελλάδα αλλά, πέραν των όσων συγκεκριμένα καθόριζαν σχετικά με την «εκμίσθωσιν» στην Τουρκία μιας βάσεως στο ανατολικό άκρο της Νήσου, προέβλεπαν και «αποκατάστασιν του προηγουμένου ειδικού καθεστώτος των νήσων Ίμβρου και Τενέδου» και, ακόμη σημαντικότερο, τον «επαναπατρισμόν των αναχωρησάντων ή εκδιωχθέντων εκ Κωνσταντινουπόλεως από του 1955 ομογενών» κτλ. Ο ίδιος ο Ντιν Άτσεσον έγραψε στις 20 Αυγούστου 1964 στον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου ότι είναι «έτοιμος να ασκήσει την μεγίστην δυνατήν πίεσιν και πειθώ διά να επιτύχω όπως παραιτηθούν οι Τούρκοι πάσης απαιτήσεως δι’ εδαφικήν περιοχήν υπό την κυριαρχίαν των εις Κύπρον (...). Ειδικώτερον θα προτρέψω τους Τούρκους να περιορίσουν το σχέδιόν των εις την εκμίσθωσιν για 50 έτη του τμήματος εκείνου της Χερσονήσου της Καρπασίας».
Σήμερα εάν μας το έδιναν θα κάναμε γλέντια.
Στο δια ταύτα επιτέλους. Γιατί χάνουμε τις ευκαιρίες την μια μετά την άλλη; Φταίει το πολιτικό προσωπικό μας διαχρονικά; Φταίει ο Χατζηπετρής; Ή φταίει επιτέλους ας το παραδεχθούμε ο «αθάνατος κυρίαρχος ελληνικός λαός» που νομίζει ότι όλος ο κόσμος υπάρχει απλώς και μόνο για να υπηρετεί τα συμφέροντά του το ραχάτι του και την ματαιοδοξία του;

Ο γνωστός...Μίκης!

Για το Μακεδονικό υπάρχουν απόψεις και απόψεις, για όλα τα γούστα. Είναι θλιβερό όμως να βλέπεις έναν ογκόλιθο της διεθνούς μουσικής δημιουργίας όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, να διαγωνίζεται σε μιζέρια και επαρχιωτισμό με τα πιο λούμπεν στοιχεία της πολιτικής, καλλιτεχνικής και δημοσιογραφικής ζωής του τόπου. Με επιστολή του στην πάντα ευεπίφορη σε ανέξοδους και φτηνούς λαϊκισμούς, αλλά δημοφιλέστατη εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου, ο εξαίρετος μουσικοσυνθέτης προτείνει να…κλείσουμε τα σύνορά μας και να σταματήσουμε τις διπλωματικές και οικονομικές μας σχέσεις. Προφανώς εννοεί με τα Σκόπια. Και είναι δυο φορές κρίμα, γιατί ο Μίκης καταφέρνει τεράστια πλήγματα στην εικόνα του, και στην ιστορία του. Ποτέ δεν δίσταζε να πάει κόντρα στο ρεύμα, όπως εκείνο τον Απρίλιο του 1997 όταν έκανε συναυλία στα Σκόπια, προκαλώντας την μήνιν των «μακεδονομάχων» και των «εθνοφυλάκων». Ο Μίκης λέει κι άλλα στην επιστολή του, ανακαλύπτοντας συνωμοσίες, προδοσίες, και επιβουλές σε βάρος του αθάνατου ελληνικού λαού. Το τελευταίο που περιμέναμε από έναν παγκοσμίως καταξιωμένο δημιουργό, είναι η άκρατη επίδειξη επαρχιωτισμού. Αλλά όταν ζεις σε μια χώρα που μεγάλωσε μέσα σε παραμύθια και εθνικά ιδεολογήματα που βάφτιζε ιστορία, δεν μπορείς να περιμένεις κάτι άλλο ακόμη κι από τον Μίκη.

