Ποίημα του Ροναλντίνιο

Ο Ροναλντίνιο μόλις έβαλε ένα καταπληκτικό γκολ. Ένα ποίημα. Ανάποδο ψαλίδι μέσα στην περιοχή. Τέλειο. Το μέτρο που καθορίζει την τελειότητα. Αν υπάρχει λόγος να ζεις είναι για να χαίρεσαι την ομορφιά της ζωής. Και το ψαλιδάκι του Ροναλντίνιο είναι ένα μέρος της ομορφιάς αυτής. Νωρίτερα έβλεπα τον αγώνα Εργοτέλης-ΠΑΟΚ και κοντεψα να σπάσω την τηλεόραση με το επίπεδο του θεάματος που παρακολούθησα. Το βαρέλι δεν έχει πάτο και στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Μπαρτσα ΟΛΕ...

Απο Δευτέρα τα σπουδαία-Βέτο και βλέπουμε

Επιτέλους η πολιτική επανήλθε στο προσκήνιο. Το γκρίζο, η μιζέρια και η μαυρίλα της κλειδαρότρυπας των εκβιασμών και της λαμογιάς υποχώρησε. Δεν τρέφω αυταπάτες. Η υποχώρηση είναι προσωρινή. Όμως κάτι είναι και τούτο. Το Σκοπιανό βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, και οι μύστες του ρεπορτάζ ξέρουν ότι η σημαντικότερη συνάντηση του Καραμανλή για το θέμα, θα είναι την Δευτέρα με τον γραμματέα του ΝΑΤΟ τον Σέφερ. Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι ο Σέφερ που μεταφέρει μήνυμα του Μπους, θα εκβιάσει βελούδινα –όχι σαν κάτι άλλους εγχώριους εκβιαστές- αλλά τα πράγματα έτσι όπως έχουν έρθει, επιβάλλουν το βέτο. Υπό τις παρούσες συνθήκες και την στάση των σκοπιανών, δεν υπάρχει επιλογή πλην του βέτο για τη χώρα μας και τον Καραμανλή. Νομίζω ότι τα δύσκολα θα έρθουν μετά το βέτο εάν αυτό τελικά υπάρξει. Το σύστημα Μπους, αυτό το ακροδεξιό θρησκόληπτο, φανατικό και τραμπούκικο αληταριό που κυβερνά τον κόσμο τα τελευταία χρόνια με ανυπολόγιστες συνέπειες σε ζωές και οικονομίες εις βάρος όλων των πολιτών όπου γης, αποχωρεί, και πιστεύω ότι είναι πιο επικίνδυνο από ποτέ. Γιατί πια δεν έχει να χάσει τίποτε. Εμείς είμαστε αυτοί που έχουμε να χάσουμε, ή να μην χάσουμε (γιατί για να κερδίσουμε δεν υπάρχει περίπτωση) και με δεδομένο το μάθημα από τα χαστούκια άλλων εποχών, μάλλον καλά το πάει ο Καραμανλής μέχρι τώρα. Τουλάχιστον αυτός δεν θα πει μετά από χρόνια, «έχασα ευκαιρία»…

Πακέτο Πινέϊρο και Σχέδιο Άτσεσον. Γιατί είμαστε τόσο ΜΑΛΑΚΕΣ;

