Η συζήτηση που δεν πρόκειται να γίνει ποτέ...

Το Ασφαλιστικό όπως κάθε τι πραγματικά σοβαρό και ουσιώδες, στο μπορντέλο που λέγεται Ιδιωτική Τηλεόραση, δεν έχει συζητηθεί καθόλου επί της ουσίας. Κραυγές, εντυπώσεις, υστερία, σκοπιμότητα. Χρειάζεται ή όχι μεταρρύθμιση; Η απάντηση είναι ναι. Κάποιοι θα θιγούν. Αυτονόητο είναι. Και ποιοι πρέπει να είναι αυτοί; Όσοι έχουν τα περισσότερα προνόμια λέει η κοινή λογική. Και ποιοι είναι αυτοί; Η κοινή λογική αλλά και η εμπειρία του παρελθόντος λέει ότι είναι αυτοί που μπορούσαν να εκβιάσουν πιο αποτελεσματικά τις κυβερνήσεις, έχοντας ως ομήρους όλους εμάς. Και φυσικά αυτοί δεν ανήκουν στον ιδιωτικό τομέα. Και έτσι εκβιαστικά απέκτησαν προνόμια που εάν ποτέ γίνουν γνωστά σε όλο τους το εύρος, όσοι εργάζονται στον ιδιωτικό τομέα, θα τους πάρουν με τις πέτρες. Η συζήτηση πρέπει να γίνει λαμβάνοντας υπόψη την πραγματικότητα που ισχύει στην Ευρώπη, αλλά και στη χώρα μας. Στην Αφρικανική Δημοκρατία της Ελλάδος όμως, όπου ο μόνος θεσμός είναι ο λαός σύμφωνα με έναν πρώην πρωθυπουργό, συζητήσεις που ανατρέπουν στερεότυπα και παγιωμένες αντιλήψεις στις μάζες, είναι κίνδυνος θάνατος. Και φυσικά όλοι αυτοί που ευνοούνται σε όλα τα επίπεδα (πολιτικά εργασιακά κλπ), δεν είναι ηλίθιοι για να επιτρέψουν να γίνει αυτή η συζήτηση.

Τα ιερά και όσια...Τριήμερα!

Σύντροφοι και συντρόφισσες. Συμμαχητές και συμμαχήτριες. Ο νεοέλληνας είναι πρώτος στον αγώνα όταν διακυβεύεται το προνόμιό του να περνά καλά με λεφτά άλλων, αλλά υπάρχουν ακόμη ιερά και όσια σε αυτόν τον τόπο. Και το τριήμερο της Καθαράς Δευτέρας είναι ένα απο τα όσια και ιερά που δεν μπορεί κανείς να προσβάλλει. Του έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει ως γνωστόν. Η ιερή τοποθεσία του νεοέλληνα δεν είναι οι Θερμοπύλες, και ο Μαραθώνας. Είναι η Αράχωβα σήμερα. Εκεί που τα Καγιέν το τριήμερο θα παρκάρουν κολλητά το ένα δίπλα στο άλλο, εκεί που θα μεταφερθεί το Κολονάκι, και άπαντες θα βλέπουν αυτούς που βλέπουν κάθε μέρα στα καφέ της πλατείας. Εκεί που θα στριμώχονται στα καφέ και στις ταβέρνες και θα πληρώνουν δέκα φορές επάνω ένα κομμάτι κρέας που θα το βαφτίσει ο σεφ, όπως του καπνίσει. Στερήστε μας το ρεύμα το αντέχουμε. Την περίθαλψη, το αντέχουμε. Τις συγκοινωνίες ναι. Μπορούμε να ζήσουμε μέσα σε ζούγκλα σκουπιδιών. Το έχουμε αποδείξει. Όμως όποιος επιχειρήσει να μας στερήσει το ιερό τριήμερο, θα τον πάρει ο διάολος και θα τον σηκώσει. Ο αθάνατος κυρίαρχος ελληνικός λαός, δεν σηκώνει μαγκιές, και κυρίως δεν σηκώνει αμφισβήτηση των κεκτημένων του. Και τα τριήμερα δεν είναι απλώς κεκτημένο. Είναι θεσμός...
Γειά σας. Με περιμένει η ...Αράχωβα. (Για την ακρίβεια ένας οικισμός μερικές δεκάδες χιλιόμετρα πιο δίπλα, αλλά είναι δίπλα στο δάσος. Και η Αράχωβα έχει ζήσει αιώνες χωρίς εμάς. Θα το...συνηθίσει. Καλό τριήμερο αδέλφια)