Σε πιάνει απελπισία

Σε πιάνει μια απελπισία άνευ προηγουμένου όταν βλέπεις τα δελτία «ειδήσεων» στα κανάλια. Απελπισία. Μια απέραντη μιζέρια και σκοπιμότητα. Από τον Αύγουστο του 2004 όταν τελείωσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ζούμε σε μια θλίψη και μια μιζέρια. Χωρίς να ευθύνεται ντε και καλά κάποιο κόμμα. Αμέσως ακολούθησε το Σινούκ. Μετά ήρθαν οι «κουμπάροι», στη συνέχεια το αεροπλάνο της «Ήλιος», τα ομόλογα, οι θανατερές φωτιές κλπ κλπ. Μαύρισε η ψυχή μας, και το κακό είναι ότι δεν υπάρχει περιθώριο αισιοδοξίας. Ο νεοέλληνας το πρότυπο του μαχαλόμαγκα που όλους τους γράφει, ζει στον αφρό, και δεν δίνει λογαριασμό πουθενά και είναι και μάγκας, χρεοκόπησε. Απλώς δεν του το έχουν πει ακόμη. Ο Καραμανλής στάθηκε άτυχος, γιατί απλώς η βόμβα με τα σκατά που λούζουν αυτόν τον τόπο δεκαετίες τώρα, έσκασε στα χέρια του. Και όλοι αυτοί που παριστάνουν τους έκπληκτους για όλη αυτή τη μπόχα και τη μιζέρια, με καθιστούν βέβαιο ότι πιστεύουν ακόμη στον Αη Βασίλη…
Κι όπως (φέρεται να) είπε ο Τσαρούχης, η Ελλάδα είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου, αλλά το δυστύχημά της είναι πως κατοικείται από (νέο)έλληνες…

Άκρως επίκαιρο

Αντιγράφουμε το σημερινό άκρως επίκαιρο σχόλιο από το μπλογκ του καλού συναδέλφου Φοίβου Καρζή (http://fivoskarzis.blogspot.com/) και πιστεύω ότι μας αφορά όλους.
«Μετά τα τελευταία γεγονότα, το blogging κινδυνεύει να αποκτήσει στη συνείδηση της κοινής γνώμης, που παραμένει στη συντριπτική πλειοψηφία της ηλεκτρονικά αναλφάβητη, την εικόνα ενός πεδίου εξαχρείωσης και ασυδοσίας. Κάθε είδους άσχετοι και ειδικοί επί παντός μιλούν για μια υπόθεση που συμπλέκει μπλόγκινγκ και εκβιασμούς σαν να είναι μια φυσική συνύπαρξη, ένα αναπότρεπτο χαρακτηριστικό του διαδικτύου η ανωνυμία, η συκοφαντία και η ανευθυνότητα. Κινδυνεύει, έτσι, το μοναδικό πεδίο έκφρασης γνώμης που δεν υπόκειται σε περιορισμούς οικονομικών δυνατοτήτων.Δεν έχω πρόχειρη σκέψη ή λύση για το πώς θα μπορούσαν να αντιδράσουν όσοι ασχολούνται με κέφι, ή και πάθος, με το διαδίκτυο και την ηλεκτρονική διακίνηση ιδεών. Εάν όμως κάποιος έχει μια πρόταση, μια πρωτοβουλία ή μια έμπνευση για το πώς θα μπορούσε να εκδηλωθεί η αντίδραση, θα τον παρακαλούσα να τη διακινήσει και από αυτό εδώ το μπλογκ, που είναι από τα λιγότερο φιλόδοξα, όχι τα πιο δημοφιλή, αλλά προσβλέπει στην ισοτιμία και την ελευθερία που εξασφαλίζει η ηλεκτρονική πρόσβαση στο δημοκρατικό δικαίωμα της γνώμης και αισθάνεται την απειλή του εξευτελισμού του μοναδικού κοινωνικά προσβάσιμου προπύργιου ελευθεροτυπίας».