Συγγνώμη για το σεντόνι αλλά δεν γίνεται αλλιώς.
Πάντα ήθελα να θέσω μερικά ερωτήματα για τα οποία οι απαντήσεις μάλλον πρέπει να είναι επώδυνες. Όπως για παράδειγμα γιατί στην Ελλάδα λειτουργούν όλα με μια διαφορά φάσης μερικών ετών ή δεκαετιών ανάλογα; Το κάθε πέρσι και καλύτερα στη χώρα μας έχει ουσιαστικό αντίκρισμα, γιατί αφορά την πραγματικότητα. Και κάθε φορά λέμε πως εάν είχαμε αποδεχθεί τότε εκείνο σήμερα θα ήταν όλα καλύτερα…
Ας πάρουμε το Σκοπιανό. Το 1992 (1 Απριλίου), βρήκαμε μπροστά μας το περίφημο «πακέτο Πινέϊρο» που περιλάμβανε μεταξύ άλλων την ονομασία Nova Macedonia. Απορρίφθηκε μετά πολλών επαίνων από το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας στις 13 Απριλίου 1992, υπό την πίεση αλλά και την επιδοκιμασία σχεδόν όλων των ελλήνων. Πλην ΚΚΕ για να είμαστε ακριβείς. Σήμερα εάν μας το έδιναν θα κάναμε πάρτι.
Δεύτερον το Σχέδιο Άτσεσον για το Κυπριακό.
Πρόκειται για τις αμερικανικές προτάσεις του 1964 οι οποίες, όπως προκύπτει, όχι μόνο δεν περιέκλειαν απειλή για το μέλλον της Κύπρου και για την Ελλάδα αλλά, πέραν των όσων συγκεκριμένα καθόριζαν σχετικά με την «εκμίσθωσιν» στην Τουρκία μιας βάσεως στο ανατολικό άκρο της Νήσου, προέβλεπαν και «αποκατάστασιν του προηγουμένου ειδικού καθεστώτος των νήσων Ίμβρου και Τενέδου» και, ακόμη σημαντικότερο, τον «επαναπατρισμόν των αναχωρησάντων ή εκδιωχθέντων εκ Κωνσταντινουπόλεως από του 1955 ομογενών» κτλ. Ο ίδιος ο Ντιν Άτσεσον έγραψε στις 20 Αυγούστου 1964 στον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου ότι είναι «έτοιμος να ασκήσει την μεγίστην δυνατήν πίεσιν και πειθώ διά να επιτύχω όπως παραιτηθούν οι Τούρκοι πάσης απαιτήσεως δι’ εδαφικήν περιοχήν υπό την κυριαρχίαν των εις Κύπρον (...). Ειδικώτερον θα προτρέψω τους Τούρκους να περιορίσουν το σχέδιόν των εις την εκμίσθωσιν για 50 έτη του τμήματος εκείνου της Χερσονήσου της Καρπασίας».
Σήμερα εάν μας το έδιναν θα κάναμε γλέντια.
Στο δια ταύτα επιτέλους. Γιατί χάνουμε τις ευκαιρίες την μια μετά την άλλη; Φταίει το πολιτικό προσωπικό μας διαχρονικά; Φταίει ο Χατζηπετρής; Ή φταίει επιτέλους ας το παραδεχθούμε ο «αθάνατος κυρίαρχος ελληνικός λαός» που νομίζει ότι όλος ο κόσμος υπάρχει απλώς και μόνο για να υπηρετεί τα συμφέροντά του το ραχάτι του και την ματαιοδοξία του;

Ο γνωστός...Μίκης!

Για το Μακεδονικό υπάρχουν απόψεις και απόψεις, για όλα τα γούστα. Είναι θλιβερό όμως να βλέπεις έναν ογκόλιθο της διεθνούς μουσικής δημιουργίας όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, να διαγωνίζεται σε μιζέρια και επαρχιωτισμό με τα πιο λούμπεν στοιχεία της πολιτικής, καλλιτεχνικής και δημοσιογραφικής ζωής του τόπου. Με επιστολή του στην πάντα ευεπίφορη σε ανέξοδους και φτηνούς λαϊκισμούς, αλλά δημοφιλέστατη εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου, ο εξαίρετος μουσικοσυνθέτης προτείνει να…κλείσουμε τα σύνορά μας και να σταματήσουμε τις διπλωματικές και οικονομικές μας σχέσεις. Προφανώς εννοεί με τα Σκόπια. Και είναι δυο φορές κρίμα, γιατί ο Μίκης καταφέρνει τεράστια πλήγματα στην εικόνα του, και στην ιστορία του. Ποτέ δεν δίσταζε να πάει κόντρα στο ρεύμα, όπως εκείνο τον Απρίλιο του 1997 όταν έκανε συναυλία στα Σκόπια, προκαλώντας την μήνιν των «μακεδονομάχων» και των «εθνοφυλάκων». Ο Μίκης λέει κι άλλα στην επιστολή του, ανακαλύπτοντας συνωμοσίες, προδοσίες, και επιβουλές σε βάρος του αθάνατου ελληνικού λαού. Το τελευταίο που περιμέναμε από έναν παγκοσμίως καταξιωμένο δημιουργό, είναι η άκρατη επίδειξη επαρχιωτισμού. Αλλά όταν ζεις σε μια χώρα που μεγάλωσε μέσα σε παραμύθια και εθνικά ιδεολογήματα που βάφτιζε ιστορία, δεν μπορείς να περιμένεις κάτι άλλο ακόμη κι από τον Μίκη.

