Τρίτη 25 Μαρτίου 2008
Γρυλλίζουν
Βλέπω κάτι φάτσες δημοσιογραφικές στην τηλεόραση και μου έρχεται να κάνω εμετό. Οι άνθρωποι και ειδικά οι κυρίες, κράζουν απο μακριά. "Έχασα τις αργομισθίες μου παλιοδεξιοί φύγετε να έρθει το άγιο ΠΑΣΟΚ να δούμε κάνα φράγκο (αφορολόγητο) στην τσέπη μας. Να δούμε ξανά τα τριχίλιαρα και πεντοχίλιαρα απο Ταμεία σκοτεινά και μυστικά, απο διάφορα υπουργεία και κάτι απίστευτους οργανισμούς του δημοσίου. Φύγε παλιοΚαραμανλή για να ξανάρθουμε στα πράγματα, να ξαναπηγαίνουμε στη Ράτκα και να πληρώνει ο μαλάκας ο έλληνας τα τραπεζώματά μας. Να πηγαίνουμε σε δεξιώσεις και να γουστάρουμε τη ντόλτσε βίτα στην οποία καλομάθαμε τόσα χρόνια". Κάτι τέτοια πρέπει να σκέφτεται και η Κάτια που γρυλλίζει όποτε βγαίνει στο κανάλι της. Έχασε πολλά το κορίτσι...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
2 σχόλια:
Έχουν γίνει γραφικοί και δεν το έχουν καταλάβει. Φταίμε και εμείς που δεν ξεμπροστιάζουμε όσους "πονηρούς" συναδέλφους έχουν εδώ και πολλά χρόνια από δύο και τρεις αργομισθίες σε κάτι απίστευτα κρατικά ιδρύματα & οργανισμούς, ώστε να μην έχουν "άγχος" για την καθημερινότητα και να εστιάζουν απρόσκοπτα στη στήριξη των διαπλεκόμενων και στον "προοδευτικό" μετασχηματισμό της κοινωνίας μας (αυτό επιθυμούν οι "δυνάμεις" της αγοράς.
Αγαπητέ ανώνυμε για να εξηγούμε: Δεν έχω πρόβλημα με τους συναδέλφους που ασκούν κριτική επειδή αυτό πιστεύουν. Αυτοί -εάν υπάρχουν- φαίνονται απο μακριά. Όπως επίσης φαίνονται απο...πολύ μακριά, αυτοί που ασκούν υστερική κριτική επειδή έχουν χάσει πολλά. Δικαίωμά τους, αλλά η προστυχιά τους είναι πως χρησιμοποιούν τα δικαιολογημένα παράπονα και την δυααρέσκεια του κόσμου,για να πάρουν πίσω τις αργομισθίες και τα ωραία που στερήθηκαν-όσοι τα στερήθηκαν τουλάχιστον- από το 2004.Είμαστε στην πιάτσα δεκαπέντε χρόνια και ξέρουμε ποιος είναι τι.Θυμόμαστε. Αυτό που θυμάμαι πολύ έντονα, είναι το εξής: Το 1994 σύχναζα στου "Τζίμι'ς" και δεν τολμούσα να φάω ούτε γεμιστά. Τόσο ακριβά μου φαίνονταν, επειδή είχα μόνο μια δουλειά. Έβλεπα συναδέλφους μου με επίσης μια δουλειά, να κάνουν...πάρτυ κάθε φορά που πήγαιναν εκεί. Και αναρωτιόμουν: Μα καλά τόσο ηλίθιος είμαι; Τόσο ανεπρόκοπος, που ενώ οι άλλοι μπορούν να περνούν καλά, εμένα δεν μου φτάνουν ούτε για το νοίκι; Στη συνέχεια έμαθα, είδα και κατάλαβα. Τώρα όλοι και όλες αυτές, παριστάνουν τα λαϊκά παιδιά απο τα Κερατσίνι και τη Δραπετσώνα, και είναι έτοιμα να βγουν στους δρόμους για να καταλάβουν τα χειμερινά ανάκτορα. Ειδικά μια κυρία που γρυλλίζει απίστευτα, και αναπαράγει ωσάν κύμβαλο αλλαλάζον τα νον πέηπερ του ΠΑΣΟΚ παριστάνοντας την δημοσιογραφάρα, με εκνευρίζει αφάνταστα. Δικαίωμά της να υπερασπίζεται το ψωμί ή το παντεσπάνι της. Δικαίωμα των άλλων όμως είναι να το διαπιστώνουν και να το λένε.
Δημοσίευση σχολίου