Είμαστε ακόμη εδώ...

Αργησα πολύ. Είχα βαρεθεί, είχα κουραστεί. Είναι δύσκολο να έχεις την επαφή με το μπλογκ, όταν δουλεύεις σα σκυλί, όταν το μυαλό σου φτερουγίζει σε άλλα πελάγη, όταν η ρουτίνα της ανασφάλειας σου καταργεί κάθε επιθυμία για τέτοιες πολυτέλειες. Δεν φταίει ο διαιτητής, αλλά εγώ. Με έπιασε και ολίγο τι μουργέλα είναι η αλήθεια. Φεύγω αύριο για ένα θλιβερό καθήκον. Πέρασε κι όλας ένας χρόνος από τότε που έφυγε από κοντά μας ο πατέρας. Η επικαιρότητα δεν πρόκειται να σταματήσει, και εμείς θα είμαστε εδώ, πολύ πιο επιμελείς πια, για να την σχολιάζουμε, να βγάζουμε τα εσώψυχά μας. Παιδιά να είστε όλοι καλά, venceremos