Σε πιάνει απελπισία

Σε πιάνει μια απελπισία άνευ προηγουμένου όταν βλέπεις τα δελτία «ειδήσεων» στα κανάλια. Απελπισία. Μια απέραντη μιζέρια και σκοπιμότητα. Από τον Αύγουστο του 2004 όταν τελείωσαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ζούμε σε μια θλίψη και μια μιζέρια. Χωρίς να ευθύνεται ντε και καλά κάποιο κόμμα. Αμέσως ακολούθησε το Σινούκ. Μετά ήρθαν οι «κουμπάροι», στη συνέχεια το αεροπλάνο της «Ήλιος», τα ομόλογα, οι θανατερές φωτιές κλπ κλπ. Μαύρισε η ψυχή μας, και το κακό είναι ότι δεν υπάρχει περιθώριο αισιοδοξίας. Ο νεοέλληνας το πρότυπο του μαχαλόμαγκα που όλους τους γράφει, ζει στον αφρό, και δεν δίνει λογαριασμό πουθενά και είναι και μάγκας, χρεοκόπησε. Απλώς δεν του το έχουν πει ακόμη. Ο Καραμανλής στάθηκε άτυχος, γιατί απλώς η βόμβα με τα σκατά που λούζουν αυτόν τον τόπο δεκαετίες τώρα, έσκασε στα χέρια του. Και όλοι αυτοί που παριστάνουν τους έκπληκτους για όλη αυτή τη μπόχα και τη μιζέρια, με καθιστούν βέβαιο ότι πιστεύουν ακόμη στον Αη Βασίλη…
Κι όπως (φέρεται να) είπε ο Τσαρούχης, η Ελλάδα είναι η ομορφότερη χώρα του κόσμου, αλλά το δυστύχημά της είναι πως κατοικείται από (νέο)έλληνες…

Άκρως επίκαιρο

Αντιγράφουμε το σημερινό άκρως επίκαιρο σχόλιο από το μπλογκ του καλού συναδέλφου Φοίβου Καρζή (http://fivoskarzis.blogspot.com/) και πιστεύω ότι μας αφορά όλους.
«Μετά τα τελευταία γεγονότα, το blogging κινδυνεύει να αποκτήσει στη συνείδηση της κοινής γνώμης, που παραμένει στη συντριπτική πλειοψηφία της ηλεκτρονικά αναλφάβητη, την εικόνα ενός πεδίου εξαχρείωσης και ασυδοσίας. Κάθε είδους άσχετοι και ειδικοί επί παντός μιλούν για μια υπόθεση που συμπλέκει μπλόγκινγκ και εκβιασμούς σαν να είναι μια φυσική συνύπαρξη, ένα αναπότρεπτο χαρακτηριστικό του διαδικτύου η ανωνυμία, η συκοφαντία και η ανευθυνότητα. Κινδυνεύει, έτσι, το μοναδικό πεδίο έκφρασης γνώμης που δεν υπόκειται σε περιορισμούς οικονομικών δυνατοτήτων.Δεν έχω πρόχειρη σκέψη ή λύση για το πώς θα μπορούσαν να αντιδράσουν όσοι ασχολούνται με κέφι, ή και πάθος, με το διαδίκτυο και την ηλεκτρονική διακίνηση ιδεών. Εάν όμως κάποιος έχει μια πρόταση, μια πρωτοβουλία ή μια έμπνευση για το πώς θα μπορούσε να εκδηλωθεί η αντίδραση, θα τον παρακαλούσα να τη διακινήσει και από αυτό εδώ το μπλογκ, που είναι από τα λιγότερο φιλόδοξα, όχι τα πιο δημοφιλή, αλλά προσβλέπει στην ισοτιμία και την ελευθερία που εξασφαλίζει η ηλεκτρονική πρόσβαση στο δημοκρατικό δικαίωμα της γνώμης και αισθάνεται την απειλή του εξευτελισμού του μοναδικού κοινωνικά προσβάσιμου προπύργιου ελευθεροτυπίας».