Που βρίσκονται;

Η μεταφορά της Τσέκου στον ανακριτή, προσβάλλει το δημοκρατικό αίσθημα των πολιτών. Η τηλεόραση προσβάλλει την αισθητική μας, η γραφειοκρατία προσβάλλει τη νοημοσύνη μας, και την υπόστασή μας ως πολίτες. Η "αγορά" βιάζει το πορτοφόλι μας, οι επιτήδειοι εξευτελίζουν κάθε έννοια δικαίου. Οι πολίτες που βρίσκονται άραγε; Πουθενά. Απλώς δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο παθητικοί καταναλωτές που χρεώνονται για να ακολουθήσουν τις επιταγές της αγοράς για γκλαμουριά, και κατευθυνόμενη διασκέδαση. Παθητικοί τηλεθεατές, συμμέτοχοι στους μάκηδες και τους σάκηδες.Καλά μας ξηγιούνται λοιπόν...

Οι κανόνες του μπλοκινγκ

Οι παρακάτω 9 θέσεις είναι μια προσπάθεια να διαδοθεί η ιδέα του τι πραγματικά είναι ένα blog, με τελικούς αποδέκτες όχι μόνο τον κόσμο, αλλά και την Πολιτεία και τα Media. Ίσως θα ήταν χρήσιμο να το αναπαράγουν (με ένα απλό copy paste) όσοι μπλογκερς συμφωνούν με τις θέσεις του.
1. Τα blogs είναι διάλογος - ελεύθερος ανεμπόδιστος διάλογος ανάμεσα σε πολίτες.
2. Τα blogs είναι μια πρόσκληση σε διάλογο, σε διαφωνία, και επικοινωνία.
3. Τα blogs δεν κέρδισαν το ενδιαφέρον της κοινωνίας επειδή λένε ψέματα ή συκοφαντούν. Το κέρδισαν επειδή η κοινωνία έχει ανάγκη από μια αυθεντική φωνή.
4. Τα blogs είναι το δικαίωμα του καθενός να εκφέρει την άποψή του. Δεν υπάρχουν “ενημερωτικά” και “μη ενημερωτικά” blogs. Μέσα από το διάλογο όλοι κάτι μαθαίνουμε.
5. Τα blogs δεν τα γράφουν επαγγελματίες - τα γράφουν πολίτες. Μπορεί να αξιοποιούν την όποια επαγγελματική τους εμπειρία, μπορεί και όχι.
6. Ο blogger δεν χρησιμοποιεί εθνικούς πόρους (όπως οι τηλεραδιοσυχνότητες), και συνεπώς δεν μπορεί να μπαίνει σε καλούπια ο τρόπος και το περιεχόμενο της έκφρασής του. O blogger αξιοποιεί το απεριόριστο μέγεθος του παγκόσμιου Δικτυακού ιστού για να εκφράσει και τη δική του άποψη.
7. Η Πολιτεία, τα Media, οι επιχειρήσεις, και όλοι οι θεσμοθετημένοι οργανισμοί της Ελληνικής κοινωνίας, αξίζει να παρακολουθούν τους bloggers και τον διάλογο τους. Ακόμα καλύτερο θα είναι να συμμετέχουν ισότιμα σε αυτόν το διάλογο. Θα μπορέσουν και οι ίδιοι να γίνουν σοφότεροι μαθαίνοντας την άποψη του απλού πολίτη, αντί να προσπαθούν να την περιορίσουν στα δικά τους καλούπια.
8. Το δικαίωμα του blogger να γράφει ελεύθερα την άποψή του είναι ιερό. Αν με αυτά που γράφει καταπατά συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις, υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες για την δίωξή του.
9. Στο βαθμό που δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο διατάξεις του νόμου, η ανωνυμία είναι δικαίωμα του blogger.(nylon.gr)

Να τελειώνουμε...

Να τελειώνουμε μια και καλή. Όσοι επιχειρούν να εκβιάσουν να συκοφαντήσουν και να εξευτελίσουν προσωπικότητες, πρέπει να έχουν την τύχη που τους αξίζει. Όμως προς θεού, κινδυνεύει ο κόσμος να πιστέψει ότι πρέπει να ποινικοποιηθεί η κριτική, ακόμη και η σκληρή κριτική κατά προσώπων και καταστάσεων. Και αυτό μόνο όσοι έχουν λόγους να φοβούνται την κριτική το επιθυμούν. Α και κάτι άλλο. Ας πει κάποιος τον φουκαρά τον Καψαμπέλη, να μην εκτίθεται. Με την εικόνα που βγάζει προς τα έξω, ήδη ο κόσμος έχει σχηματίσει μια κακή άποψη για τους μπλόγκερς. Ανεξάρτητα απο το εάν έχει ή δεν έχει δίκιο. Αυτό θα το βρει η έρευνα που γίνεται. Εάν το βρει φυσικά...

