Ο πατριωτισμός ήταν πάντοτε ένα προσοδοφόρο επάγγελμα στην Ελλάδα αλλά και σε όλες τις χώρες όπου άνθισαν κατά καιρούς εθνικισμοί,΄μεγάλες ιδέες και τέτοια. Άλλοτε λειτούργησε θετικά για τον τόπο, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν καταστροφική. Όμως "έφτιαξε" καριέρες. Πολιτικές και μη. Το 1897 είναι μια κλασσική περίπτωση απατεώνων που πούλησαν πατριωτισμό, και στη συνέχεια επιδίωξαν εκβιαστικά την ατιμωρησία τους. Η Εθνική Εταιρεία, είναι η ντροπή της ιστορίας μας, γιαυτό και είναι καταχωνιασμένη. Γιαυτό εκείνος ο πόλεμος ονομάστηκε "ατυχής". Βλέπετε είχαμε ...ατυχία. Όλο στο...δοκάρι χτύπαγε η μπάλα, δεν μας έδωσε στο 5-0 πέναλτι ο διαιτητής, ε τι μπάλα να παίξεις μετά; Απο την πολύ ατυχία η τούρκοι έφτασαν έξω απο την Αθήνα σε χρόνο μηδέν, και ευτυχώς οι ξένοι παρενέβησαν και μας έσωσαν. Όπως με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, όπου εάν δεν συνέβαινε αυτό ο Ιμπραήμ θα συνέχιζε το πάρτι στην Πελοπόννησο, με ότι μπορεί να σήμαινε αυτό για την επανάσταση του 1821.
Μεταπολεμικά ο πατριωτισμός έγινε ένα εμπόρευμα που πότέ δεν έμεινε στο ράφι. Αγοραστές πάντοτε υπήρχαν υπάρχουν και θα υπάρχουν. Όσο δεν υπάρχουν πειστικές απαντήσεις για τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τις μάζες, όσο η κοινωνική δικαιοσύνη είναι ζητούμενο και όχι αυτονόητο, όσο οι πολίτες ζουν μέσα στην αφασία και τον ευδαιμονισμό σε βάρος των επόμενων γενεών, όσο οι ψηφοφόροι αγοράζουν ψεύτικες ελπίδες για να μην αναγκαστούν να βρουν οι ίδιοι τρόπους να βελτιώσουν τη θέση τους, όσο οι υποψήφιοι βουλευτές είναι εγκλωβισμένοι στις επιθυμίες του "κυρίαρχου λαού" και όσο μεταξύ αυτών υπάρχουν κραγμένοι άθλιοι απατεώνες που συνειδητά πωλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ο εθνικισμός θα είναι ένα καταφύγιο. Ευτυχώς για ολοένα και λιγότερους σήμερα. Αύριο ποιος ξέρει; Τύποι σαν αυτούς που μίλαγαν χθες στη Θεσσαλονίκη, είναι άκρως επικίνδυνοι για όλους μας. Γιατί ξέρουν ότι λένε ψέματα, ξέρουν ότι η αλήθεια δεν είναι μονοδιάστατη αλλά ένας μέσος όρος αληθειών, των "δικών μας" και των "δικών" τους αληθειών, αλλά επιλέγουν να κερδίσουν σταυρουδάκια, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Φυσικά και η "δική μου" αλήθεια τίθεται υπό αίρεση, αλλά αυτό πιστεύω. Και δεν το πιστεύω για πολιτικούς ή κομματικούς λόγους, αλλά έχοντας διαβάσει και την "άλλη" ιστορία, αυτή που ποτέ δεν έμαθα στο σχολείο.
Υ.Γ.
Φίλε sakoulakis, όταν λές στην προηγούμενη σελίδα...τι εννοείς; Αν εννοείς το σχόλιό σου για την διεύθυνση που θα βρω το ρολόϊ, πράγματι το διάβασα, δοκίμασα να κάνω ότι είπες, αλλά...φαντάζεσαι την συνέχεια! ΄Τι να κάνουμε; που θάλεγε κι ο Λένιν! Κάποια στιγμή θα προσαρμοστώ στην πραγματικότητα...
2 σχόλια:
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Τουλάχιστον για τους μετριοπαθείς. Λοιπόν, άλλη μια γνώμη, με όποια αξία έχει, αν έχει: τα σχόλιά σου για το 1897, είναι ακριβή και αποδίδουν την αλήθεια. Δυστυχώς, και αυτό συμβαίνει πάντα, στις παρυφές των "πατριωτικών" και "εθνικιστικών" κινημάτων, βρίσκουν πάντα καταφύγιο απατεώνες και οπορτουνιστές, υποκριτές που παίζουν με τα αισθήματα του κόσμου (συνήθως άμα κάτι συμβεί, είναι οι πρώτοι που φεύγουν). Από την άλλη: προσωπικά ζω και για να διαβάζω ανθρώπους όπως η Πηνελόπη Δέλτα (σε νεαρότερη ηλικία), ο Ίων Δραγούμης, αλλά και ποιητές όπως ο Κάλβος και ο Παλαμάς. Ο πατριωτισμός μπορεί να διασύρθηκε από κάποιους, όμως αυτό δεν τον καθιστά σε καμία περίπτωση κατακριτέο ως αίσθημα. Ως πολιτικό φαινόμενο, αυτό είναι μια άλλη ιστορία... Ούτε φυσικά μας δίνει το δικαίωμα να απορρίπτουμε απόψεις έμπλεες εθνικής ευαισθησίας. Γιατί σε αυτή τη χώρα δεν μάθαμε ποτέ να διαβαίνουμε τη μέση οδό; Γιατί δεν μάθαμε να την αγαπούμε, χωρίς ακρότητες; Και γιατί κάποιοι απορρίπτουν κάθε τι το ελληνικό και φτάνουν στο σημείο να υιοθετούν τις απόψεις του Ντενκτάς και να καίνε το Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη;
Γιατί η Ελλάδα σήμερα σε πληγώνει, από παντού. Κι όσο σε πληγώνει τόσο σε εξωθεί στο άλλο άκρο, να την μισήσεις, να την φτύσεις. Μία παράλογη συνέπεια, της πραγματικότητας, στους λογικούς!
Πάντως συμφωνώ ολοκληρωτικά στο ποστ σου. Η μέση οδός είναι η λύση, είναι ο δρόμος που δεν οδηγεί στα αδιέξοδα.
Παν μέτρον άριστον
Δημοσίευση σχολίου