Που βρίσκονται;

Η μεταφορά της Τσέκου στον ανακριτή, προσβάλλει το δημοκρατικό αίσθημα των πολιτών. Η τηλεόραση προσβάλλει την αισθητική μας, η γραφειοκρατία προσβάλλει τη νοημοσύνη μας, και την υπόστασή μας ως πολίτες. Η "αγορά" βιάζει το πορτοφόλι μας, οι επιτήδειοι εξευτελίζουν κάθε έννοια δικαίου. Οι πολίτες που βρίσκονται άραγε; Πουθενά. Απλώς δεν υπάρχουν. Υπάρχουν μόνο παθητικοί καταναλωτές που χρεώνονται για να ακολουθήσουν τις επιταγές της αγοράς για γκλαμουριά, και κατευθυνόμενη διασκέδαση. Παθητικοί τηλεθεατές, συμμέτοχοι στους μάκηδες και τους σάκηδες.Καλά μας ξηγιούνται λοιπόν...

Οι κανόνες του μπλοκινγκ

Οι παρακάτω 9 θέσεις είναι μια προσπάθεια να διαδοθεί η ιδέα του τι πραγματικά είναι ένα blog, με τελικούς αποδέκτες όχι μόνο τον κόσμο, αλλά και την Πολιτεία και τα Media. Ίσως θα ήταν χρήσιμο να το αναπαράγουν (με ένα απλό copy paste) όσοι μπλογκερς συμφωνούν με τις θέσεις του.
1. Τα blogs είναι διάλογος - ελεύθερος ανεμπόδιστος διάλογος ανάμεσα σε πολίτες.
2. Τα blogs είναι μια πρόσκληση σε διάλογο, σε διαφωνία, και επικοινωνία.
3. Τα blogs δεν κέρδισαν το ενδιαφέρον της κοινωνίας επειδή λένε ψέματα ή συκοφαντούν. Το κέρδισαν επειδή η κοινωνία έχει ανάγκη από μια αυθεντική φωνή.
4. Τα blogs είναι το δικαίωμα του καθενός να εκφέρει την άποψή του. Δεν υπάρχουν “ενημερωτικά” και “μη ενημερωτικά” blogs. Μέσα από το διάλογο όλοι κάτι μαθαίνουμε.
5. Τα blogs δεν τα γράφουν επαγγελματίες - τα γράφουν πολίτες. Μπορεί να αξιοποιούν την όποια επαγγελματική τους εμπειρία, μπορεί και όχι.
6. Ο blogger δεν χρησιμοποιεί εθνικούς πόρους (όπως οι τηλεραδιοσυχνότητες), και συνεπώς δεν μπορεί να μπαίνει σε καλούπια ο τρόπος και το περιεχόμενο της έκφρασής του. O blogger αξιοποιεί το απεριόριστο μέγεθος του παγκόσμιου Δικτυακού ιστού για να εκφράσει και τη δική του άποψη.
7. Η Πολιτεία, τα Media, οι επιχειρήσεις, και όλοι οι θεσμοθετημένοι οργανισμοί της Ελληνικής κοινωνίας, αξίζει να παρακολουθούν τους bloggers και τον διάλογο τους. Ακόμα καλύτερο θα είναι να συμμετέχουν ισότιμα σε αυτόν το διάλογο. Θα μπορέσουν και οι ίδιοι να γίνουν σοφότεροι μαθαίνοντας την άποψη του απλού πολίτη, αντί να προσπαθούν να την περιορίσουν στα δικά τους καλούπια.
8. Το δικαίωμα του blogger να γράφει ελεύθερα την άποψή του είναι ιερό. Αν με αυτά που γράφει καταπατά συγκεκριμένες νομοθετικές διατάξεις, υπάρχουν νόμιμες διαδικασίες για την δίωξή του.
9. Στο βαθμό που δεν παραβιάζει με σαφή τρόπο διατάξεις του νόμου, η ανωνυμία είναι δικαίωμα του blogger.(nylon.gr)

Να τελειώνουμε...

