Η τιμή της δημοσιογραφίας

Στη χώρα μας, η γιγάντωση της δημοσιογραφίας αποτελεί μια πραγματικότητα τα τελευταία 15 χρόνια. Όταν σε όλες τις πολιτισμένες δυτικές κοινωνίες, η δημοσιογραφία είχε κάνει την επανάστασή της και εδραιωνόταν ως 4η εξουσία αυτοπεριοριζόμενη σε κανόνες δεοντολογίας, εδώ απολαμβάναμε την ...ΥΕΝΕΔ και εκπομπές τύπου Μαστοράκη. Το 1990 η ελεύθερη τηλεόραση έκανε την παρουσία της, υποσχόμενη περισσότερη δημοκρατία, πλουραλισμό και πραγματική ενημέρωση, κόντρα στην κρατική ενημέρωση των κομματικοδίαιτων παρουσιαστών και 'δημοσιογράφων". Όμως τότε ο Μητσοτάκης στην προσπάθειά του να κερδίσει εξ ολοκλήρου το εκδοτικό σύστημα, έδωσε τα πάντα χωρίς να φροντίσει για την δημιουργία δικλείδων ασφαλείας, τόσο στο θεμσικό πλαίσιο, όσο και στους κανόνες λειτουργίας. Μόνο ο Κωστής Στεφανόπουλος είχε αντιδράσει εντός Βουλής και ο λόγος του αξίζει να διδάσκεται σήμερα στα πανεπιστήμια και τις σχολές των ΜΜΕ. Ολόκληρο το πολιτικό σύστημα παραδόθηκε τότε, άνευ όρων ευελπιστώντας σε καλή μεταχείριση. Φευ.Σήμερα οι δημοσιογράφοι κατέστησαν παράγοντες της δημόσιας ζωής, όχι για τη δουλειά τους, αλλά για τις...παράπλευρες ασχολίες τους. Η δουλειά του δημοσιογράφου είναι η ενημέρωση και ο σχολιασμός. Πρέπει να φωτίζει πλευρές σκοτεινές, να αποκαλύπτει, να λοιδωρεί εάν χρειάζεται, να αμύνεται στην αφελή προπαγάνδα, να είναι με λίγα λόγια τα μάτια και τα αυτιά των πολιτών. Αυτή ήταν ανέκαθεν η δουλειά του δημοσιογράφου, αυτή είναι σε όλο τον κόσμο, πλην Ελλάδος! Εδώ οι δημοσιογράφοι στην πλειοψηφία τους είναι πάνω απ' όλα παράγοντες. Παράγοντες στο ρεπορτάζ που καλύπτουν. Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί συντάκτες. Πάρτε τους ρεπόρτερς του ναυτιλιακού ρεπορτάζ, του δικαστικού, του εργατικού κλπ,κλπ,κλπ. Όσοι ξέρουν αντιλαμβάνονται γιατί μιλάμε.Αυτή η στρεβλή προσέγγιση του επαγγέλματός μας, οφείλεται κατά κύριο λόγο σε εμάς τους ίδιους, και στην αδυναμία μας να διαχειριστούμε ορθολογικά μια πρόσκαιρη όσο και ανέλπιστη εξουσία που μας δόθηκε απο τον διευθυντή μας. Οφείλεται στον φόβο, στην αδυναμία και στην διάθεση για συναλλαγή με αντάλλαγμα την στήριξη, των παραγόντων της δημόσιας ζωής. Οφείλεται στην ανασφάλεια που βιώνουμε απο την πρώτη ημέρα εισόδου μας στο επάγγελμα. Σε σύγκριση με την Ευρώπη, είμαστε μια Ουγκάντα με λευκούς κατοίκους (και) στη δημοσιογραφία. Και δεν φταίνε μόνο οι δημοσιογράφοι, αλλά κυρίως όσοι τους αποθεώνουν, όσοι ενισχύουν την διάθεση παρεμβατικότητάς τους, όσοι τους έχουν κάνει μάγκες με λίγα λόγια. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, εάν η χώρα μας ήταν μια χώρα μς θεσμούς ευρωπαϊκούς, με πολίτες που σέβονται και περιφρουρούν αυτούς τους θεσμούς, τότε κανένας πολίτης δεν θα είχε ανάγκη τον Μάκη τον Σάκη και τον Τάκη, να τρέξει να πει τον πόνο του, το πρόβλημά του, και να προσδοκά λύση μέσα απο ένα κανάλι. Αλλά κάπου χαθήκαμε νομιζω και σε άλλο σημείωμα θα το...πάρουμε αλλιώς, για να φτάσουμε σε δια ταύτα! Αν και δεν είναι πάντα απαραίτητο.