Θυμάμαι κάποτε πριν πολλά χρόνια μια ιστορία. Η Ελπίδα Κρυονερίου (Καβάλας) η ομάδα του χωριού μου, έπαιζε μπάλα στη Θάσο με τον Θεαγένη. Εγώ πιτσιρίκος, ήμουν δεν ήμουν 6 χρονών έμεινα στο χωριό. Η αγωνία μου δεν περιγράφεται. Ήρθε επιτέλους το βράδυ ο θείος, βασικό μέλος της ομάδος, και η γιαγιά ( η μητέρα του) τον ρώτησε: Πως πήγατε Σταύρο; Τι κάνατε;
-Χάσαμε
-Πόσο;
-Ε, να…7-0!
-Μα καλά πως; Ρώτησε γιαγιά κι εγώ μ’ένα στόμα.
-Μας…αδίκησε η διαιτησία, ήταν ατάκα η απάντηση του θείου.
Ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα να με αδικούν. Από τότε είδα πολλές φορές μπροστά μου, αυτή την ιστορία, με άλλους πρωταγωνιστές αλλά με την ίδια ουσία. Έμαθα, ότι για τα στραβά φταίνε πάντοτε οι διαιτητές, και όχι εμείς. Το είδα στο σχολείο, όπου έμαθα ότι η χώρα μου είναι η καλύτερη της Γης, με θριάμβους και νίκες. Αλλά και με…στημένες διαιτησίες σε βάρος της. Το έμαθα στην Ιστορία, όπου η Ελλάς κατήγαγε περήφανες νίκες με την αθάνατη ελληνική ψυχή να χαλυβδώνει τα όπλα της, αλλά να υφίσταται ντροπιαστικές ήττες επειδή την αδίκησαν οι διαιτητές. Έμαθα ότι ο έλληνας ποτέ δεν χάνει, αλλά ηττάται μόνο με δόλιο τρόπο. Το είδα αργότερα στο πανεπιστήμιο, μεγάλωνα με την αδικία στο μυαλό μου. Η Ελπίδα Κρυονερίου με στοίχειωνε. Πάντα υπήρχε ένας διαιτητής να του φορτώσουμε τις ήττες μας. Τις προσωπικές και τις επαγγελματικές. Κι όταν δεν υπήρχε τον αναζητούσαμε εναγωνίως. Μας βόλευε αυτό. Ο εγωισμός μας παρέμενε άθικτος, ο ναρκισσισμός μας επίσης. Μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω ότι εμείς φταίμε για τις ήττες, και όχι ο διαιτητής. Κατάλαβα ότι για την επτάρα της Ελπίδας στη Θάσο έφταιγε το ότι οι μαλάκες οι συγχωριανοί μου πήγαν για…φαγητό λιγο πριν το ματς, κερασμένο από τους Θασίτες. Και μετά…κατέβηκαν να παίξουν τα νούμερα! (Πράγματι έτσι έγινε, αλλά…το έμαθα πολύ μετά). Σήμερα όσους τους φταίνε οι διαιτητές, τους τρέμει η ψυχή μου. Γιατί σήμερα ξέρω…
4 σχόλια:
Έτοιμοι πάντα να προασπίσουμε τα δίκαια μας. Τα σύμβολά μας και την ιστορία μας. Γιατί εμείς είμαστε οι απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων, που δώσαν τον πολιτισμό στους βάρβαρους! Εμείς πολεμήσαμε για τη λευτεριά! Εμείς! Ζήτω η Ελλάδα! Ζήτω το αθάνατο Ελληνικό πνεύμα! Ζήτω το σουβλάκι!
Αυτά φωνάζουμε με περισσή υπερηφάνεια. Όμως γύρω μας δεν αλλάζουν και πολλά, συνεχίζουμε να κολυμπάμε στα ψέμματα, στην υποκουλτούρα, στα πάρε-δώσε, στα ρουσφέτια. Αλλά δεν θα αλλάξουμε με τίποτα την αρχική μας διακήρυξη. Αντίθετα, θα τα ρίξουμε στη διαίτησία.
Πάντα για μας φταίει η διαιτησία. Η γυναίκα που ήταν άτιμη και έφυγε με τον άλλον, παρόλο που εγώ δεν άξιζα τίποτα. Η πολιτεία που δεν δίνει ευκαιρίες, άσχετα αν εγώ τα ξύνω όλη μέρα. Οι ιμπεριαλιστές Αμερικάνοι. Οι σοσια-ληστές. Ο ντουνιάς. Η μοίρα η κακούργα. Έφταιγε η κακιά στιγμή κι όχι ότι είχα πιει ένα μπουκάλι πριν κάτσω στη μηχανή. Τώρα κάθομαι σε αναπηρική καρέκλα.
Αν σηκωνόμασταν ψηλά, και βλέπαμε τον εαυτό μας από μακριά σαν τρίτοι, τότε θα μας έλουζε κρύος ιδρώτας. Και αυτό είναι που μας φοβίζει περισσότερο απ' όλα. Το να κοιτάξουμε τη μιζέρια μας κατάματα. Γι' αυτό καθόμαστε κλεισμένοι στο κλουβί μας, κουρνιασμένοι, με την ουρά στα σκέλια, και φωνάζουμε με μια φωνή όλοι μαζί:
ΑΔΙΚΙΑ!
"Ν' αγαπάς την ευθύνη. Εγώ μόνος μου έχω χρέος να σώσω τον κόσμο, αν δε σωθεί εγώ φταίω."
Ν. Καζαντζάκης
Υπέροχος ο sakoulakis! Τα λέει όλα. Pirates of press, πιστεύω ότι ο θείος Σταύρος συνεχίζει να πιστευει ότι φταίνε οι διαιτητές για την ήττα της ομάδας αλλά και για όσα συμβαίνουν στον τόπο μας. Δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι είναι περισσότεροι από τους υπεύθυνους και έτσι θα συνεχίζετε η μιζέρια. Μην ξεχνάς υπάρχει και μια θεία από πίσω, και τι θεία!
Φίλε sakoulakis είπες μια μεγάλη αλήθεια. "Αν σηκωνόμασταν ψηλά, και βλέπαμε τον εαυτό μας από μακριά σαν τρίτοι, τότε θα μας έλουζε κρύος ιδρώτας. Και αυτό είναι που μας φοβίζει περισσότερο απ' όλα. Το να κοιτάξουμε τη μιζέρια μας κατάματα. Γι' αυτό καθόμαστε κλεισμένοι στο κλουβί μας, κουρνιασμένοι, με την ουρά στα σκέλια, και φωνάζουμε με μια φωνή όλοι μαζί: ΑΔΙΚΙΑ".
Πράγματι περιέγραψες αυτό που τρομάζει όλους τους νεοέλληνες. Το να δουν τον εαυτό τους ως τρίτοι. Θα σιχαθούν, θα ανατριχιάσουν, και ίσως να προσπαθήσουν να αλλάξουν. Και αυτό είναι το πιο τρομακτικό απ' όλα. Δεν εξαιρώ των εαυτό μου, απο την όλη διαδικασία.
Ούτε εγώ τον δικό μου. Αυτή η μαραμένη φιλοσοφία έχει μπει στο πετσί μου, πανάθεμά την. Τουλάχιστον όμως, το να το συνειδητοποιεί κανείς είναι ένα μικρό βήμα που σε βγάζει από την ακινησία.
Keep on moving!
Δημοσίευση σχολίου