Να τελειώνουμε μια και καλή. Όσοι επιχειρούν να εκβιάσουν να συκοφαντήσουν και να εξευτελίσουν προσωπικότητες, πρέπει να έχουν την τύχη που τους αξίζει. Όμως προς θεού, κινδυνεύει ο κόσμος να πιστέψει ότι πρέπει να ποινικοποιηθεί η κριτική, ακόμη και η σκληρή κριτική κατά προσώπων και καταστάσεων. Και αυτό μόνο όσοι έχουν λόγους να φοβούνται την κριτική το επιθυμούν. Α και κάτι άλλο. Ας πει κάποιος τον φουκαρά τον Καψαμπέλη, να μην εκτίθεται. Με την εικόνα που βγάζει προς τα έξω, ήδη ο κόσμος έχει σχηματίσει μια κακή άποψη για τους μπλόγκερς. Ανεξάρτητα απο το εάν έχει ή δεν έχει δίκιο. Αυτό θα το βρει η έρευνα που γίνεται. Εάν το βρει φυσικά...

Η τιμή της δημοσιογραφίας

Στη χώρα μας, η γιγάντωση της δημοσιογραφίας αποτελεί μια πραγματικότητα τα τελευταία 15 χρόνια. Όταν σε όλες τις πολιτισμένες δυτικές κοινωνίες, η δημοσιογραφία είχε κάνει την επανάστασή της και εδραιωνόταν ως 4η εξουσία αυτοπεριοριζόμενη σε κανόνες δεοντολογίας, εδώ απολαμβάναμε την ...ΥΕΝΕΔ και εκπομπές τύπου Μαστοράκη. Το 1990 η ελεύθερη τηλεόραση έκανε την παρουσία της, υποσχόμενη περισσότερη δημοκρατία, πλουραλισμό και πραγματική ενημέρωση, κόντρα στην κρατική ενημέρωση των κομματικοδίαιτων παρουσιαστών και 'δημοσιογράφων". Όμως τότε ο Μητσοτάκης στην προσπάθειά του να κερδίσει εξ ολοκλήρου το εκδοτικό σύστημα, έδωσε τα πάντα χωρίς να φροντίσει για την δημιουργία δικλείδων ασφαλείας, τόσο στο θεμσικό πλαίσιο, όσο και στους κανόνες λειτουργίας. Μόνο ο Κωστής Στεφανόπουλος είχε αντιδράσει εντός Βουλής και ο λόγος του αξίζει να διδάσκεται σήμερα στα πανεπιστήμια και τις σχολές των ΜΜΕ. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα παραδόθηκε τότε, άνευ όρων ευελπιστώντας σε καλή μεταχείριση. Φευ.Σήμερα οι δημοσιογράφοι κατέστησαν παράγοντες της δημόσιας ζωής, όχι για τη δουλειά τους, αλλά για τις...παράπλευρες ασχολίες τους. Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι η ενημέρωση και ο σχολιασμός. Πρέπει να φωτίζει πλευρές σκοτεινές, να αποκαλύπτει, να λοιδωρεί εάν χρειάζεται, να αμύνεται στην αφελή προπαγάνδα, να είναι με λίγα λόγια τα μάτια και τα αυτιά των πολιτών. Αυτή ήταν ανέκαθεν η δουλειά του δημοσιογράφου, αυτή είναι σε όλο τον κόσμο, πλην Ελλάδος! Εδώ οι δημοσιογράφοι στην πλειοψηφία τους είναι πάνω απ' όλα παράγοντες. Παράγοντες στο ρεπορτάζ που καλύπτουν. Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί συντάκτες. Πάρτε τους ρεπόρτερς του ναυτιλιακού ρεπορτάζ, του δικαστικού, του εργατικού κλπ,κλπ,κλπ. Όσοι ξέρουν αντιλαμβάνονται γιατί μιλάμε.Αυτή η στρεβλή προσέγγιση του επαγγέλματός μας, οφείλεται κατά κύριο λόγο σε εμάς τους ίδιους, και στην αδυναμία μας να διαχειριστούμε ορθολογικά μια πρόσκαιρη όσο και ανέλπιστη εξουσία που μας δόθηκε απο τον διευθυντή μας. Οφείλεται στον φόβο, στην αδυναμία και στην διάθεση για συναλλαγή με αντάλλαγμα την στήριξη, των παραγόντων της δημόσιας ζωής. Οφείλεται στην ανασφάλεια που βιώνουμε απο την πρώτη ημέρα εισόδου μας στο επάγγελμα. Σε σύγκριση με την Ευρώπη, είμαστε μια Ουγκάντα με λευκούς κατοίκους (και) στη δημοσιογραφία. Και δεν φταίνε μόνο οι δημοσιογράφοι, αλλά κυρίως όσοι τους αποθεώνουν, όσοι ενισχύουν την διάθεση παρεμβατικότητάς τους, όσοι τους έχουν κάνει μάγκες με λίγα λόγια. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, εάν η χώρα μας ήταν μια χώρα μς θεσμούς ευρωπαϊκούς, με πολίτες που σέβονται και περιφρουρούν αυτούς τους θεσμούς, τότε κανένας πολίτης δεν θα είχε ανάγκη τον Μάκη τον Σάκη και τον Τάκη, να τρέξει να πει τον πόνο του, το πρόβλημά του, και να προσδοκά λύση μέσα απο ένα κανάλι. Αλλά κάπου χαθήκαμε νομιζω και σε άλλο σημείωμα θα το...πάρουμε αλλιώς, για να φτάσουμε σε δια ταύτα! Αν και δεν είναι πάντα απαραίτητο.