Επάγγελμα Πατριώτης. Είναι πολλά τα λεφτά Άρη...

Ο πατριωτισμός ήταν πάντοτε ένα προσοδοφόρο επάγγελμα στην Ελλάδα αλλά και σε όλες τις χώρες όπου άνθισαν κατά καιρούς εθνικισμοί,΄μεγάλες ιδέες και τέτοια. Άλλοτε λειτούργησε θετικά για τον τόπο, αλλά σε γενικές γραμμές ήταν καταστροφική. Όμως "έφτιαξε" καριέρες. Πολιτικές και μη. Το 1897 είναι μια κλασσική περίπτωση απατεώνων που πούλησαν πατριωτισμό, και στη συνέχεια επιδίωξαν εκβιαστικά την ατιμωρησία τους. Η Εθνική Εταιρεία, είναι η ντροπή της ιστορίας μας, γιαυτό και είναι καταχωνιασμένη. Γιαυτό εκείνος ο πόλεμος ονομάστηκε "ατυχής". Βλέπετε είχαμε ...ατυχία. Όλο στο...δοκάρι χτύπαγε η μπάλα, δεν μας έδωσε στο 5-0 πέναλτι ο διαιτητής, ε τι μπάλα να παίξεις μετά; Απο την πολύ ατυχία η τούρκοι έφτασαν έξω απο την Αθήνα σε χρόνο μηδέν, και ευτυχώς οι ξένοι παρενέβησαν και μας έσωσαν. Όπως με τη Ναυμαχία του Ναυαρίνου, όπου εάν δεν συνέβαινε αυτό ο Ιμπραήμ θα συνέχιζε το πάρτι στην Πελοπόννησο, με ότι μπορεί να σήμαινε αυτό για την επανάσταση του 1821.
Μεταπολεμικά ο πατριωτισμός έγινε ένα εμπόρευμα που πότέ δεν έμεινε στο ράφι. Αγοραστές πάντοτε υπήρχαν υπάρχουν και θα υπάρχουν. Όσο δεν υπάρχουν πειστικές απαντήσεις για τα προβλήματα που ταλαιπωρούν τις μάζες, όσο η κοινωνική δικαιοσύνη είναι ζητούμενο και όχι αυτονόητο, όσο οι πολίτες ζουν μέσα στην αφασία και τον ευδαιμονισμό σε βάρος των επόμενων γενεών, όσο οι ψηφοφόροι αγοράζουν ψεύτικες ελπίδες για να μην αναγκαστούν να βρουν οι ίδιοι τρόπους να βελτιώσουν τη θέση τους, όσο οι υποψήφιοι βουλευτές είναι εγκλωβισμένοι στις επιθυμίες του "κυρίαρχου λαού" και όσο μεταξύ αυτών υπάρχουν κραγμένοι άθλιοι απατεώνες που συνειδητά πωλούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, ο εθνικισμός θα είναι ένα καταφύγιο. Ευτυχώς για ολοένα και λιγότερους σήμερα. Αύριο ποιος ξέρει; Τύποι σαν αυτούς που μίλαγαν χθες στη Θεσσαλονίκη, είναι άκρως επικίνδυνοι για όλους μας. Γιατί ξέρουν ότι λένε ψέματα, ξέρουν ότι η αλήθεια δεν είναι μονοδιάστατη αλλά ένας μέσος όρος αληθειών, των "δικών μας" και των "δικών" τους αληθειών, αλλά επιλέγουν να κερδίσουν σταυρουδάκια, αδιαφορώντας για τις συνέπειες. Φυσικά και η "δική μου" αλήθεια τίθεται υπό αίρεση, αλλά αυτό πιστεύω. Και δεν το πιστεύω για πολιτικούς ή κομματικούς λόγους, αλλά έχοντας διαβάσει και την "άλλη" ιστορία, αυτή που ποτέ δεν έμαθα στο σχολείο.
Υ.Γ.
Φίλε sakoulakis, όταν λές στην προηγούμενη σελίδα...τι εννοείς; Αν εννοείς το σχόλιό σου για την διεύθυνση που θα βρω το ρολόϊ, πράγματι το διάβασα, δοκίμασα να κάνω ότι είπες, αλλά...φαντάζεσαι την συνέχεια! ΄Τι να κάνουμε; που θάλεγε κι ο Λένιν! Κάποια στιγμή θα προσαρμοστώ στην πραγματικότητα...

