Αξιοθρήνητοι γενικώς...

Οι δρόμοι είναι γεμάτοι σκουπίδια. Μια πραγματική εικόνα της πόλης, μια αξιοθρήνητη εικονογράφηση της ζωής μας, αλλά και της κοινωνικής μας οργάνωσης. Πολίτες και συνδικαλιστές συνένοχοι στην μετατροπή των πόλεων σε χωματερές. Εμείς, που παρά τις εκκλήσεις κατεβάζουμε τα σκουπίδια στο δρόμο, και οι απεργοί που παρά τις εκκλήσεις, δεν βρήκαν άλλο τρόπο διεκδίκησης των αιτημάτων τους, παρά μόνο τη μετατροπή της πόλης σε σκουπιδότοπο.
Θα επανέλθω στην διαχρονικά επαληθευμένη ρήση του Τσαρούχη, πως οτιδήποτε θες να εξευτελίσεις φέρτο στην Ελλάδα.
Η απεργία είναι το έσχατο μέσο διεκδίκησης αιτημάτων. Η ορθότητά τους κρίνεται από την αντοχή τους στη σύγκρουση. Χρωστάμε πολλά στο συνδικαλιστικό κίνημα, το οποίο εάν δεν υπήρχε θα ήμασταν σήμερα εργασιακός μεσαίωνας.
Όμως τα πράγματα έχουν ξεφύγει. Στο δημόσιο τομέα και ειδικά στις ΔΕΚΟ. οι απεργίες, αποτυπώνουν την αντίληψη των συνδικαλιστών, που κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου αποκαλούσε «ρετιρέ». Ο Ανδρέας ήξερε, γιατί αυτός συνέβαλλε τα μέγιστα για να μετατραπούν σε ρετιρέ…
Οι εκβιασμοί που υπέστη, (βλέπε Ολυμπιακή, ΔΕΗ, κλπ) σε συνδυασμό με την ροπή του στο λαϊκισμό, μετέτρεψαν το δημόσιο τομέα, σε λημέρι των συνδικαλιστών, και τους ίδιους σε κάτι λιγότερο από Νταβέληδες, που σκορπούν τον τρόμο όταν αποφασίζουν «να κατέβουν στην πόλη». Έτσι κέρδισαν ότι κέρδισαν. Με ομήρους εμάς κατά τεκμήριο. Για να φτάσει σήμερα ο γραμματέας της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ να δηλώνει ότι «πρώτα θα κοπεί το 50% του φορτίου που πηγαίνει στις βιομηχανίες και μετά θα γίνουν διακοπές στην οικιακή κατανάλωση». Δικό του θεωρεί το ρεύμα, ό,τι θέλει το κάνει. Εμείς ως γνήσιοι απόγονοι ραγιάδων, κοιτάζουμε απαθείς. Παρακαλώντας από μέσα μας, να συμβεί κάτι και να σπάσει το απόστημα της συνδικαλιστικής τρομοκράτησης της κοινωνίας, και να πάψει πια η συνδιοίκηση του εθνικού πλούτου της χώρας, από όλους αυτούς που εάν δεν υπήρχε ο «μπάρμπας τους από την Κορώνη», θα είχαν πεθάνει της πείνας…