Οι μπλόγκερς μπροστά στην πραγματικότητα

Πρέπει να δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Στην Ελλάδα το μπλόγκινγκ μπήκε αργά, και όπως για κάθε για τι νεωτεριστικό, ελκυστικό, και γοητευτικό, ισχύει η ρήση του Αθάνατου Γιάννη Τσαρουχη ο οποίος είχε πει "Ότι θέλεις να εξευτελίσεις φέρτο στην Ελλάδα".
Αυτό δυστυχώς ισχύει και για το μπλόκινγκ. Όσοι διαβάζαμε το περιβόητο press.gr διαπιστώναμε εμμονές περίεργες με συγκεκριμένα πρόσωπα. Αφορισμούς που λανσάρονταν ως ειδήσεις, επιθέσεις κατά συγκεκριμένων ανθρώπων, και συνήθως βρώμικα σχόλια αναγνωστών. Διαβάζαμε και ειδήσεις όμως. Ειδήσεις που οι εφημερίδες επιχειρούσαν να κρύψουν, τα κανάλια αγνοούσαν επειδή δεν γνώριζαν ή δεν συνέφερε να γνωρίζουν, και φυσικά ο κόσμος δεν γνώριζε. Το συγκεκριμένο μπλογκ απέκτησε πρωτοφανή αναγνωσιμότητα, αλλά κάπου στο δρόμο τα χάλασε. Μέθυσε απο το κρασί της εξουσίας. Η κατάχρηση αυτού του προνομίου δεν με ξένισε. Γνωρίζω τα πρόσωπα που φέρονται να είναι απο πίσω, και η εξέλιξη δεν με εξέπληξε. Όχι επειδή επρόκειτο για συγκεκριμένα πρόσωπα, αλλά επειδή γνωρίζω την δημοσιογραφική πιάτσα τόσα χρόνια, και γνωρίζω καλά την νοοτροπία αυτών που είναι φορείς ποικιλώνυμων εξουσιών. Το μπλόκινγκ οφείλει να αυτοπροστατευθεί, και πρώτοι οι μπλόγκερς οφείλουν να προασπίσουν την δυνατότητα της ελεύθερης επικοινωνίας, και διατύπωσης απόψεων. Τα μπλογκ που υβρίζουν, που αφήνουν υπαινιγμούς που προειδοποιουν εκβιαστικά, που απειλούν αξιοπρέπειες και τρομοκρατούν, δεν (πρέπει να) ανήκουν στην οικογένεια των μπλόγκερς. Ο κάθε ένας αναλαμβάνει την ευθύνη των όσων γράφει.Όμως στην Ελλάδα, εάν δεν μπορείς να τεκμηριώσεις την αλήθεια, είναι σαν να μην υπάρχει. Με λίγα λόγια εάν σε δω να κλέβεις αλλά δεν μπορώ να το αποδείξω (πως άραγε;)ειναι σαν να μην έκανες τίποτε. Οφείλουμε να δούμε ψύχραιμα τις εξελίξεις, και εάν διαπιστωθεί προσπάθεια φίμωσης ανεξάρτητων φωνών, να βγούμε άπαντες στα κεραμίδια. Εάν όμως δεν είναι έτσι, αλλά κάποιο λάκο έχει η φάβα, τότε πρέπει να στιγματίσουμε όσους καταχράστηκαν τη δυνατότητα του μπλόκινγκ. Το σύστημα φοβάται το μπλόκινγκ γιατί είναι αχειραγώγητο, ακηδεμόνευτο. Δεν παίρνει νταβατζηλίκια. Και αυτό τους τρελλαίνει. Η ιστορία του press.gr όμως, μας στέλνει χρόνια πίσω. Και κάποιοι που έτρεμαν στην σκέψη πως το μπλόκινγκ θα ξεπεράσει τα παραδοσιακά ΜΜΕ τρίβουν τα χέρια τους απο χαρά...Γιαυτό μας αφορά όλους!