Η τιμή της δημοσιογραφίας

Στη χώρα μας, η γιγάντωση της δημοσιογραφίας αποτελεί μια πραγματικότητα τα τελευταία 15 χρόνια. Όταν σε όλες τις πολιτισμένες δυτικές κοινωνίες, η δημοσιογραφία είχε κάνει την επανάστασή της και εδραιωνόταν ως 4η εξουσία αυτοπεριοριζόμενη σε κανόνες δεοντολογίας, εδώ απολαμβάναμε την ...ΥΕΝΕΔ και εκπομπές τύπου Μαστοράκη. Το 1990 η ελεύθερη τηλεόραση έκανε την παρουσία της, υποσχόμενη περισσότερη δημοκρατία, πλουραλισμό και πραγματική ενημέρωση, κόντρα στην κρατική ενημέρωση των κομματικοδίαιτων παρουσιαστών και 'δημοσιογράφων". Όμως τότε ο Μητσοτάκης στην προσπάθειά του να κερδίσει εξ ολοκλήρου το εκδοτικό σύστημα, έδωσε τα πάντα χωρίς να φροντίσει για την δημιουργία δικλείδων ασφαλείας, τόσο στο θεμσικό πλαίσιο, όσο και στους κανόνες λειτουργίας. Μόνο ο Κωστής Στεφανόπουλος είχε αντιδράσει εντός Βουλής και ο λόγος του αξίζει να διδάσκεται σήμερα στα πανεπιστήμια και τις σχολές των ΜΜΕ. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα παραδόθηκε τότε, άνευ όρων ευελπιστώντας σε καλή μεταχείριση. Φευ.Σήμερα οι δημοσιογράφοι κατέστησαν παράγοντες της δημόσιας ζωής, όχι για τη δουλειά τους, αλλά για τις...παράπλευρες ασχολίες τους. Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι η ενημέρωση και ο σχολιασμός. Πρέπει να φωτίζει πλευρές σκοτεινές, να αποκαλύπτει, να λοιδωρεί εάν χρειάζεται, να αμύνεται στην αφελή προπαγάνδα, να είναι με λίγα λόγια τα μάτια και τα αυτιά των πολιτών. Αυτή ήταν ανέκαθεν η δουλειά του δημοσιογράφου, αυτή είναι σε όλο τον κόσμο, πλην Ελλάδος! Εδώ οι δημοσιογράφοι στην πλειοψηφία τους είναι πάνω απ' όλα παράγοντες. Παράγοντες στο ρεπορτάζ που καλύπτουν. Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί συντάκτες. Πάρτε τους ρεπόρτερς του ναυτιλιακού ρεπορτάζ, του δικαστικού, του εργατικού κλπ,κλπ,κλπ. Όσοι ξέρουν αντιλαμβάνονται γιατί μιλάμε.Αυτή η στρεβλή προσέγγιση του επαγγέλματός μας, οφείλεται κατά κύριο λόγο σε εμάς τους ίδιους, και στην αδυναμία μας να διαχειριστούμε ορθολογικά μια πρόσκαιρη όσο και ανέλπιστη εξουσία που μας δόθηκε απο τον διευθυντή μας. Οφείλεται στον φόβο, στην αδυναμία και στην διάθεση για συναλλαγή με αντάλλαγμα την στήριξη, των παραγόντων της δημόσιας ζωής. Οφείλεται στην ανασφάλεια που βιώνουμε απο την πρώτη ημέρα εισόδου μας στο επάγγελμα. Σε σύγκριση με την Ευρώπη, είμαστε μια Ουγκάντα με λευκούς κατοίκους (και) στη δημοσιογραφία. Και δεν φταίνε μόνο οι δημοσιογράφοι, αλλά κυρίως όσοι τους αποθεώνουν, όσοι ενισχύουν την διάθεση παρεμβατικότητάς τους, όσοι τους έχουν κάνει μάγκες με λίγα λόγια. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, εάν η χώρα μας ήταν μια χώρα μς θεσμούς ευρωπαϊκούς, με πολίτες που σέβονται και περιφρουρούν αυτούς τους θεσμούς, τότε κανένας πολίτης δεν θα είχε ανάγκη τον Μάκη τον Σάκη και τον Τάκη, να τρέξει να πει τον πόνο του, το πρόβλημά του, και να προσδοκά λύση μέσα απο ένα κανάλι. Αλλά κάπου χαθήκαμε νομιζω και σε άλλο σημείωμα θα το...πάρουμε αλλιώς, για να φτάσουμε σε δια ταύτα! Αν και δεν είναι πάντα απαραίτητο.