Θλιβερές Καρικατούρες

Είδα αποσπάσματα απο τα συλλαλητήρια στη Θεσσαλονίκη, και έφριξα. Θλιβερές καρικατούρες του παρελθοντος, γραφικές φιγούρες, που σε μελαγχολούν ξέροντας οτι αυτές οι φάτσες μπορεί να επηρεάσουν έστω και ελάχιστα τη ζωή σου. Κι εκείνος ο Ζουράρις, ζωντανή απόδειξη πως το βαρέλι της ξεφτίλας της ανυποληψίας και της υστερικής διάθεσης για δημοσιότητα, δεν έχει πάτο. Όμως ήταν και ευχής έργο. Για να ξέρουμε τουλάχιστον σαν τι δεν μοιάζουμε. Επαγγελματίες πατριώτες, εκ του ασφαλούς εθνικόφρονες. Γιατί ξέρουν ότι άλλοι θα τρέξουν να καθαρίσουν τις δικές τους παλικαριές. Μια ζωή τα ίδια. Τους έχω δει χιλιάδες φορές, όλους αυτούς που πουλάνε πατριδοφροσύνη αλλά ξέρω ότι είναι πατριδοκάπηλοι του κερατά. Δημαγωγοί που θέλουν να κλέψουν ψήφους απο τους αφελείς εραστές τς ιδέας της πατρίδας. Είκοσι μήνες στο Σουφλί φανταρικό την περίοδο 1990-93, ήταν αρκετοί για να καταλάβω ποιοι είναι οι πατριώτες και ποιοι οι τζάμπα μάγκες που πουλάνε τσαμπουκά, αρκεί να μην κινδυνεύουν να τους πάρουν στα σοβαρά...

Αλήτες, Ρουφιάνοι, Δημοσιογράφοι;