Συγχαρήτήρια απο...Μητσοτάκη!

Είδηση που αλιεύσαμε απο ειδησεογραφικά πρακτορεία. Απολαύστε την:
"Ο επίτιμος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας, πρώην πρωθυπουργός, κ.Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο οποίος επέστρεψε νωρίς το απόγευμα από το Κατάρ, όπου μετείχε σε Διεθνές Συνέδριο για τα θέματα της Μεσογείου, απέστειλε στον κ.Δημήτριο Χριστόφια το ακόλουθο τηλεγράφημα:

«Θερμά συγχαρητήρια για την εκλογή σας. Ο ελληνισμός στηρίζει πάνω σας μεγάλες ελπίδες. Στην προσπάθειά σας θα έχετε ολόψυχα τη στήριξη όλων μας.»"
Τώρα εάν εσείς βρισκόσασταν στη θέση του Χριστόφια και λαμβάνατε αυτό το τηλεγράφημα τι θα κάνατε; Θα φτύνατε στον κόρφο σας, θα το σκίζατε, ή θα το αρχειοθετούσατε για τα απομνημονεύματά σας; Όπως και να έχει όμως ο Μητσοτάκης είδε τον αγαπημένο του υποψήφιο Κασουλίδη να γνωρίζει οδυνηρή ήττα. Η ιδιότητα "φίλος του Μητσοτάκη" είναι ίσως πιο επικίνδυνη και απο αυτήν του "φίλου του Τριανταφυλλόπουλου"

Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών ή άλλοθι για απόσειση ευθυνών;

Το Σκοπιανό βρίσκεται στο πιο ευαίσθητο σημείο του, και η ιστορία εκδικείται. Αν κάτι έχει διδάξει η ιστορία της νέας Ελλάδος, είναι πως οι νεοέλληνες δεν διδάσκονται με τίποτα απο τα λάθη τους. Η δημαγωγία είναι το αγαπημένο σπορ πολλών διεκδικητών της λαϊκής ψήφου, αλλά και ο κόσμος είναι ευεπίφορος σε δημαγωγικές προσεγγίσεις. Κάθε ένας θέλει να του λένε ότι θέλει να ακούει δυστυχώς.Και κάπως έτσι, η χώρα πορεύεται στο μέλλον, χάνοντας την μια ευκαιρία μετά την άλλη. Το Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών στο οποίο ομνύουν πολλοί, στο παρελθόν αποτέλεσε σκεύος απόρριψης ευθυνών. Ο φερετζές μας επί της ουσίας, πίσω απο τον οποίο κρύφτηκαν όλοι πλην ΚΚΕ, για να εγκλωβίσουν τη χώρα σε μια ατέρμονη διαμάχη χωρίς όφελος, αλλά με τεράστιο κόστος. Ο "κυρίαρχος ελληνικός λαός" όμως ήταν σύμφωνος, αφού η μόρφωσή του, το πολιτισμικό του επίπεδο, και η αντίληψή του για τα πράγματα διεθνή ή εγχώρια, περιορίζεται απο το αξίωμα "το σπίτι ,μου ο κόσμος όλος". Σήμερα ένα νέο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών θα πρόσφερε ότι περίπου και το προηγούμενο. Θα εγκλώβιζε την κυβέρνηση, και δεν θα διευκόλυνε τον τόπο. Ας μην γελιόμαστε. Όποια απόφαση κι αν ληφθεί, θα έχει κόστος. Οι νεοέλληνες απο το 1974 και μετά, ουδέποτε αποδέχθηκαν το κόστος, για την επίτευξη ενός μακροπρόθεσμου στόχου. Όμως, ας είμαστε δίκαιο, ουδέποτε τους το ζήτησε κάποιος, εξηγώντας πειστικά τα μακροπρόθεσμα οφέλη.