Οι μπλόγκερς μπροστά στην πραγματικότητα

Πρέπει να δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Στην Ελλάδα το μπλόγκινγκ μπήκε αργά, και όπως για κάθε για τι νεωτεριστικό, ελκυστικό, και γοητευτικό, ισχύει η ρήση του Αθάνατου Γιάννη Τσαρουχη ο οποίος είχε πει "Ότι θέλεις να εξευτελίσεις φέρτο στην Ελλάδα".
Αυτό δυστυχώς ισχύει και για το μπλόκινγκ. Όσοι διαβάζαμε το περιβόητο press.gr διαπιστώναμε εμμονές περίεργες με συγκεκριμένα πρόσωπα. Αφορισμούς που λανσάρονταν ως ειδήσεις, επιθέσεις κατά συγκεκριμένων ανθρώπων, και συνήθως βρώμικα σχόλια αναγνωστών. Διαβάζαμε και ειδήσεις όμως. Ειδήσεις που οι εφημερίδες επιχειρούσαν να κρύψουν, τα κανάλια αγνοούσαν επειδή δεν γνώριζαν ή δεν συνέφερε να γνωρίζουν, και φυσικά ο κόσμος δεν γνώριζε. Το συγκεκριμένο μπλογκ απέκτησε πρωτοφανή αναγνωσιμότητα, αλλά κάπου στο δρόμο τα χάλασε. Μέθυσε απο το κρασί της εξουσίας. Η κατάχρηση αυτού του προνομίου δεν με ξένισε. Γνωρίζω τα πρόσωπα που φέρονται να είναι απο πίσω, και η εξέλιξη δεν με εξέπληξε. Όχι επειδή επρόκειτο για συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά επειδή γνωρίζω την δημοσιογραφική πιάτσα τόσα χρόνια, και γνωρίζω καλά την νοοτροπία αυτών που είναι φορείς ποικιλώνυμων εξουσιών. Το μπλόκινγκ οφείλει να αυτοπροστατευθεί, και πρώτοι οι μπλόγκερς οφείλουν να προασπίσουν την δυνατότητα της ελεύθερης επικοινωνίας, και διατύπωσης απόψεων. Τα μπλογκ που υβρίζουν, που αφήνουν υπαινιγμούς που προειδοποιουν εκβιαστικά, που απειλούν αξιοπρέπειες και τρομοκρατούν, δεν (πρέπει να) ανήκουν στην οικογένεια των μπλόγκερς. Ο κάθε ένας αναλαμβάνει την ευθύνη των όσων γράφει.Όμως στην Ελλάδα, εάν δεν μπορείς να τεκμηριώσεις την αλήθεια, είναι σαν να μην υπάρχει. Με λίγα λόγια εάν σε δω να κλέβεις αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω (πως άραγε;)ειναι σαν να μην έκανες τίποτε. Οφείλουμε να δούμε ψύχραιμα τις εξελίξεις, και εάν διαπιστωθεί προσπάθεια φίμωσης ανεξάρτητων φωνών, να βγούμε άπαντες στα κεραμίδια. Εάν όμως δεν είναι έτσι, αλλά κάποιο λάκο έχει η φάβα, τότε πρέπει να στιγματίσουμε όσους καταχράστηκαν τη δυνατότητα του μπλόκινγκ. Το σύστημα φοβάται το μπλόκινγκ γιατί είναι αχειραγώγητο, ακηδεμόνευτο. Δεν παίρνει νταβατζηλίκια. Και αυτό τους τρελλαίνει. Η ιστορία του press.gr όμως, μας στέλνει χρόνια πίσω. Και κάποιοι που έτρεμαν στην σκέψη πως το μπλόκινγκ θα ξεπεράσει τα παραδοσιακά ΜΜΕ τρίβουν τα χέρια τους απο χαρά...Γιαυτό μας αφορά όλους!

