Κάποτε πριν από 22 χρόνια στη Θεσσαλονίκη έπεσε στα χέρια μου ο «Φίλαθλος». Η εφημερίδα ζητούσε ανταποκριτές στη συμπρωτεύουσα για να καλύπτουν τις ομάδες της Γ Εθνικής. Τότε η ομάδα της γειτονιάς μου η Αναγέννηση Νεάπολης έπαιζε στη Γ’. Κάπως έτσι ξεκίνησε η περιπέτειά μου στη δημοσιογραφία, παράλληλα με τις σπουδές μου στο Φυσικό του ΑΠΘ, αλλά έπρεπε να κατέβω στην Αθήνα για να αισθανθώ επαγγελματίας. Το όνειρο εκείνης της εποχής, έγινε πραγματικότητα, αλλά ποτέ δεν πίστευα πως θα έφτανε η ώρα να ντρέπομαι να δηλώσω την δουλειά μου. Δεν πάνε χρόνια που ένας συνάδελφος ο αείμνηστος Κώστας Διαβολίτσης που «έφυγε» πολύ νωρίς, προέβλεψε ότι «θα μας παίρνουν με τις ντομάτες και δεν θα ξέρουμε που θα κρυφτούμε».
Έχει επαληθευθεί ο Κωστής, και κρίμα που δεν είναι μαζί μας για να το δει. Πρέπει να πω με όση δύναμη διαθέτω, ότι αυτοί που βρωμίζουν τη δουλειά μας, δεν είναι πάνω από μερικές δεκάδες. Είναι οι ιλουστρασιόν, τα ψώνια που πιστεύουν ότι έχουν δύναμη, που κρίνουν με τα δικά τους μέτρα τους πάντες, και την ίδια στιγμή κάνουν τούμπες μπροστά στα αφεντικά τους. Τους βλέπετε κάθε βράδυ, να ξεχειλίζουν από αυτοπεποίθηση, αλλά εάν τους δείτε δίπλα στα αφεντικά θα καταλάβετε τι εννοώ…
Έχουν να χάσουν πολλά, γιαυτό οι τούμπες είναι το λιγότερο που μπορούν να κάνουν. Υπάρχουν πολλές εκατοντάδες δημοσιογράφοι που εργάζονται για έναν, άντε για δυο μισθούς. Βγάζουν τα λεφτά τους με ιδρώτα γιατί ο ιδιωτικός τομέας δεν πληρώνει ούτε τσακιστή δεκάρα τζάμπα.
Ταπεινοί εργάτες του Τύπου, με άποψη, άρα με αντιστάσεις, που χαίρονται τη δουλειά τους, που είναι περήφανοι, και που μεγαλώνουν με αρχές και αξίες τα παιδιά τους. Κανείς δεν τους ξέρει αυτούς. Ο κόσμος βυθισμένος στην άγνοιά του, ναρκωμένος από τα μονοθεματικά άθλια δελτία των 8, που όμως τα απολαμβάνει, πιστεύει ότι η δημοσιογραφία είναι διασημότητα, δύναμη, ισχύς, πουστιά, λαμογιά, πωλήσεις όπλων, Θέμιστοκλήδες και Μάκηδες, και μια ζωή μέγκλα. Με δεξιώσεις, ακριβά ρούχα τριζάτες γκόμενες, και πανάκριβα αυτοκίνητα.
Αυτό ισχύει για τους ιλουστρασιόν. Τις μερικές δεκάδες. Για την συντριπτική πλειοψηφία ισχύει ο φόβος του προϊσταμένου, το ρουφιανιλίκι του υπερφιλόδοξου στο παραδίπλα γραφείο, η ανασφάλεια για το αύριο, η απώλεια της είδησης, το λάθος των μερικών δευτερολέπτων που μπορεί να στοιχίσει μια δουλειά., το μεταχειρισμένο αυτοκίνητο, το ξενύχτι της βάρδιας, το τρέξιμο του ρεπορτάζ, ο φόβος του τηλεφώνου από κάποιον ισχυρό στον εργοδότη. Αυτά για την ώρα, και θα επανέλθουμε χωρίς σεντόνι ελπίζω…
3 σχόλια:
Επαγγελματίας δημοσιογράφος! Τι να πρωτοθυμηθώ; Τα μπινελίκια του μονίμως ανικανοποίητου και νευρωτικού διευθυντή σύνταξης; Τους κομπλεξικούς αρχισυντάκτες; Το εξαντλητικό ωράριο; Την κάπνα στις αίθουσες σύνταξης, τον ξερό λαιμό, την αφαγία, την αϋπνία, τις ατελείωτες βάρδιες, τις πρωινές κράμπες στα πόδια; Τι να πρωτοθυμηθώ; Τις διπλές δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα, να 'ναι καλά τα πλουσιοπάροχα μισθολόγια των εκδοτών; Τα καταραμένα τα μπλοκάκια, την αρρώστια της εποχής; Την ανύπαρκτη Ένωση; Τις απολύσεις; Τη μόνιμη ανασφάλεια; Όχι, δεν μένουμε όλοι στην Εκάλη, δεν οδηγούμε όλοι αυτοκίνητα των 100.000 ευρώ, όπως κάποιοι πρώην "αριστεροί". Είμαστε αυτοί που κάνουμε μάγκες όλους τους παραπάνω, τους τσανακογλύφτες της εξουσίας, τους εραστές των πάσης φύσεως συμφερόντων, που ποτέ κανείς δεν μας συγχωρεί τίποτα... Είμαστε αυτοί που κρατάμε την ουσία και ονειρευόμαστε. Που διατηρήσαμε την ψυχή μας. Που κοιταζόμαστε το πρωί στον καθρέπτη με άνεση και λέμε, παρά τις αδικίες, "ναι, αξίζει τον κόπο!"
Έχεις δίκιο συνάδελφε. Κοιταζόμαστε το πρωί στον καθρέφτη και λέμε ότι αξίζει τον κόπο. Μεταξύ μας, ίσως και να μην το πολυπιστεύουμε πια, αλλά παρόλα αυτά, η πεποίθηση ότι κάνουμε αυτό που επιλέξαμε, και όχι αυτό που μας επέλεξε, είναι η κινητροδοσία μας. Οι πρώην επαναστάτες είναι η ζέουσα πληγή της δουλειάς μας. Απο το 1990 και μετά, τους βλέπεις. Βρήκαν μο...ί και διέλυσαν τα σπίτια τους, και βρήκαν λεφτά και έγιναν ρουφιάνοι.
Τους βλέπεις παντού συνάδελφε, λες και ο Ρήγας Φεραίος (κυρίως) και ένα τμήμα της ΚΝΕ κατέλαβαν τα media. Η μειοψηφία της μειοψηφίας. Κομπλεξικοί, αδίστακτοι και κυνικοί, χωρίς ιερό και όσιο (να είναι καλά ο ματιριαλισμός που τους έμεινε κουσούρι) και άνευ αξιών, ισοπεδώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους, πουλούν υποκριτικά "προοδευτισμό" και συνάμα διαβρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους, μετατρέποντας τους μάχιμους της δημοσιογραφίας, σε δουλοπάροικους. Είναι να μην τους σιχαίνεσαι;
Δημοσίευση σχολίου