Κάποτε πριν από 22 χρόνια στη Θεσσαλονίκη έπεσε στα χέρια μου ο «Φίλαθλος». Η εφημερίδα ζητούσε ανταποκριτές στη συμπρωτεύουσα για να καλύπτουν τις ομάδες της Γ Εθνικής. Τότε η ομάδα της γειτονιάς μου η Αναγέννηση Νεάπολης έπαιζε στη Γ’. Κάπως έτσι ξεκίνησε η περιπέτειά μου στη δημοσιογραφία, παράλληλα με τις σπουδές μου στο Φυσικό του ΑΠΘ, αλλά έπρεπε να κατέβω στην Αθήνα για να αισθανθώ επαγγελματίας. Το όνειρο εκείνης της εποχής, έγινε πραγματικότητα, αλλά ποτέ δεν πίστευα πως θα έφτανε η ώρα να ντρέπομαι να δηλώσω την δουλειά μου. Δεν πάνε χρόνια που ένας συνάδελφος ο αείμνηστος Κώστας Διαβολίτσης που «έφυγε» πολύ νωρίς, προέβλεψε ότι «θα μας παίρνουν με τις ντομάτες και δεν θα ξέρουμε που θα κρυφτούμε».
Έχει επαληθευθεί ο Κωστής, και κρίμα που δεν είναι μαζί μας για να το δει. Πρέπει να πω με όση δύναμη διαθέτω, ότι αυτοί που βρωμίζουν τη δουλειά μας, δεν είναι πάνω από μερικές δεκάδες. Είναι οι ιλουστρασιόν, τα ψώνια που πιστεύουν ότι έχουν δύναμη, που κρίνουν με τα δικά τους μέτρα τους πάντες, και την ίδια στιγμή κάνουν τούμπες μπροστά στα αφεντικά τους. Τους βλέπετε κάθε βράδυ, να ξεχειλίζουν από αυτοπεποίθηση, αλλά εάν τους δείτε δίπλα στα αφεντικά θα καταλάβετε τι εννοώ…
Έχουν να χάσουν πολλά, γιαυτό οι τούμπες είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν. Υπάρχουν πολλές εκατοντάδες δημοσιογράφοι που εργάζονται για έναν, άντε για δυο μισθούς. Βγάζουν τα λεφτά τους με ιδρώτα γιατί ο ιδιωτικός τομέας δεν πληρώνει ούτε τσακιστή δεκάρα τζάμπα.
Ταπεινοί εργάτες του Τύπου, με άποψη, άρα με αντιστάσεις, που χαίρονται τη δουλειά τους, που είναι περήφανοι, και που μεγαλώνουν με αρχές και αξίες τα παιδιά τους. Κανείς δεν τους ξέρει αυτούς. Ο κόσμος βυθισμένος στην άγνοιά του, ναρκωμένος από τα μονοθεματικά άθλια δελτία των 8, που όμως τα απολαμβάνει, πιστεύει ότι η δημοσιογραφία είναι διασημότητα, δύναμη, ισχύς, πουστιά, λαμογιά, πωλήσεις όπλων, Θέμιστοκλήδες και Μάκηδες, και μια ζωή μέγκλα. Με δεξιώσεις, ακριβά ρούχα τριζάτες γκόμενες, και πανάκριβα αυτοκίνητα.
Αυτό ισχύει για τους ιλουστρασιόν. Τις μερικές δεκάδες. Για την συντριπτική πλειοψηφία ισχύει ο φόβος του προϊσταμένου, το ρουφιανιλίκι του υπερφιλόδοξου στο παραδίπλα γραφείο, η ανασφάλεια για το αύριο, η απώλεια της είδησης, το λάθος των μερικών δευτερολέπτων που μπορεί να στοιχίσει μια δουλειά., το μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, το ξενύχτι της βάρδιας, το τρέξιμο του ρεπορτάζ, ο φόβος του τηλεφώνου από κάποιον ισχυρό στον εργοδότη. Αυτά για την ώρα, και θα επανέλθουμε χωρίς σεντόνι ελπίζω…

Φωτιά στους σεισμολάγνους

Επιτέλους ένας άνθρωπος αντέδρασε. Ο νομάρχης Αχαϊας Κατσικόπουλος, υπέβαλλε μήνυση κατά παντός υπευθύνου για την σεισμολαγνεία και την κατατρομοκράτηση του κόσμου. Αντέδρασε ο…Τσελέντης, αυτός ο τύπος που λες και γεννήθηκε θυμωμένος, αγέλαστος και φαινομενικά αδέκαστος. Ο Κατσικόπουλος το είπε ωμά. Για τα λεφτά γίνεται ο καυγάς. Κάποιος έπρεπε να αντιδράσει. Και ο Κατσικόπουλος έδειξε ότι η Τοπική Αυτοδιοίκηση μπορεί να είναι βουτηγμένη στα διαφθορά και την ανυποληψία αλλά όταν θέλει έχει υγιή αντανακλαστικά.