Συγχαρήτήρια απο...Μητσοτάκη!

Είδηση που αλιεύσαμε απο ειδησεογραφικά πρακτορεία. Απολαύστε την:
"Ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, πρώην πρωθυπουργός, κ.Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος επέστρεψε νωρίς το απόγευμα από το Κατάρ, όπου μετείχε σε Διεθνές Συνέδριο για τα θέματα της Μεσογείου, απέστειλε στον κ.Δημήτριο Χριστόφια το ακόλουθο τηλεγράφημα:

«Θερμά συγχαρητήρια για την εκλογή σας. Ο ελληνισμός στηρίζει πάνω σας μεγάλες ελπίδες. Στην προσπάθειά σας θα έχετε ολόψυχα τη στήριξη όλων μας.»"
Τώρα εάν εσείς βρισκόσασταν στη θέση του Χριστόφια και λαμβάνατε αυτό το τηλεγράφημα τι θα κάνατε; Θα φτύνατε στον κόρφο σας, θα το σκίζατε, ή θα το αρχειοθετούσατε για τα απομνημονεύματά σας; Όπως και να έχει όμως ο Μητσοτάκης είδε τον αγαπημένο του υποψήφιο Κασουλίδη να γνωρίζει οδυνηρή ήττα. Η ιδιότητα "φίλος του Μητσοτάκη" είναι ίσως πιο επικίνδυνη και απο αυτήν του "φίλου του Τριανταφυλλόπουλου"

Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών ή άλλοθι για απόσειση ευθυνών;

Το Σκοπιανό βρίσκεται στο πιο ευαίσθητο σημείο του, και η ιστορία εκδικείται. Αν κάτι έχει διδάξει η ιστορία της νέας Ελλάδος, είναι πως οι νεοέλληνες δεν διδάσκονται με τίποτα απο τα λάθη τους. Η δημαγωγία είναι το αγαπημένο σπορ πολλών διεκδικητών της λαϊκής ψήφου, αλλά και ο κόσμος είναι ευεπίφορος σε δημαγωγικές προσεγγίσεις. Κάθε ένας θέλει να του λένε ότι θέλει να ακούει δυστυχώς.Και κάπως έτσι, η χώρα πορεύεται στο μέλλον, χάνοντας την μια ευκαιρία μετά την άλλη. Το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών στο οποίο ομνύουν πολλοί, στο παρελθόν αποτέλεσε σκεύος απόρριψης ευθυνών. Ο φερετζές μας επί της ουσίας, πίσω απο τον οποίο κρύφτηκαν όλοι πλην ΚΚΕ, για να εγκλωβίσουν τη χώρα σε μια ατέρμονη διαμάχη χωρίς όφελος, αλλά με τεράστιο κόστος. Ο "κυρίαρχος ελληνικός λαός" όμως ήταν σύμφωνος, αφού η μόρφωσή του, το πολιτισμικό του επίπεδο, και η αντίληψή του για τα πράγματα διεθνή ή εγχώρια, περιορίζεται απο το αξίωμα "το σπίτι ,μου ο κόσμος όλος". Σήμερα ένα νέο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών θα πρόσφερε ότι περίπου και το προηγούμενο. Θα εγκλώβιζε την κυβέρνηση, και δεν θα διευκόλυνε τον τόπο. Ας μην γελιόμαστε. Όποια απόφαση κι αν ληφθεί, θα έχει κόστος. Οι νεοέλληνες απο το 1974 και μετά, ουδέποτε αποδέχθηκαν το κόστος, για την επίτευξη ενός μακροπρόθεσμου στόχου. Όμως, ας είμαστε δίκαιο, ουδέποτε τους το ζήτησε κάποιος, εξηγώντας πειστικά τα μακροπρόθεσμα οφέλη.

