Τι θα απαντούσαν άραγε;

Ή πρόταση Αλαβάνου σχολιάστηκε στην προηγούμενη ανάρτηση. Όμως τα δημοψηφίσματα είναι μια δημοκρατική διαδικασία, μου είπε πριν λίγο συνάδελφος στην εφημερίδα. Όντως. Άρα λοιπόν εάν εγώ προτείνω να γίνει δημοψήφισμα για το εάν πρέπει να αρθεί η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων ή όχι, θα είμαι εντός δημοκρατικού πλαισίου έτσι δεν είναι; Τι θα απαντήσουν σε μια τέτοια πρόταση οι καρεκλοκένταυροι του Δημοσίου και υποψιάζομαι, ακραιφνείς οπαδοί της πρότασης Αλαβάνου;

Δημοψήφισμα θέλει ο Αλαβάνος. Λαϊκιστές είναι οι άνθρωποι, όχι ΜΑΛΑΚΕΣ...

Ο Αλαβάνος ζήτησε δημοψήφισμα για το Ασφαλιστικό, μπαίνοντας με το σπαθί του στη χωρία των Φύρερ του Λαϊκισμού. Και η δυστυχία είναι πως κανείς δεν βρέθηκε να του απαντήσει καταλλήλως. Εάν κυβερνούσε έστω και μια εβδομάδα ο Συνασπισμός, πιστεύω ότι η χώρα θα γυρνούσε στην Πλειστόκαινο περίοδο, και η Αλβανία θα φάνταζε Ντουμπάϊ μπροστά μας.
Η ξεφτίλα δεν έχει όρια, και ο Αλαβάνος απέδειξε για μια ακόμη φορά, πως είναι εύκολο να επιχειρείς να ισοπεδώσεις τα πάντα, αλλά πολύ δύσκολο να δημιουργήσεις. Η Ελλάδα εάν πληγώνεται από κάποιους αυτοί οι κάποιοι είναι οι Μαυρογιαλούροι τύπου Αλαβάνου, που με τα λόγια χτίζουν ανώγεια και κατώγια, αλλά στο δια ταύτα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια. Ο Αλαβάνος δεν ενδιαφέρεται να είναι χρήσιμος, αλλά ευχάριστος. Έτσι κι αλλιώς θυμίζει πολύ τους παπάδες, οι οποίοι από την στιγμή που δεν χρειάζεται να αποδείξουν ότι υπάρχει Παράδεισος, μπορούν να τάζουν ότι θέλουν, και να σπεκουλάρουν με το αίσθημα φόβου και ανασφάλειας των ανθρώπων.Εάν αγαπητοί μου, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε δημοψήφισμα για την ένταξη της Ελλάδας στην ΕΟΚ, το «όχι» θα έπαιρνε 65% και πάνω. Θα ήταν σωστό; Θα βοηθούσε τον τόπο; Θα δημιουργούνταν στρατιές νεόπλουτων που μετακόμισαν από τα Κάτω Πετράλωνα στη Φιλοθέη; Με λίγα λόγια σήμερα η Ελλάδα θα ήταν καλύτερα εάν ήταν εκτός ΕΟΚ; Αυτό ας απαντήσουν οι λαϊκιστές. Αλλά δεν θα απαντήσουν. Γιατί μπορεί να είναι λαϊκιστές, και να κοροϊδεύουν τον κόσμο αλλά δεν είναι και ΜΑΛΑΚΕΣ

Εάν τολμήσει...