Φταίνε οι διαιτητές για τις εφτάρες που τρώμε...

Θυμάμαι κάποτε πριν πολλά χρόνια μια ιστορία. Η Ελπίδα Κρυονερίου (Καβάλας) η ομάδα του χωριού μου, έπαιζε μπάλα στη Θάσο με τον Θεαγένη. Εγώ πιτσιρίκος, ήμουν δεν ήμουν 6 χρονών έμεινα στο χωριό. Η αγωνία μου δεν περιγράφεται. Ήρθε επιτέλους το βράδυ ο θείος, βασικό μέλος της ομάδος, και η γιαγιά ( η μητέρα του) τον ρώτησε: Πως πήγατε Σταύρο; Τι κάνατε;

-Χάσαμε

-Πόσο;

-Ε, να…7-0!

-Μα καλά πως; Ρώτησε γιαγιά κι εγώ μ’ένα στόμα.

-Μας…αδίκησε η διαιτησία, ήταν ατάκα η απάντηση του θείου.

Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα να με αδικούν. Από τότε είδα πολλές φορές μπροστά μου, αυτή την ιστορία, με άλλους πρωταγωνιστές αλλά με την ίδια ουσία. Έμαθα, ότι για τα στραβά φταίνε πάντοτε οι διαιτητές, και όχι εμείς. Το είδα στο σχολείο, όπου έμαθα ότι η χώρα μου είναι η καλύτερη της Γης, με θριάμβους και νίκες. Αλλά και με…στημένες διαιτησίες σε βάρος της. Το έμαθα στην Ιστορία, όπου η Ελλάς κατήγαγε περήφανες νίκες με την αθάνατη ελληνική ψυχή να χαλυβδώνει τα όπλα της, αλλά να υφίσταται ντροπιαστικές ήττες επειδή την αδίκησαν οι διαιτητές. Έμαθα ότι ο έλληνας ποτέ δεν χάνει, αλλά ηττάται μόνο με δόλιο τρόπο. Το είδα αργότερα στο πανεπιστήμιο, μεγάλωνα με την αδικία στο μυαλό μου. Η Ελπίδα Κρυονερίου με στοίχειωνε. Πάντα υπήρχε ένας διαιτητής να του φορτώσουμε τις ήττες μας. Τις προσωπικές και τις επαγγελματικές. Κι όταν δεν υπήρχε τον αναζητούσαμε εναγωνίως. Μας βόλευε αυτό. Ο εγωισμός μας παρέμενε άθικτος, ο ναρκισσισμός μας επίσης. Μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω ότι εμείς φταίμε για τις ήττες, και όχι ο διαιτητής. Κατάλαβα ότι για την επτάρα της Ελπίδας στη Θάσο έφταιγε το ότι οι μαλάκες οι συγχωριανοί μου πήγαν για…φαγητό λιγο πριν το ματς, κερασμένο από τους Θασίτες. Και μετά…κατέβηκαν να παίξουν τα νούμερα! (Πράγματι έτσι έγινε, αλλά…το έμαθα πολύ μετά). Σήμερα όσους τους φταίνε οι διαιτητές, τους τρέμει η ψυχή μου. Γιατί σήμερα ξέρω…

φασισμός της ταμπέλας (για να μην σας πιάσουνε μαλάκες!)