Η αλήθεια για την ακρίβεια

Ο υπουργός Ανάπτυξης Χρήστος Φώλιας είπε πρόσφατα ότι για την ακρίβεια ευθύνονται και οι καταναλωτές. Το τανγκό θέλει δυο είπε χαρακτηριστικά, και δυστυχώς για όλους τους λαϊκιστές που ονειρεύονται μαγικές; λύσεις χωρίς κόστος, έχει δίκιο. Ανεξάρτητα απο το ποιος το είπε και που στόχευε, ας σκεφτούμε για λόγο. Πόσες φορές εμείς οι καταναλωτές έχουε ενθαρρύνει τος κερδοσκόπους; Πόσες φορές πληρώσαμε κάτι που μας φάνηκε ακριβό αλλά το θέλαμε; Πόσες φορές διαπιστώσαμε ότι μπορούσαμε να ζήσουμε και χωρίς εκείνη την αγορά; Για να σοβαρευτούμε λιγάκι. Αν πληρώσεις 20 ευρω ένα κιλό κεράσια, δεν φταίει ο έμπορος. Εσύ φταίς. Το κράτος το μόνο που μπορεί και δικαιούται, αλλά και επιβάλλεται σήμερα, να κάνει, είναι ο έλεγχος της αγοράς για αποφυγή δημιουργίας καρτέλ. Εκεί υπάρχει πρόβλημα. Το κράτος είναι ανίσχυρο, γιατί η εξουσία εδώ και χρόνια έχει ξεφύγει απο τους θεσμούς και την πολιτική ζωή, και έχει περάσει στα χέρια της οικονομικής ελίτ. Εάν ο Φώλιας αδυνατεί να ελέγξει την αγορά και τα καρτέλ, φταίει ο Φώλιας. Μέχρι εκεί όμως. Διότι οι καταναλωτές οφείλουν να αντισταθούν, και η αντίσταση έχει κόστος. Όσοι έζησαν στο εξωτερικό γνωρίζουν πως ο κόσμος, η κοινή γνώμη, είναι πανίσχυρη ως καταναλωτική έκφραση, επειδή είναι συνειδητοί πολίτες, και όχι καταναλωτές εν αφασία.

Σκοπιανό-Τις πταίει;

Είναι η πρώτη δοκιμαστική εκπομπή. Ελπίζουμε να μην είναι η τελευταία. Δοκιμάζουμε έναν εναλλακτικό τρόπο ενημέρωσης, μακριά απο στερεότυπα, χωρίς ύβρεις, υπαινιγμούς και εκβιαστικά τρέηλερ.
Ελπίζουμε στην αμφίδρομη σχέση.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διαψεύστηκε οικτρά τελικά, όταν εκτίμησε ότι σε δέκα χρόνια το πολύ, θα έχουμε ξεχάσει το όνομα. Όμως αποδείχθηκε πως τελικά είχε δίκιο στις θέσεις του τότε για την επίλυση του σκοπιανού. Η λαϊκίστικη προσέγγιση απο την συντριπτική πλειοψηφία της πολιτικής ζωής, αλλά και του ελληνικού λαού, και η πρωτοφανής εξαλλοσύνη του ΠΑΣΟΚ, εμπόδισαν τον Μητσοτάκη να κλείσει την εκκρεμότητα με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Ακολούθησε η πτώση του, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ το εμπάργκο που έκανε πλούσιους πολλούς λαθρέμπορους "δικούς" μας, η ενδιάμεση συμφωνία και τελικά η αδρανοποίηση του θέματος απο τον Σημίτη. Ο οποίος είδε κι απόειδε ότι με τέτοιο λαό, δεν αξίζει να κάνεις τίποτα περισσότερο.
Σήμερα τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, και καλούμαστε να πληρώσουμε τον λογαριασμό όλοι μας. Όμως ο μεγάλος φταίχτης είναι ο κόσμος, και όσοι του χαϊδεύουν τα αυτιά. Και μετά οι Σαμαράδες και γενικώς το έξαλλο πολιτικό προσωπικό εκείνης της εποχής, και όσοι στήριξαν τις καρριέρες τους στο Μακεδονικό.