Σκουπιδαριό η ζωή μας...

Μετά από λίγες μέρες σιγής ασυρμάτου ξαναβρισκόμαστε. Μέσα σε τόνους σκουπίδια, σε ένα κλίμα που παραπέμπει σε αφρικανική…δημοκρατία, και απ’ ότι διαπιστώνω καθημερινά έχουμε εντελώς ξεφύγει. Παντού σε πλημμυρίζει η μπόχα και η δυσωδία των σκουπιδιών, η απαισιοδοξία, το γκρίζο, ο φόβος. Σαφώς και δεν ζητάει κανείς να γίνονται στην Ελλάδα γιαπωνέζικες απεργίες με περιβραχιόνια και εντατική εργασία.
Δύσκολο να γίνουν απεργίες χωρίς επίπτωση στο κοινωνικό σύνολο. Άλλωστε, αναμφίβολα οι κινητοποιήσεις για το ασφαλιστικό αντιμετωπίζονται με συμπάθεια (ακόμη), από το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας. Όμως άλλο αυτό και άλλο η παντελής έλλειψη κοινωνικής ευθύνης από τους εργαζομένους που δουλειά τους είναι η εξυπηρέτηση του κοινωνικού συνόλου. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι σκουπίδια. Σκουπίδια μεταφορικά και κυριολεκτικά. Τα πρώτα τα αντέχουμε τα συνηθίσαμε. Τα δεύτερα με τίποτε. Πρόκειται για μια αξιοθρήνητη εικόνα της πόλης, για μια αξιοθρήνητη εικονογράφηση της ζωής μας και της κοινωνικής μας οργάνωσης.
Δύσκολο να ζητήσεις από τον νεοέλληνα να σκεφτεί το κοινωνικό σύνολο όταν εδώ και τρεις δεκαετίες μεγαλώνει τα παιδιά του, με το ιδανικό της «πάρτης του». Το μπαλκόνι μου έχει γεμίσει σκουπίδια και αρνούμαι ακόμη να τα κατεβάσω. Άλλωστε…δεν έχει και ασανσέρ όποτε το σκέφτομαι, λόγω της…ΔΕΗ! Όμως οι περισσότεροι στη γειτονιά έχουν ασανσέρ. Αυτό που δεν έχουν είναι ο στοιχειώδης πολιτισμός που θα τους υπαγόρευε την προστασία του συνόλου, το συμφέρον την κοινότητας, και όχι του ιδιώτη.