Η αλήθεια για την ακρίβεια

Ο υπουργός Ανάπτυξης Χρήστος Φώλιας είπε πρόσφατα ότι για την ακρίβεια ευθύνονται και οι καταναλωτές. Το τανγκό θέλει δυο είπε χαρακτηριστικά, και δυστυχώς για όλους τους λαϊκιστές που ονειρεύονται μαγικές; λύσεις χωρίς κόστος, έχει δίκιο. Ανεξάρτητα απο το ποιος το είπε και που στόχευε, ας σκεφτούμε για λόγο. Πόσες φορές εμείς οι καταναλωτές έχουε ενθαρρύνει τος κερδοσκόπους; Πόσες φορές πληρώσαμε κάτι που μας φάνηκε ακριβό αλλά το θέλαμε; Πόσες φορές διαπιστώσαμε ότι μπορούσαμε να ζήσουμε και χωρίς εκείνη την αγορά; Για να σοβαρευτούμε λιγάκι. Αν πληρώσεις 20 ευρω ένα κιλό κεράσια, δεν φταίει ο έμπορος. Εσύ φταίς. Το κράτος το μόνο που μπορεί και δικαιούται, αλλά και επιβάλλεται σήμερα, να κάνει, είναι ο έλεγχος της αγοράς για αποφυγή δημιουργίας καρτέλ. Εκεί υπάρχει πρόβλημα. Το κράτος είναι ανίσχυρο, γιατί η εξουσία εδώ και χρόνια έχει ξεφύγει απο τους θεσμούς και την πολιτική ζωή, και έχει περάσει στα χέρια της οικονομικής ελίτ. Εάν ο Φώλιας αδυνατεί να ελέγξει την αγορά και τα καρτέλ, φταίει ο Φώλιας. Μέχρι εκεί όμως. Διότι οι καταναλωτές οφείλουν να αντισταθούν, και η αντίσταση έχει κόστος. Όσοι έζησαν στο εξωτερικό γνωρίζουν πως ο κόσμος, η κοινή γνώμη, είναι πανίσχυρη ως καταναλωτική έκφραση, επειδή είναι συνειδητοί πολίτες, και όχι καταναλωτές εν αφασία.

Σκοπιανό-Τις πταίει;

Είναι η πρώτη δοκιμαστική εκπομπή. Ελπίζουμε να μην είναι η τελευταία. Δοκιμάζουμε έναν εναλλακτικό τρόπο ενημέρωσης, μακριά απο στερεότυπα, χωρίς ύβρεις, υπαινιγμούς και εκβιαστικά τρέηλερ.
Ελπίζουμε στην αμφίδρομη σχέση.

Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διαψεύστηκε οικτρά τελικά, όταν εκτίμησε ότι σε δέκα χρόνια το πολύ, θα έχουμε ξεχάσει το όνομα. Όμως αποδείχθηκε πως τελικά είχε δίκιο στις θέσεις του τότε για την επίλυση του σκοπιανού. Η λαϊκίστικη προσέγγιση απο την συντριπτική πλειοψηφία της πολιτικής ζωής, αλλά και του ελληνικού λαού, και η πρωτοφανής εξαλλοσύνη του ΠΑΣΟΚ, εμπόδισαν τον Μητσοτάκη να κλείσει την εκκρεμότητα με τις λιγότερες δυνατές απώλειες. Ακολούθησε η πτώση του, η άνοδος του ΠΑΣΟΚ το εμπάργκο που έκανε πλούσιους πολλούς λαθρέμπορους "δικούς" μας, η ενδιάμεση συμφωνία και τελικά η αδρανοποίηση του θέματος απο τον Σημίτη. Ο οποίος είδε κι απόειδε ότι με τέτοιο λαό, δεν αξίζει να κάνεις τίποτα περισσότερο.
Σήμερα τα πράγματα έφτασαν στο απροχώρητο, και καλούμαστε να πληρώσουμε τον λογαριασμό όλοι μας. Όμως ο μεγάλος φταίχτης είναι ο κόσμος, και όσοι του χαϊδεύουν τα αυτιά. Και μετά οι Σαμαράδες και γενικώς το έξαλλο πολιτικό προσωπικό εκείνης της εποχής, και όσοι στήριξαν τις καρριέρες τους στο Μακεδονικό.