Πέρα από εμάς, υπάρχουν και οι απεργοί. Οι οποίοι παρά τις εκκλήσεις όλων, δεν βρήκαν άλλο τρόπο διεκδίκησης των αιτημάτων τους, παρά μόνο τη βύθιση της χώρας στη σκουπιδομάζα.
Έχουμε ξεφύγει. Γιατί όμως; Υπάρχουν ορισμένες άλλες απεργίες, όπως αυτή της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, για παράδειγμα, που αποτυπώνουν την αντίληψη των συνδικαλιστών του ευρύτερου δημόσιου τομέα – αυτών που κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκαλούσε «ρετιρέ», και κάτι ήξερε για το πώς είχαν εκτοξευθεί εκεί από το ισόγειο…
Αυτός άλλωστε τους εκτόξευσε υποχωρώντας στους αλλεπάλληλους εκβιασμούς τους.
Επειδή είναι φανερό πια, πως γύρω από το ασφαλιστικό οι συνδικαλιστές της ΔΕΗ, δεν δίνουν μόνον μια μάχη κατοχύρωσης έστω κεκτημένων δικαιωμάτων για εκείνους που εκπροσωπούν. Δίνουν μια μάχη διατήρησης του κατοχυρωμένου για τους ίδιους μέσα από δεκαετίες στρέβλωσης και πολιτικής ανοχής για συνδιοίκηση της ΔΕΗ. Αυτό είναι το θέμα και παίζεται στην πλάτη μιας κοινωνίας συνένοχης στην όλη ιστορία. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους…
2 σχόλια:
Τους ξέρουμε τόσα χρόνια. Τους ανεχόμαστε άλλα τόσα. Δεν φταίνε αυτοί. Εμείς φταίμε. Οι συνδικαλιστές του δημοσίου τομέα, είναι τομάρια, ήταν τομάρια, και δεν θα αλλάξουν ποτέ όσο παραμένει το αίσχος της μονιμότητας σε βάρος όλων ημών που εργαζόμαστε σκληρά στον ιδιωτικό τομέα. Όσοι κάνουν το ίδιο ξέρουν τι λέω. Τα τομάρια αυτά, δεν πρόκειται να ευαισθητοποιηθούν, γιατί ο κόσμος τους είναι ο εαυτός τους. Η αλαζονεία τους, τους έχει τυφλώσει και η αμετροέπειά τους πριμοδοτείται απο την φοβιτσιάρα πολιτεία. Η οποία για να μην χάσει σταυρουδάκια κομματικά, τους κανακεύει. ΄Σε βάρος όλων μας. Αει στο διάολο τομάρια...
Η μονιμότητα ήταν και είναι το πολύ σοβαρό πρόβλημα, όπως πολύ ορθά επισημαίνει ο φίλος παραπάνω. Επίσης, η συντεχνιακή αντίληψη, το κεκτημένο της λούφας και της εκβίασης και η αναποφασιστικότητα της Πολιτείας να αναμετρηθεί με όλους αυτούς που πίνουν το αίμα του φορολογούμενου επί χρόνια.
Δημοσίευση σχολίου