Εάν ο Καραμανλής τολμήσει να άρει το καθεστώς μονιμότητας στο Δημόσιο, θα βαρεθεί να είναι πρωθυπουργός. Εάν επιχειρήσει να ξεριζώσει το καρκίνωμα της μονιμότητας, τότε ο λαός που εργάζεται σκληρά για το μεροκάματό του, αγωνιώντας, και συναντά την περιφρόνηση την ταλαιπωρία, και την αλαζονεία στα γκισέ του δημοσίου, θα του το ανταποδώσει. Όμως το πολιτικό σύστημα είναι όμηρος των συντεχνιών, και από την στιγμή που κρατάν στα χέρια τους την διαχείριση των δημοσίων αγαθών, και του εθνικού μας πλούτου, τα πράγματα σκουραίνουν. Ένας νέος εμφύλιος είναι περιττός. Γιαυτό θα είμαστε για δεκαετίες ακόμη όμηροι του Παναγόπουλου, των ΑΔΕΔΥΔΩΝ και των ΓΣΕΕδων.

Αγανάκτηση και υποκρισία. Η αφασία στην υπηρεσία των "πουλημένων".

Ο προπηλακισμός του Πάνου Σόμπολου και η ιαχή «πουλημένοι-πουλημένοι» όταν αυτός αποπειράθηκε να μιλήσει στους απεργούς, για κάποιους σημαίνει το προφανές. Πως ο κόσμος σιχάθηκε τους δημοσιογράφους, και το δείχνει ανοιχτά. Για κάποιους άλλους όμως, είναι η κορυφαία πράξη της υποκρισίας μιας κοινωνίας που έμαθε να κανακεύεται, και να αντιδρά όταν οι άλλοι δεν συμφωνούν μαζί της.
Να εξηγούμαστε. Ορθώς αντέδρασαν όπως αντέδρασαν οι απεργοί του Δημοσίου.
Αυτά προχθές. Γιατί από αύριο όλοι θα σπεύσουν στα κανάλια να αποθεώσουν τα «δελτία των 8», θα γίνουν οι ίδιοι δείγματα της AGB, και θα φωνάζουν φτύνοντας «αφήστε με να ολοκληρώσω».
Την Κυριακή επίσης, θα τρέξουν από το χάραμα στο περίπτερο, να αγοράσουν τις εφημερίδες που γράφουν όλοι αυτοί οι «πουλημένοι», και θα προσφέρουν κυκλοφορία ώστε οι «πουλημένοι» να γίνουν ακόμα πιο δυνατοί.
Βέβαια το DVD αγοράζουν, και όχι την εφημερίδα, λένε. Μόνο που τους «πουλημένους» τους ενδιαφέρει το νούμερο που θα δώσει το πρακτορείο, και θα πιστοποιήσει την παρεμβατική τους δυνατότητα.
Οι «αγανακτισμένοι» για ένα φτηνό DVD δεν διστάζουν να δώσουν δύναμη στους «πουλημένους». Ένα φτηνό εργάκι είναι το αντίτιμο της κυριακάτικης επίκυψης στους «πουλημένους» από την κατά τα άλλα, έντιμη κοινωνία των εργατοπατέρων και όλων των…δημοκρατικών δυνάμεων.
Το παραμύθι τους καλό, αλλά δεν έχει δράκο…

Η πορεία του...Δημοσίου! Οι επαναστάτες της πορδής με την κάλυψη της μονιμότητας.

Πήγα στην πορεία. Για να δώσω ένα παρόν μαζί με συναδέλφους, και απογοητεύτηκα πλήρως. Ο κόσμος ήταν πολύς, αλλά σχεδον στο σύνολό του προέρχονταν απο το Δημόσιο. Εάν εξαιρούσες τους δημοσιογράφους-μιλάμε για τους εργάτες του Τύπου και όχι τους ιλουστρασιόν φλώρους- και μερικούς άλλους, οι υπόλοιποι -ένα 98%- ήταν Δημόσιο. ΔΕΗ, ΟΤΕ, ΟΤΑ, Λιμάνια, εργαζόμενοι στα Ταμεία, Ολυμπιακή, Τράπεζες κρατικές, Δήμοι, υπουργεία, και...Νεολαία ΠΑΣΟΚ! Κρατίλα βρωμούσε απο μακριά. Ο ιδιωτικός τομέας πουθενά. Πουθενά; Όχι ακριβώς. Στις δουλειές τους όλοι. Για να μην χάσουν το μεροκάματο, για να μην ρισκάρουν το ψωμί των παιδιών τους. Η εκ του ασφαλούς επανάσταση, αφορά το Δημόσιο. Τους προνομιούχους τζαμπα μάγκες της νεώτερης Ελλάδος. Ας τους δοξάσουμε...