Άκουγα το πρωί σε ραδιόφωνο, έναν νεόκοπο πολιτικό του ΠΑΣΟΚ να μιλά με μένος για τους «συντηρητικούς δεξιούς» τονίζοντας ότι ο λαός αναμένει λύσεις «από εμάς τους προοδευτικούς». Έτσι δήλωσε το παλικάρι, άρα είναι ότι δηλώνει. Προοδευτικός; Ναι προοδευτικός. Μπορούσε να δηλώσει Ολυμπιακός, ΑΕΚ, Τσέλσι. Αυτός δήλωσε προοδευτικός. Ο φασισμός της ταμπέλας, γίνεται ολοένα και πιο ανυπόφορος. Η μεγάλη ήττα της κεντροδεξιάς, είναι η εκ προοιμίου ταύτισή της με τον συντηρητισμό. Αυτομάτως οι κεντροαριστεροί αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί, και φυσικά το «προοδευτικός» ηχεί πολύ καλύτερα από το κακόηχο «συντηρητικός». Ειδικά στα αυτιά της νεολαίας. Κανείς δεν θέλει να είναι συντηρητικός. Θυμίζει παππούδες, και αράχνες. Ποιος ξεχνάει εκείνο το «ΠΑΣΟΚ και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις» του 1982 όταν η ΕΡΤ μετέδιδε αποτελέσματα δημοτικών εκλογών; Είναι προοδευτικό να χρεώνεις τον τόπο για να μοιράζεις συντάξεις σε όποιον δηλώνει αντιστασιακός (αυτό πραγματικά έγινε, και δεν μιλάμε για τους αποδεδειγμένα αγωνιστές της Αντίστασης και κατά της Χούντας) αλλά συντηρητικό να βάζεις την Ελλάδα στην ΕΟΚ. Είναι προοδευτικό να υπογράφεις «συμφωνία…απομάκρυνσης των βάσεων» και να την λανσάρεις ως μεγάλη επιτυχία, ενώ συντηρητικό, το να επιμένεις ότι η χώρα πρέπει να είναι στραμμένη στη Δύση. Είναι προοδευτικό το να διαμορφώνεις ένα νέο πρότυπο έλληνα, αυτό του μάγκα και πολλά βαρύ που γίνεται πλούσιος σε μια νύχτα αρπάζοντάς τα από δεξιά κι αριστερά, που βγάζει χρήμα με τη σέσουλα άκοπα. Προφανώς συντηρητισμός είναι το αντίθετο. Είναι πρόοδος, το να παραδώσεις τη χώρα σε μια δράκα ολιγάρχες με αντάλλαγμα στήριξη στα ΜΜΕ, και αποδόμηση των αντιπάλων σου. Συντηρητισμός είναι ο βασικός μέτοχος προφανώς. Τέλος πάντων, η ΝΔ την πάτησε και τώρα τρέχει και δεν φτάνει, ευελπιστώντας να διατηρηθεί η κρίση στο ΠΑΣΟΚ, και να αποκαλυφθεί η πλήρης κοινωνική και πολιτική χρεοκοπία των ΜΜΕ και των νταβατζήδων. Με λίγα λόγια δεν υπάρχει κόπυράϊτ προόδου ή συντήρησης. Ο καθένας κρίνεται από την προσωπική του στάση, και τα έργα του, και όχι από τα λόγια ή από το κόμμα που ανήκει. Όλα τα άλλα…

Η Τριανδρία της Θεσσαλονίκης Για γέλια και για κλάματα

Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος είναι ίσως ο καταλληλότερος άνθρωπος για να «δέσει» η τρίλιζα με τους Ψωμιάδη και Παπαγεωργόπουλο. Μακράν ο πιο γραφικός στη χώρα αυτή την εποχή, μας μελαγχολεί, και αποδεικνύει γιατί στη Θεσσαλονίκη δεν μπορεί να ανθίσει κανένα λουλούδι. Αποδεικνύει ότι όσο και αν υπάρχουν ταλαντούχοι άνθρωποι εκεί πάνω, άνθρωποι που αξίζουν τον κόπο, πάντοτε θα υπάρχουν Ψωμιάδηδες, Άνθιμοι και Παπαγεωργόπουλοι που θα τους φρενάρουν γιατί ξεπερνούν τα δικά τους μέτρα. Και το κακό είναι πως οι Θεσσαλονικείς αποδέχονται αυτή την πραγματικότητα την οποία έχουν διαμορφώσει οι ίδιοι. Η τριανδρία, έχει προσαρμόσει τα πάντα στα μέτρα της, και γιαυτό για να αναπτυχθεί ένα ταλέντο πρέπει δυστυχώς να έρθει στην Αθήνα. Δυστυχώς

Καραγκιοζιλίκια Σεισμολόγων...

Αυτό το καραγκιοζιλίκι με τις προβλέψεις των σεισμών, και τις διαρροές κάθε λίγο, επιτέλους μας κούρασε. Ο κόσμος ανησυχεί, και δικαίως. Οι σεισμολόγοι εξευτελίζουν τον εαυτό τους, με τέτοιες διαρροές και χάνουν το όποιο δίκιο τους. Θυμάμαι τον Παπαζάχο στο πανεπιστήμιο να μας διδάσκει Σεισμολογία, και να μας λέει με τεκμηριωμένα επιχειρήματα (τότε τουλάχιστον) γιατί το περιβόητο ΒΑΝ είναι απάτη. Σήμερα είδε το φως το αληθινόν, και άλλαξε ρότα. Λέει ακριβώς τα αντίθετα, πιστεύοντας ακράδαντα στην ασφαλή πρόβλεψη των σεισμών. Τα καραγκιοζιλίκια μεταξύ των σεισμολόγων, ορίζουν το μέτρο του επιστημονικού διαλόγου στην Ελλάδα. Έτσι ήταν από την δεκαετία του 80 αλλά μετά την ιδιωτική τηλεόραση χάθηκε η μπάλα. Όπως πάντα, ότι θέλεις να εξευτελίσεις φέρτο στην Ελλάδα που έλεγε κι ο Τσαρούχης.

Γιατί έγινα μπλόγκερ (Σιγά...μη σας ενδιαφέρει!)

Χρωστώ μια εξήγηση στον εαυτό μου και σε όσους παρακολουθούν τον προβληματισμό που εκφράζεται στο συγκεκριμένο «πειρατικό» ιστολόγιο. Ξεκίνησα την περασμένη Δευτέρα όντας ψηφιακά περίπου αναλφάβητος, αλλά με μεγάλη εμπειρία στο σερφάρισμα και την ιδεολογική-πολιτική και κοινωνική ζύμωση που συντελείται στον κυβερνοχώρο. Θύμωσα με τις εξελίξεις στο press.gr, εκνευρίστηκα από τη κατάχρηση του δικαιώματος στην ανωνυμία, και σκέφτηκα πως μπορώ να εκδώσω τον εαυτό μου, να αναλώνομαι παραγωγικά χωρίς φραγμούς πέρα από αυτούς που ορίζει η συνείδηση και οι αρχές μου, και να επικοινωνήσω με τον κόσμο. Οι απόψεις μου ενδιαφέρουν ισως μόνο εμένα. Για να είμαι ειλικρινής, αν και δημοσιογράφος με υπερ15ετή παρουσία σε ΜΜΕ εφημερίδες ραδιόφωνα κλπ, δεν παίρνω στα σοβαρά τον εαυτό μου. Γιαυτό δεν αγχώνομαι εάν έχω ή όχι επισκέπτες, εάν υπάρχουν ή όχι σχόλια, εάν γίνομαι ή όχι αποδεκτός. Χέστηκα μετά συγχωρήσεως. Οι δεκάδες χιλιάδες των μπλόγκερς στη χώρα μας αποτελούν μια ξεχωριστή κοινότητα που κάπο9ια στιγμή θα κάνει αισθητή την παρουσία της. Υπόγεια ρεύματα συγκροτούνται τούτη την ώρα, που τρομάζουν κάθε κατεστημένη νοοτροπία η οποία έμαθε να ελέγχει τα πάντα, γιαυτό και είναι τόσο ανασφαλής. Πιστέψτε με. Ότι δεν ελέγχεται είναι τρομερό. Όσο ηλίθιο και σκουπιδαριό κι αν είναι. Η προσπάθεια διαλόγου στον κυβερνοχώρο, είναι η μόνη ασφαλής επιλογή για κάτι παραγωγικό. Χωρίς «αφήστε με να ολοκληρώσω» από ημιμαθή και υπερφιλόδοξα ψώνια, από τραμπούκους βελόπουλους, υστερικούς γεωργιάδηδες, αγράμματες και παντελώς αστοιχείωτες πολιτικά αλλά πεντάμορφες Καϊλήδες, και καθωσπρεπιστές βουλευτές των δυο μεγάλων κομμάτων, ή εξωφρενικούς της «μαϊμού» αριστεράς ή της εξωπραγματικής αριστεράς. Ευχαριστώ τον sakoulakis για την πολύτιμη βοήθειά του να ξεστραβωθώ, και ελπίζω ο επτάχρονος γιός μου να είναι σε θέση να …βοηθήσει σε λίγα χρόνια! Αυτά…