Η πτώση του Χιούϊ και η πραγματικότητα στο Στρατό

Η πτώση του ελικοπτέρου Χιούϊ και ο χαμός των τριών παλικαριών, γέμισε θλίψη τη χώρα. Αυτό που γίνεται με τον ελληνικό στρατό κάποια στιγμή πρέπει να τεθεί επί τάπητος, και χωρίς προκαταλήψεις να ληφθούν αποφάσεις ριζοσπαστικές. Τα συγκεκριμένα ελικόπτερα για τους γνωρίζοντες είναι ιπτάμενα φέρετρα, παμπάλαια, και η αλήθεια είναι πως από τα 100 και πλέον Χιούϊ που έχουμε, ζήτημα είναι εάν βρίσκονται σε επιχειρησιακή ετοιμότητα 30 ή 40.
Υπηρέτησα 19 μήνες στο Σουφλί ως αξιωματικός, και αυτά που έζησα εκεί, είναι από αυτά που δεν γράφονται και δεν λέγονται. Όσοι πιστεύουν ότι τα πράγματα στον ελληνικό στρατό είναι όπως τα εμφανίζουν πλανώνται πλάνην οικτρά. Αυτό μόνο. Ζήτημα αποφάσεων είναι ο εκσυγχρονισμός και η πραγματική αναβάθμιση των αμυντικών μέσων του στρατού μας. Όμως, επειδή οι έλληνες είναι οι λιγότερο πατριώτες ευρωπαίοι από τους 27, (αλλά στην τζάμπα μαγκιά δεν μας ξεπερνά κανείς)κάθε φορά που αποφασίζουν εξοπλισμούς, βάζουν μπροστά κριτήρια που κάθε άλλο παρά έχουν σχέση με το καλό των Ε.Δ. Δεν είμαι στρατόγκαβλος, κάθε άλλο. Πέρασα πολύ δύσκολα στο στρατό την περίοδο 1991-93, με χειρότερη την περίοδο στη σχολή αξιωματικών στη Λαμία. (Μπρρρρρ!)
Στρατιωτικοί ευθυνόφοβοι, χωρίς άποψη, ή στρατιωτικοί που μετά την αποστρατεία τους συνεργάζονται με…εταιρείες όπλων, δεν μπορούν να πείσουν κανέναν ότι εργάζονται με γνώμονα το καλό των Ε.Δ.
Πολιτικοί οι οποίοι βλέπουν τους εξοπλισμούς, μόνο ως ευκαιρία για χοντρά λεφτά, (α ρε Σμπώκο που είσαι να τους μάθεις πως γίνεται η δουλειά) δεν μπορούν να βοηθήσουν.
Θα ακούσουμε πάλι τους συνηθισμένους εθνικοπατριωτικούς δεκάρικους για την αυτοθυσία των παιδιών που χάθηκαν, υποσχέσεις χωρίς περιεχόμενο, και επιτηδευμένα λόγια παρηγοριάς, και μετά η λήθη. Θα γυρίσουμε στα «χακί άπλυτά μας στα εγερτήριά μας» ο καθένας.
Και οι οικογένειες που ακρωτηριάστηκαν έχοντας χάσει τα στηρίγματά τους, σημαδεμένες από την συμφορά, θα μένουν μόνες, μέσα σε αιώνια θλίψη, να θυμούνται. Μόνες κι αβοήθητες, όπως συμβαίνει πάντα στην αφρικανική δημοκρατία της Ελλάδος! Επειδή κάποιοι μπινέδες δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους…

Τσάκα την τσαπού Γεωργιάδη...