Ανύπαρκτη η Δεξιά στο Διαδικτυο. Και θα το πληρώσει κάποια στιγμή

Διάβαζα νωρίτερα τον Πιτσιρίκο (http://pitsirikos.blogspot.com) ο οποίος έγραφε ότι η δεξιά δεν έχει ούτε έναν μπλόγκερ να την υποστηρίζει. Πράγματι, έκανα ένα σερφάρισμα στα μπλογκς γνώμης και άποψης, και διαπίστωσα την ορθότητα της επισήμανσης του Πιτσιρίκου. Η παράταξη αυτή δεν έχει ούτε έναν σοβαρό άνθρωπο που να ασχολείται με blog. Ούτε έναν. Η παράταξη που πήρε τις σοβαρότερες αποφάσεις για την πορεία της χώρας, που δέχθηκε απίστευτη κριτική και πόλεμο για επιλογές που στη συνέχεια θα ακολουθούσαν πιστά ακόμη και οι πιο φανατικοί πολέμιοί της, η παράταξη που συγκέντρωνε κάποτε της αφρόκρεμα της διανόησης και του πνευματικού κόσμου, σήμερα εκπροσωπείται από τον Γιακουμάτο τον Δαϊλάκη και τον Φωτιάδη. Στο διαδίκτυο είναι ανύπαρκτη. Αλλά κι αν το επιχειρήσει θα το κάνει χοντροκομμένα. Γιατί δεν έχει ανθρώπους που να έχουν ζυμωθεί στην παραγωγή πολιτικής, αλλά ανθρώπους που ξέρουν μόνο από διαχείριση εξουσίας. Βλέπουν την πολιτική μόνο ως μοχλό για την κατάκτηση της εξουσίας, χωρίς να τους ενδιαφέρει το περιεχόμενό της, το οποίο γεννά ιδέες, παράγει σκέψεις και διαμορφώνει πολιτική πρόταση, πριν ακόμη γίνει πρόταση εξουσίας. Η αριστερά, δεν είναι τυχαίο ότι αποτελεί το φυτώριο για το ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως για την δημοσιογραφία και την επικοινωνία, όπου δηλαδή απαιτείται πολιτική σκέψη, ίντριγκα, επινόηση, και κυρίως ανάλυση και σύνθεση. Είχα πει σε κορυφαίο σήμερα υπουργό, ότι οι επόμενες εκλογές θα κριθούν και στο διαδίκτυο. Τώρα ειδικά, που το blogging έγινε μόδα, είμαι απόλυτα σίγουρος γιαυτό. Η Φιλελεύθερη Δεξιά, και το ΠΑΣΟΚ, αποτελούν την ραχοκοκαλιά της πολιτικής ζωής, και με αδύναμες αυτές τις δυο παρατάξεις μένει μια εξωπραγματική αριστερά κατακερματισμένη δημαγωγική και λαϊκίστικη, και μια ακροδεξιά απόφυση, που έχει ημερομηνία λήξης. Όσο πιο νωρίς φέρει η κυβέρνηση με πρωτοβουλία της τον πολιτικό διάλογο στο διαδίκτυο, τόσο το καλύτερο γιαυτή…