Βλέπω Τριανταφυλλοπουλο και έχω αηδιάσει. Θέλω να ξεράσω. Δείχνει τον μαλακάκο τον πρώην βουλευτή Κέρκυρας της ΝΔ Νίκο Γεωργιάδη να προμοτάρει επιχειρηματία, να σμπρώχνει διαγωνισμούς, να παρακαλάει για ένα ψίχουλο στήριξης, να κάνει εμετική επείδειξη ραγιαδισμού στους αμερικανούς, και τέλος να υποκρίνεται τον εξοργισμένο όταν του θέτουν υπόψην την ιστορία, χωρίς να του πουν ότι αφορά...αυτόν. Όταν του το είπαν τόριξε στα...προσωπικά δεδομένα. Το υλικό προϊόν υποκλοπής. Φως φανάρι. Όμως άξιζε τον κόπο να το βγάλει ο Μακουρας, ο...αντιεξουσιαστής με τις βίλες τα Καγιέν και τα εκατομμύρια στην άκρη. Δεν θυμάμαι να ένοιωσα περισσότερη ντροπή τον τελευταίο καιρό, βλέποντας που μπορεί να φτάσει η κατρακύλα ενός νέου ανθρώπου που υποσχονταν πολλά όπως ο Γεωργιάδης. Τον θεωρούσα έναν απίστευτο φλώρο που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, αλλά πίστευα ότι χρειάζονται φωνές που πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα. Όμως ο ο κυνισμός του η αλαζονεία του και η αμετροέπειά του, τον κατέστησαν άκρως αντιπαθή, και τώρα φαίνεται ότι δεν ήταν τίποτε άλλο, παρά ντήλερ συμφερόντων. Στο λάκο με τα κωλοδάχτυλα πούστη. Και το χειρότερο είναι πως η ξεφτίλα του Γεωργιάδη έκανε να φαίνονται σοβαροί άνθρωποι τα σούργελα που καλεί ο Μάκης στην εκπομπή του. Η Αυλωνίτου και όλο το συνάφι των γραφικών που έχει κατασκηνώσει επί χρόνια στου Μάκη την ποδιά. Γεωργιάδη τώρα τσάκα την τσαπού που θάλεγε κι ο Χάρυ Κλίν.

Το Μπουρδέλο δεν θίγεται...

Η κατάληψη του δημαρχιακού μεγάρου απο τους υπαλλήλους των ΟΤΑ δεν με εξέπληξε. Εδώ που έφτασαν τα πράγματα δεν θα εκπλαγώ εάν καταλάβουν το μέγαρο Μαξίμου, τη Βουλή, την Χαριλάου Τρικούπη (...λέμε), ή το Προεδρικό Μέγαρο.Μετά οι καταληψίες θα κάνουν ότι έκαναν τόσες δεκαετίες οι τζάμπα μάγκες αυτού του τόπου, ανεξαρτήτου χρώματος. Θα εκβιάσουν την ατιμωρησία τους, και η πολιτεία για να αποδείξει ότι δεν την θεωρούμε αδίκως μπουρδέλο, θα κάνει ότι δεν είδε τίποτε, και το θέμα θα το ξεχάσουμε. Σαν να μην έγινε ποτέ. Και θα είμαστε πάλι μια ωραία ατμόσφαιρα. Ω ρε αθάνατε Ηλιόπουλε...

Αλήθειες απ τον ...Λούα Λούα

Γίγαντας αυτός ο Λούα Λούα κλπ. του Ολυμπιακού. Ο άνθρωπος τα είπε όλα σε δυο φράσεις. Έγραψε στο προσωπικό του διαδικτυακό ημερολόγιο, ότι του αρέσει πολύ η Αθήνα, επειδή είναι ότι πλησιέστερο στο...Κογκό την πατρίδα του! Πόσα μπορείς να πεις με δυο φράσεις ε;

Ξεφύγαμε εντελώς...

Πέρα από εμάς, υπάρχουν και οι απεργοί. Οι οποίοι παρά τις εκκλήσεις όλων, δεν βρήκαν άλλο τρόπο διεκδίκησης των αιτημάτων τους, παρά μόνο τη βύθιση της χώρας στη σκουπιδομάζα.
Έχουμε ξεφύγει. Γιατί όμως; Υπάρχουν ορισμένες άλλες απεργίες, όπως αυτή της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, για παράδειγμα, που αποτυπώνουν την αντίληψη των συνδικαλιστών του ευρύτερου δημόσιου τομέα – αυτών που κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκαλούσε «ρετιρέ», και κάτι ήξερε για το πώς είχαν εκτοξευθεί εκεί από το ισόγειο…
Αυτός άλλωστε τους εκτόξευσε υποχωρώντας στους αλλεπάλληλους εκβιασμούς τους.
Επειδή είναι φανερό πια, πως γύρω από το ασφαλιστικό οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ, δεν δίνουν μόνον μια μάχη κατοχύρωσης έστω κεκτημένων δικαιωμάτων για εκείνους που εκπροσωπούν. Δίνουν μια μάχη διατήρησης του κατοχυρωμένου για τους ίδιους μέσα από δεκαετίες στρέβλωσης και πολιτικής ανοχής για συνδιοίκηση της ΔΕΗ. Αυτό είναι το θέμα και παίζεται στην πλάτη μιας κοινωνίας συνένοχης στην όλη ιστορία. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους…

Σκουπιδαριό η ζωή μας...

Μετά από λίγες μέρες σιγής ασυρμάτου ξαναβρισκόμαστε. Μέσα σε τόνους σκουπίδια, σε ένα κλίμα που παραπέμπει σε αφρικανική…δημοκρατία, και απ’ ότι διαπιστώνω καθημερινά έχουμε εντελώς ξεφύγει. Παντού σε πλημμυρίζει η μπόχα και η δυσωδία των σκουπιδιών, η απαισιοδοξία, το γκρίζο, ο φόβος. Σαφώς και δεν ζητάει κανείς να γίνονται στην Ελλάδα γιαπωνέζικες απεργίες με περιβραχιόνια και εντατική εργασία.
Δύσκολο να γίνουν απεργίες χωρίς επίπτωση στο κοινωνικό σύνολο. Άλλωστε, αναμφίβολα οι κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό αντιμετωπίζονται με συμπάθεια (ακόμη), από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Όμως άλλο αυτό και άλλο η παντελής έλλειψη κοινωνικής ευθύνης από τους εργαζομένους που δουλειά τους είναι η εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι σκουπίδια. Σκουπίδια μεταφορικά και κυριολεκτικά. Τα πρώτα τα αντέχουμε τα συνηθίσαμε. Τα δεύτερα με τίποτε. Πρόκειται για μια αξιοθρήνητη εικόνα της πόλης, για μια αξιοθρήνητη εικονογράφηση της ζωής μας και της κοινωνικής μας οργάνωσης.
Δύσκολο να ζητήσεις από τον νεοέλληνα να σκεφτεί το κοινωνικό σύνολο όταν εδώ και τρεις δεκαετίες μεγαλώνει τα παιδιά του, με το ιδανικό της «πάρτης του». Το μπαλκόνι μου έχει γεμίσει σκουπίδια και αρνούμαι ακόμη να τα κατεβάσω. Άλλωστε…δεν έχει και ασανσέρ όποτε το σκέφτομαι, λόγω της…ΔΕΗ! Όμως οι περισσότεροι στη γειτονιά έχουν ασανσέρ. Αυτό που δεν έχουν είναι ο στοιχειώδης πολιτισμός που θα τους υπαγόρευε την προστασία του συνόλου, το συμφέρον την κοινότητας, και όχι του ιδιώτη.